Verses of Enchantment Review: met kaarten spelen terwijl een AI gedichten schrijft

Als fan van deckbuilders ben ik steeds op zoek naar nieuwe games binnen dit genre. Als er dan eentje bij is van Belgische makelij, zoals het geval is bij Verses of Enchantment, moet ik deze haast wel spelen.

Deckbuilder games stammen al uit de periode van de eerste consoles. Cardgames zoals Pokémon en Yu-Gi-Oh waren (en zijn) populair in hun fysieke versies maar werden ook vaak gespeeld op een digitale manier. Toen ik nog een peuter was leerde m'n vader me het Pokémon kaartspel spelen. Zo groeide mijn liefde voor games, maar vast en zeker ook voor cardgames. Als grote fan zijnde van Slay the Spire en Monster Train probeer ik mijn kaarthonger te stillen met ook andere games. Verses of Enchantment is eentje die valt binnen dit genre.

Gameplay

Deze deckbuilder speelt zich vooral af in het dueleren van andere wizards/dichters. In de wereld waar gedichten een magisch effect hebben proberen schrijvers de tegenstander eerder op nul leven te brengen dan zij dat bij jou doen.

Dit gebeurt door elke beurt drie kaarten te trekken van je deck en er drie te spelen. Deze kaarten behoren tot vijf grote categorieën: brilliance, gloom, passion, nature en ego. Zo behoren “Kiss” en “Love” bij de categorie passion en “Death” bij gloom.

De kaarten die je speelt brengen vaak schade toe aan je tegenstander. Andere geven statuseffecten aan jou of je tegenstander. Deze statuseffecten zorgen er bijvoorbeeld voor dat je tegenstander wat schade krijgt aan het begin van zijn beurt. Er zijn ook positieve statuseffect die er dan bijvoorbeeld voor zorgen dat je wat leven terugkrijgt bij het begin van je beurt. Deze effecten zijn nodig om wat combo's vrij te spelen met je kaarten die meer schade kunnen toe richten. Een voorbeeld hiervan is dat je met een kaart tien schade kan aanrichten of met een andere kaart twintig als je tegenstander X status effect heeft.

Een iets uniekere twist is dat er elke beurt met je woorden een gedicht gemaakt wordt. Dit gedicht wordt geschreven door een AI. We zijn allemaal al bekend met AI nu ChatGPT zowat de hele wereld heeft overgenomen. Hier zien we dat een AI dus ook gedichten kan schrijven. Hoewel ik zelf geen poëzieliefhebber ben is het een leuke extra. Ook heeft het gedicht rechtstreeks invloed op kaarten. Opnieuw, zoals de statuseffecten, zijn er kaarten die je enkel kan gebruiken als er bijvoorbeeld een aantal woorden in je gedicht zitten die behoren tot de passion groep.

Elke beurt wordt op deze manier een nieuw gedicht geschreven en probeer je je tegenstander eerder naar nul te brengen dan hij/zij dat doet. Het is verplicht om drie kaarten te spelen in je beurt. Niet meer, niet minder. Soms kan dit echter wel vervelend zijn wanneer twee van deze kaarten niets doen doordat je niet de juiste woorden in je gedicht hebt zitten. Deze mechanic zorgt ervoor dat je op zoek moet gaan naar de perfecte balans in je deck.

Spelmodi

In Verses of Enchantment wordt de voorgaande gameplay opgedeeld in drie verschillende spelmodi. De eerste die ik aanraakte was de campaign. Je speelt een “verhaal” waarin je als nieuwe tovenaar het land trotseert en andere tovenaren probeert te verslaan. Ik zet het verhaal tussen aanhalingstekens want wat ik net in één zin heb verteld is letterlijk het volledige verhaal. Geen side-quests, geen boze tovernaar die het land met duistere magie wil kapotmaken.

In het begin loop je echter wat rond te dwalen in een klein gebied en kan je pas verder na een x aantal kaarten verzameld te hebben. Dit doe je door tovenaren te verslaan en een kaartje uit hun collectie te pikken wanneer je wint. Dit gaf me een beetje het Gotta-catch-‘em-all-gevoel van de Pokémon games.

Ik had het na een aantal uur toch wel al allemaal gezien. Driemaal dezelfde tegenstander verslaan met hetzelfde deck geeft nu niet bepaald voldoening. Zonder verhaal begon ik me ergens wel wat te vervelen. Ik experimenteerde met andere soorten decks, maar niet omdat het moest van de game. Ik probeerde het voor mezelf wat leuk te maken. Als je daarbij stilstaat, is dat wel wat vreemd.

De tweede mode heb ik eens uitgeprobeerd maar bracht weinig verandering. In de Versus mode kan je spelen tegen jezelf of de computer met zelfgemaakte decks en ze zo als het ware uittesten.

De derde mode zou mijn favoriete moeten zijn aangezien de Gauntlet mode een roguelike ervaring brengt. In deze mode krijg je een starter deck. Met dit deck probeer je zeven dichters te verslaan. Telkens wanneer het je lukt om eentje te verslaan, krijg je de kans om je deck aan te passen met drie nieuwe kaarten. Daar stopt het echter. Je starter deck blijft telkens hetzelfde. Er zijn geen items die de gameplay veranderen. Eigenlijk gewoon meer van hetzelfde.

Er zijn een handvol technieken die je kan uitproberen met deze kaarten. Toen ik de campaign speelde miste ik ergens het roguelike gedeelte die Slay the Spire en Monster Train zo goed maken. Toen ik dan de roguelike versie speelde verlangde ik naar wat meer variatie. Vaak in roguelikes zijn er items te vinden die je hele spel een andere draai geven. Zo wordt het vaak ook interessanter om je deck te bouwen rond een bepaald item. Hier wordt niet met items gespeeld. Dus blijft, voor mij toch, het strategisch deckbuilden hangen op een bepaald niveau.

Ik ben niet echt geïnteresseerd in literatuur maar de gedichten die worden gemaakt tussen de beurten zijn wel een zeer leuke bonus. De campagin is wat magertjes qua content. Zonder variatie en verhaal vind ik het niet zo de moeite om deze te spelen.

De unieke twists zorgen wel voor een nieuwe wind binnen het deckbuilding-genre. De stijl van de kaarten en de gehele game zelf is een kunst en past volledig in de stijl van het dichten.