Review: Vampire The Masquerade – Swansong: meer detectivewerk dan vampierenactie

Als grote fan van Detroit: Become Human, mocht ik Vampire: The Masquerade – Swansong niet aan mij laten voorbijgaan. Swansong is een verhalende RPG gebaseerd op de World of Darkness gezelschapsspellen, waarin je controle krijgt over maar liefst drie speelbare personages. Je gebruikt de krachten en detectiveskills van deze drie vampiers om de waarheid achter een groot complot te achterhalen. Ik zette mijn tanden in dit bloedstollende verhaal waarin mijn keuzes het lot van Boston en zijn bloeddorstige inwoners bepalen en moet concluderen dat deze game me wat op mijn honger laat zitten.

Bescherm je soortgenoten

Hazel ‘De Zwaan‘ Iversen staat aan het hoofd van de Boston Camarilla groepering. Ze probeert haar wankele machtspositie te handhaven en tegelijkertijd de Masquerade te respecteren, de vampierwet die is ontworpen om ervoor te zorgen dat mensen nooit leren van het bestaan van deze wezens van de nacht. Uiteraard loopt dit niet van een leien dakje. Maak je al maar op voor een portie complotten, moorden en achterkamerpolitiek. Hazel neemt de drie hoofdpersonages Galeb, Leysha en Emem in vertrouwen om vanuit de schaduw de sekte te beschermen in een hectisch onderzoek dat Boston in chaos stort.

Zoethoudertje in een langlopende franchise

De franchise Vampire: The Masquerade doet misschien wel een belletje rinkelen bij jou. Misschien speelde je reeds Vampire: The Masquerade – Redemption in het jaar 2000 of de cultklassieker Bloodlines in 2004? Of heb je je onlangs nog geamuseerd met een van de vele games of uitbreidingen die in de laatste jaren zijn uitgekomen? In dat geval is de kans groot dat je vol ongeduld zit te wachten op het reeds meermaals uitgestelde Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2. Als zoethoudertje krijgen we nu een spin-off in de reeks, genaamd Swansong.

Terwijl je je in Vampire: The Masquerade Bloodlines al lopend en schietend in first-person een weg moest banen tussen de vijanden, wandel je in Vampire: The Masquerade – Swansong vanuit third-person perspectief eerder op je gemak rond op zoek naar aanwijzingen om een van de vele mysteries op te lossen. De RPG-elementen zijn wel behouden en ook fors uitgebreid met een groot aantal skills en traits waar ik toch telkens de effecten ervan goed moest lezen om alles goed te begrijpen.

Uitgebreide codex & veelgebruikte codes

Lezen is iets wat je vaak zal moeten doen in deze game. Tijdens cutscènes krijg je heel wat informatie te verwerken over de – voor mij compleet onbekende – wereld en personages uit de World of Darkness. Gelukkig komt er telkens een handige pop-up op het scherm bij elke nieuwe term. Die melding leidt je naar je codex waarin alle info in een mooi overzicht gebundeld wordt. Je kan hier steeds naar terugkeren om je helemaal te verdiepen in deze enge wereld en al zijn eigen(aardig)heden. Het meeste lees- en luisterwerk zit hem echter vooral in de dialogen die je aangaat met de NPC’s in het spel. Zij hebben namelijk nuttige informatie voor jou, als je die weet los te peuteren ten minste…

Andere info zit verscholen in de ruimtes: soms is dat gewoon out in the open in bureaus, in boekenkasten of op een salontafel, maar vaak zijn de liggen de nodige documenten goed beveiligd in een kluis of staan ze achter een digitaal slot en grendel op een computer. Dan is het je taak om elke post-it, gsm of rondslingerende agenda te doorspitten op zoek naar de juiste toegangscode. Leuk in het begin, maar het wordt algauw vervelend.

Skill tree of kansspel?

Dat lospeuteren van informatie gaat een stuk gemakkelijker als je voldoende aanwijzingen hebt gevonden op de verschillende crime scenes die je op je pad tegenkomt. En om aanwijzingen te vinden moet je dan weer verstandig investeren in je skills en traits. Zo kan je je zuurverdiende ervaringspunten bijvoorbeeld besteden aan de mogelijkheid om technologie te hacken. Of ben je eerder van de manipulatieve soort? Dan investeer je in de skill tree die je toelaat om mensen hun emoties te manipuleren. Vervolgens kan je die personages kalmeren of beïnvloeden naargelang de situatie. Het jammere aan de hele zaak is dat je voorafgaand aan een leven geen flauw idee hebt in welke vaardigheden je best moet investeren. Het komt dus neer op goed geluk of je nadien een kluis kan kraken of een personage kan omverpraten.

Om speciale vaardigheden te gebruiken heb je trouwens voldoende discipline (het equivalent van mana) nodig en soms wordt ook je honger naar bloed versterkt, waardoor je tijdig je tanden in een nietsvermoedend slachtoffer moet zetten om met volle kracht verder te kunnen spelen. Dit is eigenlijk het enige moment waarop je je écht een vampier voelt en geen gewone mens. Naar het einde toe worden je unieke (karakter)eigenschappen wel meer uitgesproken (ook visueel), maar het grootste deel van je tijd spendeer je als ordinaire agent die toevallig een vampierenachtergrond heeft. Dat komt natuurlijk doordat je je identiteit en die van je vrienden vooral niet mag onthullen aan de buitenwereld, maar zo schiet de hele vampierenbeleving wel wat tekort.

(Meer)keuzestress

Gesprekken kunnen heel gemoedelijk (en daardoor ietwat saai) verlopen, maar soms leiden ze ook tot een confrontatie. Die confrontatie bestaat dan uit verschillende fases waarbij je het pleit moet winnen. Gelukkig is het spel nog vergevingsgezind en mag je af en toe ook de mist ingaan en één of meerdere fases verliezen. Zolang je (verbaal) overeind blijft en de info hebt losgepeuterd, kan je verder naar je volgende slachtoffer. Op het einde van elk hoofdstuk krijg je een overzicht te zien van de keuzes die je hebt gemaakt en welke zaken je hebt gemist. Je keuzes beïnvloeden zo niet alleen het aantal vaardigheidspunten die je krijgt, maar ook de ontwikkeling van het verhaal zelf.

Allemaal goed en wel wanneer je keuzes het gewenste effect bereiken, maar wanneer je een confrontatie verliest omdat je niet over de nuttige informatie of vaardigheden beschikt, beëindig je het level met heel weinig ervaringspunten om aan je personage te besteden. Waardoor je minder sterk aan het volgende hoofdstuk kan beginnen en wie weet opnieuw voor een (te) moeilijke uitdaging komt te staan. Je kan de levels gelukkig herspelen om jezelf een tweede kans op succes te gunnen, maar die levels duren zo lang dat je liever meteen de juiste keuzes maakt. Daardoor viel ik halverwege het spel terug op een beperkt aantal guides die op dat moment beschikbaar waren. Het nam een deel van de verrassing en de ervaring weg, maar bespaarde me ook de meerkeuzestress in de dialogen, waarbij het trouwens opviel dat het voor mij quasi onmogelijk was om juiste antwoorden te voorspellen.

Mooie omgevingen, houterige personages en stroeve dialogen

Je voortbewegen gaat vlot en je beschikt over een aantal vaardigheden om het speuren naar aanwijzingen te vergemakkelijken. Eenmaal je echter in een cutscene of een dialoog met een personage belandt, laat de ontwikkelaar wel enkele steken vallen. Zo bewegen de monden niet mooi synchroon met de gesproken tekst en wandelen de personages nogal houterig over het toneel, waardoor er toch wat geloofwaardigheid verloren gaat. Sommige personen die ik tegenkwam hadden heel gedetailleerde gezichten en anderen leken ruwer afgewerkt. Wanneer dit gecombineerd werd met een saaie dialoog, voelde ik mijn aandacht verslappen en durfde ik al eens naar mijn gsm te grijpen die in de buurt lag. Wellicht een kwalijke gewoonte van mezelf, maar ook een teken aan de wand dat het spel mij niet continu geboeid kon houden. Gelukkig zijn de omgevingen mooi verzorgd en werd er aandacht besteed aan de inkleding van de ruimtes en de lichtinval. Het oog wil natuurlijk ook wat.

Replay value zonder overzicht

Ondanks de kleine minpunten (de wel zeer uitgebreide codex, de houterige personages, het repetitieve detectivewerk en de soms langdradige dialogen), blijft deze narratieve detectivegame met RPG-elementen zeker overeind. Elke speelsessie duurde langer dan ik oorspronkelijk voor ogen had, doordat ik de huidige zaak graag wou afronden. Die drang om de waarheid te achterhalen en het gevoel dat ik steeds meer kon doen en bereiken, hebben mij tot het einde zoet gehouden. Ik slaagde erin om de drie hoofdpersonages in leven te houden en de vampierensamenleving te redden van de ondergang. De trofeeënlijst verklapte me dat er ook alternatieve eindes mogelijk zijn waarbij één of meerdere personages het einde niet halen. Je kan zelfs de hele Boston Camarilla exposen aan de buitenwereld en zo een gruwelijk einde aanschouwen. Je krijgt echter geen structuur te zien met vertakkingen van het verhaal en de verschillende opties, je moet het daarentegen stellen met een eenvoudige tijdlijn waarop je levels kan selecteren om te herspelen. Wie alle eindes wil vrijspelen en/of alle trofeeën of achievements wil unlocken, zal dus heel wat trial en error moeten doorstaan of een guide raadplegen.