Pet Sematary: het bewijs dat katten kwaadaardig zijn

Dat katten kwaadaardig zijn en een plot plannen om de mensheid uit te roeien, weten we allemaal. Dat is echter niet waar deze film over gaat. In principe speelt de ‘kwaadaardige’ kat slechts een kleine rol. Die is namelijk niets meer dan een bindingsmiddel om het concept van het Pet Sematary over te brengen naar de kijker.

I don’t want to be buried in a pet cemetery 

Ik heb het hierboven dan wel over kijkers, maar uiteraard weet je dat Pet Sematary gebaseerd is op het boek van Stephen King. Uiteraard weet je ook dat de originele verfilming reeds uit 1989 dateert. Wanneer je het boek hebt gelezen, heb je het verhaal op de beste manier ervaren. Goed zo! Toch wil je wellicht de film ook zien, want in vergelijking met het boek is er een kleine twist (die we hier niet gaan vernoemen).

De hoofdrollen zijn weggelegd voor Jason Clarke (Louis), Amy Seimetz (Rachel) en John Lithgow (Judd). Van al die namen is John Lithgow het meest overtuigende personage. Hij is de man die weet wat er precies gaande is op het lugubere dierenkerkhof en dat valt de hele film duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Vooral het moment waarop er aan Judd (Lithgow) gevraagd wordt of hij bekend is met Winston Churchill, is een pareltje. In Netflix’ The Crown neemt Lithgow namelijk de rol van Winston Churchill op zich.

Kijk de trailer niet

De trailer geeft nogal veel weg, dus zeker bij Pet Semetary is het des te belangrijker dat je trailervrij naar de bioscoopzaal trekt. Hoe weet je dan of de film je aanspreekt? Dat weet je door mijn korte spoilervrije beschrijving te lezen.

Het verhaal vangt aan wanneer Louis en Rachel verhuizen naar een kast van een villa diep in het bos (waarom spelen horrorfilms zich altijd af in een bos? Vraagt de man die zelf recent is verhuisd naar een bos). Ze hebben echter niet alleen het huis gekocht, maar ook een schijnbaar eindeloos stuk grond. Tot dat stuk grond behoort ook een mystiek dierenkerkhof achter hun huis.

Wanneer hun kat op een dag overreden wordt, stelt Judd voor om de kat te begraven in het dierenkerkhof. Dat kerkhof blijkt een bovennatuurlijke werking te hebben, want alles wat er begraven wordt komt terug tot leven. Zo komt ook de ooit zo lieve kat terug, maar nu blijkt enkel dat die een kwaadaardig kantje heeft gekregen. Wanneer een lid van het gezin sterft, kan je je uiteindelijk wel inbeelden wat het ‘geniale’ plan is…

Van alle markten thuis

Uiteindelijk is Pet Sematary een film die elke horrorliefhebber wel wat te bieden heeft. Er is spanning, gore en het gevoel van ongemakkelijkheid die je maag even doet draaien en je even doet twijfelen aan de zieke geest die dit ding heeft gemaakt.

Pet Sematary begon zo op heel goede voet bij mij en ik wou hem alvast tot mijn favoriete horrorfilms rekenen. Toch moest ik voorzichtig enthousiast blijven want het zou niet de eerste keer zijn dat een horrorfilm me teleurstelt met het einde.

En inderdaad, tijdens de derde act van de film begon het kaartenhuisje wat ineen te stuiken. De film begon langgerekt aan te voelen (speelduur: 1h41m) en het was vooral uitkijken naar het einde van de film. Bovendien escaleerde alles nogal snel, en het oorspronkelijk interessante plots kreeg een rare twist die afbreuk deed aan de spanning.

Conclusie

Is Pet Sematary een film die je moet kijken? Uiteindelijk biedt de film wel wat voor elk soort horrorliefhebber, maar laten we meer zeggen dat het niet erg is als je halverwege in slaap valt. Het beste heb je dan al gezien. Overigens, als je in slaap valt tijdens een horrorfilm ben je echt een ijskoude badass.