Review Life is Strange: True Colors

Deck Nine, de studio die eerder al de geslaagde Life is Strange-prequel Before the Storm afleverde, kreeg de kans om een volledig eigen verhaal te schrijven voor een compleet nieuw deel. Met Life is Strange: True Colors blijven ze natuurlijk netjes binnen de lijnen die Dontnod met het origineel uit 2015 uitzette, maar Deck Nine slaagt er makkelijk in om een aangrijpend verhaal te vertellen.

[snowcloud gameid=49]

Bingen

De grootste verandering in True Colors komt zelfs niet van hoe de game speelt, maar hoe het wordt uitgebracht. De derde hoofdgame in de serie laat immers het episodische releaseformaat achter zich, zodat je alle vijf hoofdstukken in één keer kunt spelen. Het was nochtans altijd tof om wat te speculeren met de community tussen de verschillende afleveringen door, maar in realiteit duurde het soms te lang voor er een nieuwe episode verscheen waardoor het aan momentum verloor. Nu kunnen spelers ervan genieten zonder maanden te hoeven wachten op een nieuwe episode. Het verhaal wordt nog steeds in hoofdstukken verdeeld en aan het eind van elk hoofdstuk krijg je nog steeds een overzicht waarin je gemaakte keuzes vergeleken worden met die van andere spelers.

Haven Springs

In het True Colors-verhaal dat je nu dus vanaf dag 1 zoals een Netflix-show in zijn geheel kunt beleven, stap je in de sneakers van de 21-jarige Alex Chen. De prille twintiger komt uit een gebroken gezin en is eenzaam opgegroeid in het Amerikaanse pleegzorgsysteem, waar ze de wereld leerde te zien als een die haar nooit zou accepteren. Alex hoopt deze moeilijke periode definitief achter zich te laten in het pittoreske bergstadje Haven Springs in Colorado, waar ze zich herenigt met haar broer Gabe, die daar een comfortabel leven voor zichzelf heeft opgebouwd. Het is een kleine, charmante plek in de schaduw van de Rocky Mountains, met een hoofdstraat waarin je alle winkeltjes en bars van de lokale bewoners terugvindt en een park. Achter de huizen stroomt zelfs een riviertje waar herten hun dorst komen lessen.

Het is kortom de perfecte plek voor Alex om na een langdurige periode van pleegouders en weeshuizen aan een zorgeloze toekomst te beginnen. In Haven Springs krijgt ze eindelijk weer de kans om zichzelf te zijn. De band die Alex en haar broer Gabe als kinderen hadden, wordt snel weer aangewakkerd en ze sluit betekenisvolle vriendschappen met de andere inwoners die haar hartelijk verwelkomen.

Alex sleept wel een groot geheim met zich mee. Ze is extreem empathisch, waardoor ze andermans gedachten kan aflezen en in staat is om de emoties van anderen te zien, te veranderen en in bepaalde omstandigheden zelfs in zichzelf op te nemen. Een vervloekte gave, zo vindt ze zelf, want het gebeurt zo nu en dan dat ze overweldigd raakt door andermans gevoelens en de controle over zichzelf verliest. Een gevecht dat uitbreekt, kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat Alex uitbarst in een vlaag van geweld en agressie.

Volgens het boekje

Life is Strange: True Colors zou natuurlijk geen Life is Strange zijn zonder een portie drama en dus wordt die gehoopte zorgeloze toekomst aan het einde van het eerste van vijf hoofdstukken al behoorlijk door elkaar geschud. Wat er precies gebeurt, ontdek je beter helemaal zelf. De emotionele impact is veel groter als je zo min mogelijk op voorhand weet. Net daarom is het jammer dat dit belangrijke plotelement herhaaldelijk getoond werd in de trailers. De climax van het eerste hoofdstuk deelt immers een stevige mokerslag uit die de ganse gemeenschap in diepe rouw dompelt en drukt een stempel op het verdere verloop van het verhaal. Alex trekt de tragische gebeurtenis immers in twijfel en bijt zich stevig vast in een onderzoek om de waarheid te achterhalen. Uiteindelijk zul je leren dat er een sinistere geschiedenis is, inclusief een machtig bedrijf met een sterke greep op de stad.

Dat doe je via de inmiddels klassieke interactieve vertelling-formule. Een vertakkende plot wordt verpakt in een reeks dialoogscènes, waarbij de antwoorden die je kiest mee richting geven aan het verhaal. Een filmische ervaring die het verhaal altijd voorop stelt, maar waarbij je toch nog regelmatig de volledige controle krijgt over Alex. Je verkent een handvol locaties in Haven Springs (je appartement, de bar waar je af en toe een shift draait, de bloemist, de platenzaak, …) om er op zoek te gaan naar details en aanwijzingen. Je zult af en toe gedwongen worden om moeilijke beslissingen te nemen, zij het minder dramatisch dan in vorige delen, die van invloed zijn op hoe het verhaal zich afspeelt, of hoe andere personages reageren op Alex.

I see your true colors

Life is Strange: True Colors rommelt dus niet veel met de traditionele formule, maar de twist zit ‘m natuurlijk in Alex haar unieke empathische krachten, die veel subtieler en in meer alledaagse situaties gebruikt worden. Kleurrijke aura’s rond de personages symboliseren emoties vanuit het perspectief van Alex, waarvan de kleur overeenkomt met de gevoelens in kwestie (rood is woede, blauw duidt op verdriet, paars staat voor angst, enzovoort). Wanneer Alex de emoties van andere mensen leest, kan ze hun gedachten horen uitleggen waarom ze zich zo voelen.

Niet alle gevoelens zijn zo eenvoudig, dus ze kan zich ook onderdompelen in de erg hevige emoties van iemand anders om echt te begrijpen wat hen precies beïnvloedt. Je bekijkt de wereld dan vanuit het emotionele perspectief van de persoon in kwestie en het is de bedoeling om de oorzaak van deze heftige emoties te ontdekken. Soms is ze in staat om iemands emotionele toestand te veranderen door over hen te leren en het juiste te zeggen of te doen, andere keren kan ze die gewonnen informatie gebruiken om mensen op meer praktische manieren te helpen of om later beter geïnformeerde keuzes te maken.

Later in de game kan Alex er zelfs voor kiezen om de pijnlijke emoties, zoals intense woede, van een persoon over te nemen. Het is eigenlijk een beetje teleurstellend hoe het verhaal niet dieper op deze morele beslissing ingaat. Alex heeft slechts de mogelijkheid om dit twee keer in de hele game te doen en het spel verkent de gevolgen hiervan niet echt op een bevredigende manier. De game gaat er nooit op in of dat nu goed of fout is, pas helemaal aan het eind wordt de afrekening van deze beslissing gemaakt. Ook vond ik het nogal ongeloofwaardig hoe Alex in een korte tijdspanne en in de nasleep van een grote traumatische gebeurtenis  haar krachten plots perfect weet te beheersen, terwijl ze er aan het begin van het spel niet eens controle over had.

Sterke cast

Dit verhaal wordt trouwens ondersteund door de sterkste cast in een Life is Strange-game tot nu toe. Het feit dat deze game zich net als de allereerste Life is Strange opnieuw afspeelt in één setting en er een kleine cast is van uitzonderlijke bijrollen die in alle vijf de hoofdstukken terugkeren in plaats van slechts sporadisch te verschijnen zoals in Life is Strange 2, zorgt voor een aantal nevenpersonages waarmee je een veel inniger contact hebt. In het bijzonder met Steph (geen onbekende voor de Life is Strange-kenners, want ze had al een rol in Before the Storm) en Ryan, je beste vrienden en beiden potentieel relatiemateriaal. Maar het is toch echt Alex zelf die de show steelt. Het is een kwetsbaar personage met een traumatisch achtergrondverhaal, maar het is ook een uiterst sympathieke jongedame die alleen maar charmanter werd naarmate ik langer met haar doorbracht.

Life is Strange: True Colors is ook niet bang om het mysterie even aan de kant te schuiven voor wat vertederende en plezierige momenten. Zoals wanneer Alex zich in chapter 3 in een Live Action Role Playing-sessie stort om het stiefzoontje van Gabe op te vrolijken. Dit hoofdstuk speelt als een vereenvoudigde turn-based RPG en vormt een vertederend en memorabel lichtpunt tussen al het drama. Er zijn nog een paar dingen die de beproefde gameplay even doorbreken: je speelt een potje tafelvoetbal met Steph in een poging om haar op te beuren, je verkent bestanden van een computer om een geheim bloot te leggen en je kunt je tijd verdrijven op twee verschillende arcadekasten. Eentje bevat zelfs de klassieker Arkanoid.

Dat het de mooiste is

Waar Life is Strange: True Colors ook helemaal in overtuigt, is in de kwaliteit van zijn vertelling en eigenlijk maakt de ganse presentatie een enorme sprong voorwaarts. True Colors is de eerste game in de reeks die gebruikmaakt van motion capture-technologie en dat is er aan te zien. Personages hebben nu ook fantastische gezichtsanimaties waardoor ze in de vele gesprekken veel expressiever zijn. Bovendien zijn de dialogen beter geschreven en worden ze ook beter vertolkt. Ik had wel wat last van een paar kleine prestatieproblemen – al is er inmiddels een 60FPS update uitgebracht – en ik liep vaak tegen wat onzichtbare muren aan tijdens het verkennen van Haven Springs, maar desondanks is True Colors tot op heden de mooiste Life is Strange-titel.

De soundtrack is traditiegetrouw uitstekend en een goed klinkende mix van indierock en -pop en wat bekendere songs zoals Creep van Radiohead, Thank You van Dido en Don’t Matter van Kings of Leon. Net als in de voorgangers kan je op bepaalde plekken regelmatig gewoon even chillen. De soundtrack zwelt op en de knappe omgevingen drijven in een kabbelende montage voorbij. Helemaal zen.

Eindigt met een valse noot

Van zodra ik het laatste hoofdstuk van het spel had bereikt (ik was in tien uur klaar en nam mijn tijd om de omgeving uit te kammen, subquests te voltooien en collectibles te zoeken), kwam ik er achter dat de ontknoping van het mysterie toch een teleurstellend einde kent. Een bepaalde narratieve wending stapelt de toevalligheden op en vond ik echt te vergezocht om nog geloofwaardig te zijn.
De rommelige laatste akte is maar een valse noot in wat verder een vooral een boeiende narratieve game is, waar we graag alle dialoogopties van verkenden en zelfs lange tijd in de omgevingen rondhingen om de charmante inwoners beter te leren kennen.

Verdict

Life is Strange: True Colors bouwt voort op de stevige fundamenten van de reeks, en doet het op veel vlakken nog beter. De presentatie heeft zo een opvallende sprong voorwaarts gemaakt en ook het schrijf- en acteerwerk zet een aanzienlijke stap vooruit vergeleken met de vorige delen in de serie. Het is geweldig om je helemaal in de spelwereld onder te dompelen en de uitstekend vertolkte personages beter te leren kennen. Alex is één van de best geschreven hoofdrolspelers in de ganse reeks en haar bovennatuurlijke gave zorgt voor enkele unieke momenten, ook al mochten de gevolgen van bepaalde morele beslissingen die ze maakt wat uitgebreider aan bod komen. Het verhaal is op zijn best wanneer het zich op zijn thema en personages focust, maar vooral het achterliggende mysterie is veel minder boeiend en eindigt in een teleurstelling. En dat doet toch wat afbreuk aan de complete ervaring.