Anime games, een treat voor de fans. Velen van mijn generatie kennen dan ook Dragon Ball. Wanneer je van school kwam, kroop je voor de tv en keek je hoe Goku de wereld een aantal keer redde. Maar is de game het wel waard? En wat als je geen fan bent van de serie?
Gameplay
De gameplay is best wel leuk in het begin. Je vecht zoals in de vorige Dragon Ball games, eigenlijk vecht je zoals in de meeste Anime related games. Je vecht in een bepaald gebied. Net zoals Naruto, Seven Deadly Sins en My Hero Academia. Alleen kan je deze keer wel vliegen, wat dan ook wat meer variatie brengt aan het genre.
Je krijgt een eigen personage en er worden wat RPG mechanics geïmplementeerd. Je personage levelt doorheen de game waardoor je verschillende elementen kan upgraden. Basic attacks, je Ki (oftewel je Mana), je HP, je Super Ki blasts en je Super fysieke aanvallen.
De game heeft geen menu om te kiezen wat je precies gaat spelen. De game heeft iets mee van een MMO. In dit genre moet je meestal wandelen naar de shopkeeper of naar een bepaalde balie gaan om je game mode te kiezen. Het had wel iets, maar geef mij dan toch maar liever een menu zodat ik niet moet zeggen tegen mijn Dragon Ball partner, “Geef me 5 minuten, ik moet even iets gaan kopen.”
De game bestaat er telkens uit dat je een bepaalde missie doet, verwacht je dus niet aan free roaming maar wel aan missies die meestal maximaal 15 minuten duren. Soms ben je team Goku, soms team Frieza/Cell/Majin Buu. Je ziet dus wel eens beide kanten van het verhaal. Voor de meeste missies krijg je vijftien minuten om ze te voltooien, voor sommigen ook maar vijf minuten. Ik heb het zelden meegemaakt, maar het gebeurt wel eens dat je die vijftien minuten niet haalt, dan wordt het misschien tijd om je partner in crime erbij te halen of te hopen dat de mensen die de game nog spelen je een handje willen toesteken…
In de missies moet je maar één ding doen: vechten. Je kan afwisselen tussen een basic attack en een heavy attack, maar eigenlijk is er daar amper variatie in. Je kan ook Ki blasts afvuren (Ki is het soort kracht dat ze gebruiken in Dragon Ball, te vergelijken met Mana) maar dat heb ik amper gebruikt in de game. Daarnaast heb je nog het blokkeren van aanvallen, dat gebruik je dan meestal wanneer de vijand een Ultimate Move gebruikt. Zelf kan je ook Super en Ultimate moves gebruiken wanneer je genoeg Ki (“Mana”) hebt verzameld. Sommige zijn best wel epic om te gebruik zoals de goede oude Genki Dema (Spirit Bomb) of de iconische Kamehameha.
Hoewel je een handvol verschillende dingen kan doen tijdens het vechten, wordt het echter zeer eentonig. Wanneer je de missies doet is het het beste om je eigen karakter te gebruiken. In de game kan je een aantal statistieken zien. 85% van de moves die ik gebruikte waren mijn basic of heavy attacks. Gewoon slaan dus, omdat dat meestal het snelst gaat.
Story
Wat het verhaal betreft is het best wel fijn. Ik moet zeggen dat het ook wel mijn allereerste Dragon Ball game was die ik speelde, ik had dus nog geen twintig maal door hetzelfde verhaal gespeeld. Anime games hebben namelijk de gewoonte om het hele verhaal van de anime, of toch de belangrijkste momenten, te tonen in de game zelf. Iemand die de anime niet kent zal geen flauw idee hebben wat er gebeurt.
In de verhaalmodus ben je een Time Patroller, iemand die erop moet toezien dat de tijdlijn veilig blijft. Trunks, de trouwe tijdreiziger, helpt je hierbij. Net toen jij een Time Patroller werd, beginnen er echter bizarre dingen te gebeuren met de tijdlijn. Sommige mensen worden sterker en krijgen een duistere gloed over hen waardoor de tijdlijn drastisch kan veranderen. Jij en Trunks nemen het heft in handen om de tijdlijn veilig te stellen. Wat doen de tientallen andere Time Patrollers die in de stad te vinden zijn? Je raad het al, niets natuurlijk!
Rijke personages
Je hebt tal van speelbare personages in de game. Hoe langer je speelt, hoe meer personages er speelbaar worden. In het begin is het niet zo spectaculair om als Krillin of Yamcha te spelen, maar op het einde van de game kan je wel als Beerus, the God of Destruction en Vegito spelen. Dat maakt het uiteraard weer wat leuker.
Als je bekend bent met Dragon Ball weet je vast wel wat er gebeurt wanneer je de zeven verschillende Dragon Balls verzameld. In de game kan je tal van dingen wensen, maar de belangrijkste wens is toch wel diegene die je meer speelbare personages geeft. Zelf herkende ik de personages niet die ik kreeg toen ik deze wens deed, deze waren namelijk van Dragon Ball GT. Die serie heb ik nooit bekeken aangezien het geen canon is. Het verbaasde me dan ook wel dat ze niet-canon personages speelbaar maakten in de game.
Hoewel er een tal van personages aanwezig zijn, is de beste keuze nog altijd om als jezelf te spelen gedurende je missies. Je kan je eigen moves kiezen en jezelf upgraden hoe je wil om zo je eigen speelstijl te creëren.
Ik zeg dan wel je eigen speelstijl creëren, maar ik had het gevoel dat het upgraden van je stats niet veel invloed had op de gameplay zelf. Oké, je doet iets meer schade als je de juiste moves gebruikt, maar zoveel maakt het niet uit als je in plaats van 20 keer op iemand moet slaan voor hij neervalt maar 18 keer moet slaan. Een minimaal verschil.
Multiplayer
Zonder mijn vaste player two zou ik de game allang verwijderd hebben.
Zoals ik al zei is de game ingericht als een MMO. Elke quest kan je dan ook online spelen (behalve de story quests). Helaas is de game al zo’n vier jaar oud, ondertussen is er zelfs al een sequel te vinden met de titel Xenoverse 2. Hatelijk wanneer ze dat doen, want dit wil zeggen dat de meeste spelers zullen verhuizen van game.
Andere spelers vinden die willen meedoen met jouw specifieke quest kan dus wel een challenge zijn. Gelukkig had ik een vriend die de game ook had gekocht. De game had ik al een aantal jaar liggen, maar hey, ik ben de Cold Gamer. Games spelen die al wat van datum zijn is nu eenmaal wat ik doe. De game startte ik voor het eerst zo’n twee jaar terug. Toen had ik hem aan de kant gelegd. Normaal zou dit voor altijd zijn geweest, maar een vaste player two hebben in een game helpt je er wel door.
The Endless Grind
De game was al zeer eentonig doordat je enkel maar moet vechten en slaan. Wanneer je enkel de story speelt vormt dat niet zo’n probleem, de game zal al vlug uitgespeeld zijn. Wanneer je echter voor de Platinum gaat, is dat een ander verhaal.
Zonder twijfel was de ergste trophy Full Super Power en Full Ultimate Power. Je moet namelijk ALLE Super moves en Ultimate moves verzamelen die te vinden zijn in de game. Dat is nogal een hele grind.
Je ziet in de details van elke quest welke moves er gedropt kunnen worden. Echter is de kans dat deze gedropt worden erg, erg, erg klein. Daarom moest ik een quest bijvoorbeeld 28 keer spelen voordat ik die ene move had die ik nodig had.
Een combinatie van de eentonigheid en de grind van de quest zorgden ervoor dat ik heel sterk gedemotiveerd werd. Niemand weet dat beter dan mijn medespeler… Hoe hij mijn gezaag aankon weet ik nog steeds niet. Misschien eens vragen naar zijn geheim.
Yay or nay?
Naast mijn frustraties en het eindeloze geduld dat vereist was om alle moves te verzamelen, vind ik de game nog steeds niet goed. Alleen zou ik het nooit volgehouden hebben om de Platinum te verdienen van deze game, dus gelukkig had ik een medespeler.
Geen fan van de serie of geen medespeler? Hoe dan ook zou ik de game alsnog niet aanraden. Een nay dus voor deze game. Als je een Dragon Ball game wil, wacht op de nieuwe in de reeks: Dragon Ball Z: Kakarott. Alleen is het nog afwachten of het vechtsysteem opnieuw hetzelfde is want deze moet veel meer diepte krijgen. Anders vrees ik dat het hetzelfde wordt als One Piece Worldseeker, een open wereld game met mindless combat…
Een goede anime-related game moet nog steeds gemaakt worden. Eentje die non-fans en fans verbindt in één game. Helaas was Dragon Ball Xenoverse ook niet deze game. Als een fan van de serie is de story spelen wel leuk. maar houd het bij de story, ga zeker niet voor de volle 100% alleen.
En zo zie je mij, die hoopt dat ze de perfecte anime game binnenkort maken, en hopelijk ook jou, on the Babblefield!
