Lies of P review: papa, ik ben een échte soulslike!

Totaal onbekende ontwikkelaar verzorgt een relatief klassieke soulsborne-formule die zonder enige twijfel bij de beste van zijn categorie vertoeft

From Software drukte op enkele jaren tijd een zodanig onuitwisbare stempel op de gamingwereld dat er zowaar een genre naar hun succesformule vernoemd werd, maar wat zijn nu specifiek de ingrediënten om over een soulslike te kunnen spreken? Al bij al kunnen we stellen dat het om een action RPG gaat (check) met een lock-onsysteem en een dodge-roll die gebruikt maakt van invincibility-frames (check) en de speler onderwerpt aan aartsmoeilijke gevechten (check) in een versie van een post-apocalyptische wereld die je bijzonder klein doet voelen (check) waarvan elk stukje met verschillende andere delen verbonden is (check) waarbij slechts broodkruimels worden rondgestrooid omtrent de achterliggende redenen ervan (check) en waarbij de vooruitgang vastzit achter een muur van duidelijke checkpoints (check) die je pas kan bereiken door een “die and retry”-principe (check). Volg je nog? Zo neen, geen zorgen: degene die deze review neerpent stiekem ook niet.

Een sprookje …

Jawel, Lies of P zet Pinokkio in de kijker. Of toch zeker een alternatieve lezing van het sprookje waarin de houten (of metalen, in dit geval) knaap het boeltje beliegt alsof zijn leven er van afhangt, wat ook meteen blijkt te kloppen, gezien elke keer je het loodje legt de haast lyrische tekst “Lie or die” op het scherm verschijnt. Onze oogappel blijkt immers te zijn opgegroeid tot een stalen puber waarvan de radertjes op volle toeren draaien. Lies of P speelt zich dan ook af in een steampunkwereld met kenmerken die het meest aanhangen bij het midden tot het einde van de 19de eeuw. Ons allen bekende personages als schepper Gepetto en zelfs een ietwat mechanischere versie van Japie Krekel horen daar onherroepelijk bij en brengen dankzij deze hedendaagse interpretatie de typetjes die onze gezamenlijke jeugd kleurden op een nieuwe manier tot leven. Slecht nieuws: de stad Krat blijkt op weg naar z’n ondergang door losgeslagen volledig geautomatiseerde marionetten en een virulente plaag die de bewoners in weinig zelfbewuste monsters veranderde. Deze wereld wordt gespekt dankzij interacties met NPC’s die soms (zoals vele soulslikes) makkelijk te vergeten zijn, andere die dan weer recurrent zijn en blijven hangen. De quests zijn vaak banaal, stellen dan weer interessante transhumanistische vragen. Want wanneer kunnen we stellen dat een mens of een wezen net eens mens of een wezen is en van zelfbeschikking getuigt? Complexe thema’s die het spel misschien toch nog net dat tikje te summier beantwoordt. De klassieke brieven en referenties in de wereld zorgen voor een grotere gelaagdheid die nooit helemaal hun doel bereiken, maar er beter in slagen dan de meeste spelletjes. En niet schieten is natuurlijk altijd mis.

… dat te mooi is om waar te zijn?

Lies of P maakt op een slimme manier gebruik van de Unreal Engine 5. Het spel is al bij al aangenaam voor het oog, zonder op een constante manier hoge toppen te scheren. Sommige omgevingen springen in het oog dankzij hun gedetailleerde en sfeervolle vertrekken, andere missen dan weer dat tikje verderf en duidelijke tekens van verval en verlatenheid om helemaal geloofwaardig te zijn. Het spel voelt net dat beetje te “gecontroleerd” om de indruk te wekken in alle haast achtergelaten of ten prooi te zijn gevallen aan een onvoorspelbare ramp. Het permanente hoogtepunt van het spektakel is toch wel de nauwgezet uitgestippelde architectuur die een plausibel beeld van de belle époque weergeeft. Verwacht je dus aan indrukwekkende neoclacissistische gebouwen met belangrijke invloeden van gothische en art nouveau-architectuur. Het beeld is haarscherp en opvallend goed geoptimaliseerd, waardoor je zelfs met verouderende hardware een aangename ervaring hoort te krijgen. De FSR 2.0-toepassing laat wat lichten betreft een tikje te wensen over, met een aangename algemene weergave maar afleidende flikkerende lichten. De upscaling-technologie van AMD die we doorgaans alleen kunnen aanraden, laat je ditmaal dus best links liggen.

Met ijzeren hand regeren

Het spel maakt naast een vaakvoorkomende waaier aan wapens en objecten gebruik van enkele nieuwigheden, met variërend succes. Lies of P maakt gebruik van de beproefde “throw things at the wall and see what sticks”-strategie, wat hier al bij al mooi samenkomt. De Gold Coin Tree werpt niet echt z’n vruchten af (pun intended) door een vaste timer in te stellen om je de gouden munten eigen te kunnen maken, wat niet echt een positieve bijdrage levert aan het spel, maar het gebruik ervan is divers en volatiel: zo kan je ervoor kiezen om er een object mee te kopen dat je levenspunten hervult op cruciale momenten, maar evengoed die van je rechterhand die je helpt tijdens bossfights of zijn wapen met een bepaald element versterkt waarvoor die gigant net zwak is. Een prima aanvulling, al valt te betreuren dat je het spel niet met vrienden kan spelen. Je linkerarm is een metalen variant die je naar eigen goeddunken kan personaliseren én upgraden om vijanden naar je toe te trekken, één van de versterkende (natuur)elementen als vuur, elektriciteit of zuur mee te spuwen en zelfs mijnen mee te planten. Je wapens hebben ook een vorm van duurzaamheid en zijn weinig effectief op hun laagste gebruiksniveau, al kan je deze tijdens je doortocht van één van de uiteenlopende (en aantrekkelijke) omgevingen weer aanscherpen met een draagbare slijpschijf die je ook met bovengenoemde (natuur)elementen kan versterken. Daarnaast kan je ook je wapens upgraden en personaliseren om jouw speelstijl niet alleen aan te passen aan jouw voorkeur, maar ook aan de vijanden die specifieke delen van de wereld onveilig maken. Dat is ook meteen één van de grootste sterktes van Lies of P: een grote mate van personalisatie die tegemoetkomt aan zowel de verscheidene situaties waarmee je geconfronteerd zal worden, als de persoonlijke smaken van de speler.

Gulden middenweg

Lies of P is doordrongen van de conventionele soulslikeformule. De aanpassingen ten aanzien van die formule zijn miniem, maar leveren een voorbeeldig resultaat af. Dan blijft de vraag of het dat gebruikelijke concept ook op een goede manier weet uit te voeren. En daar is het antwoord ondubbelzinnig “absoluut” op. Ergens voel je steeds dat het niet om een triple-A gaat, maar het gaat hier wel om een knappe double-A die boven z’n niveau bokst. De omgevingen zijn gevarieerd en interessant, de thema’s zijn divers genoeg om te blijven boeien en het spel is erg atmosferisch en met momenten zelfs eng. Het enige waar de game in tekortschiet is de exploratie. Je moet immers al je verdomde best doen om niet alle bruikbare objecten doorheen het spel op te rapen, ondanks het prima level design dat de verschillende delen van de wereld via tal van shortcuts perfect aan elkaar rijgt. Ik betrapte mezelf er in ieder geval op dat ik moeite had met de controller weg te leggen. De “kom, nog eentje”-drijfveer is een belangrijke kwaliteit voor een soulslike die mooi aangeeft dat Lies of P z’n weddenschap met twee vingers in de neus wint. De gevechten zijn solide en elke fout voelt alsof-ie enkel en alleen de jouwe is, niet die van het spel dat opeens onfair uit de hoek komt. Er zijn enkele moeilijkheidspieken die schijnbaar uit het niets komen – ik denk spontaan aan een niet-nadergenoemde clown die je het leven moeilijk komt maken en waarnaast de daaropvolgende boss klein bier lijkt – maar doorgaans is Lies of P een ervaring die perfect beseft hoe de speler van een eerlijk en innemend ritme te voorzien. Een schot in de roos die een onbekende studio plotsklaps beroemd maakt bij een grote groep gamers en over korte tijd al kan genieten van een DLC waarvoor we nu al staan te popelen.