Dead Space Review – In de ruimte kan niemand je horen verschieten

Het is alweer 15 jaar geleden sinds de eerste Dead Space het licht zag. Toen was het survival-horrorgenre nog veeleer populair, maar toch duidelijk tanende: Alone In The Dark, Silent Hill: Homecoming en Condemned 2: Bloodshot kwamen allemaal in het jaar onzes Heren 2008 uit, het ene spel al beter dan het andere. Dead Space was dat jaar de ondubbelzinnige sterkhouder van het genre.

Lichaamsdelen verdelen

De premisse kon je nochtans op één A4’tje samenvatten: Isaac Clarke, een ship systems engineer, maakt deel uit van een noodonderhoudsteam dat naar een gigantisch mijningsschip wordt gestuurd, de USG Ishimura. Isaac’s vriendin werkt op het mijningsschip dat al enkele dagen lang geen teken van, euh, leven meer geeft. Zoals het een horrorspel betaamt doet het reddingsschip boem, de bemanning roept “aah” en de monsters doen ”boeh”.

De monsters doen “boeh” en de bemanning doet “aah”.

Het script bevindt zich op de snede van Alien en Night of the Living Dead, met buitenaardse wezens die zich nestelen in de lichamen van doden, necromorphs voor de vrienden. Deze “mortally challenged” zoals Doom Eternal ze zou beschrijven, worden beter een armpje of beentje kleiner gemaakt dan een kopje. Dat zijn de zwakke punten van de monsters. Tot overmaat van ramp bemoeilijkt een cultus waarvan de naam opvallend hard op “Scientology” lijkt het boeltje en doet de kansen van onze protagonist en zijn kompanen om levend van de USG Ishimura te geraken nog verder slinken. In een notendop heeft Isaac al fijnere dagen beleefd.

0 days since last accident

Fundamenteel onveranderd

Het DNA van Dead Space blijft grotendeels hetzelfde, en dat is goed nieuws. Het origineel doet naar onze standaarden dan wel pijn aan de ogen, qua ritme en storytelling kan menig recent horrorspel er nog een puntje aan zuigen. Het is zowel een zegen als een vloek om van zo’n gamingmeesterwerkje een remake te maken, vermits je enerzijds een erg solide basis hebt om mee te werken dat je anderzijds toch niet helemaal kan en wil copy-pasten naar hedendaagse verwachtingen.

We zullen met de deur in huis vallen: Motive, de ontwikkelaar van de remake, slaagt er wonderwel in om de klassieker van 2008 naar een hoger niveau te tillen. In ons collectief bewustzijn zag de originele Dead Space er best goed uit, maar de harde realiteit is dat de tijd niet mild is geweest voor het spel.

De nieuwe weet daar perfect een mouw aan te passen door de nieuwste grafische snufjes op je los te laten: het spel bulkt van de details, zowel in de texturen als de vele objecten die de illusie opwekken van een sober maar weliswaar leefbare werkomgeving. Dat hoort het gevaarte dat de USG Ishimora is toch te zijn, iets waar de originele (waarschijnlijk ook om technische redenen) niet telkens goed in slaagde.

De dynamische lichten blijven net als 15 jaar geleden een highlight van het spel, zeker als ze interageren met rook- en stoomeffecten. Particules spetteren uit elektrische leidingen en alles wat enigszins in beweging op je scherm verschijnt doet dat met vloeiende en geloofwaardige animaties. Kortom, als je Dead Space in een bar zou zien zitten, zou je ‘m zo aanspreken.

“Je mag het licht aanlaten, schat”

Dead Space 1.5…

Maar de vertaalslag naar het heden stopt daar gelukkig niet. Het spel introduceert immers diverse kleinere aanpassingen die het spel naar een hoger niveau tillen. Denk daarbij aan Isaac die net als in Dead Space 2 letterlijk een stem heeft gekregen, nieuwe dialogen, aanvullende kamers met de nodige munitie en andere prullaria en een uitgebreider upgradesysteem voor je wapens dat een objectieve verbetering is ten aanzien van dat van weleer. De Dead Space remake geniet ook van een uitbreiding van het aantal quests in de vorm van optionele doelen die je wat meer informatie over het verhaal van de teloorgang van het schip of vuurkracht opleveren.

De HUD is een haast organisch verlengde van Isaac’s pak

De artificiële intelligentie is ook herwerkt op een manier dat de necromorphs je op dynamischere en minder voorspelbare manieren overvallen. Naast de nét niet archaïsche manuele save points zijn er hier en daar wat checkpoints verschenen. De Kinesis- en Stasis-modules, respectievelijk om scherpe objecten naar de wansmakelijke creaturen te gooien en hen enkele seconden lang in een vertraagd tijdsvacuüm te vangen, doen exact wat ze horen te doen. Striemende strijkers, gorgelende en schreeuwende monstruositeiten, net herkenbare stemmen en krachtig wapengekletter maken het plaatje ook voor onze oren af. Deze remake is zonder enige twijfel een ware onderdompeling in een toch wel uitzichtloze nachtmerrie.

De verwoestende effecten van een verlopen tetanusvaccinatie

… of toch zeker 1.45

Dead Space 2023 is zonder enige twijfel dé beste versie van het spel, maar dat betekent niet dat het geen kinderziektes kent en dat niet alleen door de gemuteerde baby’s die Isaac het leven zuur maken. Op de PS5-versie zijn er grafisch hier en daar toch kleine akkefietjes: de particules laten net als sommige andere dynamische lichten enkele frames nadat ze verdwenen zijn een spoor achter, schuine objecten durven al eens te flikkeren en het spel maakt gebruik van veeleer lelijke 2D-effecten voor bepaalde vloeistoffen en lekken. Hier en daar zorgen de screen space reflections, die de bedoeling hebben om relatief accuraat objecten te weerspiegelen, voor verwrongen en onstabiele beelden zoals in de beginscène op de USG Ishimura.

Laat ons duidelijk zijn: het gaat hier om details die het gros van de spelers niet eens zal opvallen en weinig afdoet van de afgelikte graphics waarmee het spel zich op de borst mag kloppen. Storender vond ik de weinig overtuigende implementering van de nieuwe AI. Variatie in welk monster je wanneer aanvalt is prima, maar het is essentieel dat die ongewenste ontmoetingen fair aanvoelen. Enkele keren stond zo’n exemplaar in alle stilte achter een dode hoek te wachten, wat tot een onvermijdbaar verlies van levenspunten leidde. Een frustrerende tekortkoming van een spel waarin je minutieus op de inhoud van je inventaris moet letten.

Dit wordt bedoeld met “het hoekje omgaan”

Het heeft er ook niet eenmaal voor gezorgd dat ik een sprongetje maakte van het schrikken, hetgeen de eerste Dead Space die ik enkele dagen geleden opstartte in een uur tweemaal wist uit te lokken. De optionele quests zijn een fijne toevoeging, maar vermits je het gros ervan kan oplossen door de verhaallijn te volgen gaat het vooral om een bijkomstigheid. De enkele keren dat je ervoor moet terugkomen op je stappen en een deel van het schip dat je eerder exploreerde opnieuw moet betreden zijn dan wel weer de moeite waard.

Als laatste zijn er hier en daar ook bugs die je voortgang kunnen vertragen. Zo ben ik opgesloten geworden in een kamer met elektrische panelen waarover ik onmogelijk kon stappen met een boss aan de andere kant. Het spel had geregistreerd dat de boss fight was begonnen, waardoor er niets anders opzat dan een eerder checkpoint opnieuw te laden. De Kinesis-module wist ook niet telkens de objecten binnen handbereik op te pikken en sommige “normale” deuren kunnen je, mits je er te dichtbij staat bij het openen of dichtgaan, schade toebrengen.

Een voorbeeld van een onaangename maar gemakkelijk overkomelijke softlock

Planeet- en kaskraker

Mierengeneuk en muggengezift terzijde weet het avontuur op de USG Ishimura nog steeds de gemoederen te beroeren. Deze ode aan de originele Dead Space is het spelen waard en net als de redactie liegen de verkoopcijfers er niet om: dit is hoe je een spel naar het 3^de decennium van de 21^ste eeuw brengt. Erachter zit een team van ontwikkelaars waarvan de passie voor het bronmateriaal door elke porie van de remake naar buiten zweet. Rest ons enkel nog de evidente conclusie: koop het spel zodat Dead Space 2 kan genieten van dezelfde verjongingskuur. En neen, natuurlijk is Dead Space geen trilogie, wat is dat nu voor nonsens?