Undertale is een erg gekende pixel styled game in de indie-community. Een game gemaakt door één persoon: Toby Fox. Een game die zo’n leuke gameplay heeft, dat ik me afvraag waarom ik daar nog nooit opgekomen ben. Mijn 34e Platinum. Vanaf ik zag dat Undertale te koop stond in de PS Store, vloog hij meteen in mijn winkelmandje. Hier is waarom.
Gameplay
De game ziet eruit als een traditionele RPG. Je lost wat puzzels op en je vecht met vijanden. Tijdens het vechten heb je echter de keuze uit verschillende dingen om te doen. Net zoals in andere RPG’s kan je een item gebruiken, weglopen of vechten. Maar je kan ook iets anders doen, je kan praten met je vijanden. Je kan op ze inpraten zodat ze hun vechtlust verliezen. Bazen kan je bevrienden.
Dan moet ik het nog hebben over de aanvallen. De aanvallen van de vijanden raken je niet gewoon zomaar, het is een soort van bullet hell frequence waarin je dingen moet ontwijken terwijl je een hartje bestuurt. Dat hartje is een reflectie van je ziel. Wanneer je ziel, of het hartje, geraakt wordt, zal je schade krijgen.
De bullet hell frequence vind ik het leukste aan de hele game. Een RPG gemixt met het bullet hell genre op deze manier is iets wat ik nog nooit had gezien. Iets waar ik zelf nooit zou kunnen opkomen en het is zo goed uitgewerkt en leuk. Vanaf ik zag hoe de game werkte, was ik meteen verkocht.
Verhaal
Het verhaal is kort in Undertale, na zo’n vijf uren spelen zit je al bij het einde. Het verhaal zit ook goed in elkaar, de keuzes die je maakt hebben verschrikkelijk veel invloed op wat er zal gebeuren en welk einde je krijgt. Na wat opzoekingswerk vond ik dat er namelijk welgeteld 24 verschillende eindes kunnen zijn in de game.
Naast extreem te gaan en iedereen te vermoorden of iedereen te sparen, zijn er nog tal van andere eindes. Wanneer je een bepaalde baas verslaat of spaart, kan het al volledig anders aflopen dan bij je vorige playthrough.
Dat is dan ook de reden waarom de game zo kort is, er een ontzettend hoge replay value want het is een echte challenge om alle eindes te ontgrendelen.
Na mijn eerste playthrough deed ik wat opzoekingswerk en had ik op Youtube een aantal andere eindes bekeken. Ik had slechts één andere keuze gemaakt dan degene in het filmpje en ik kreeg al een volledig ander einde.
Humor
We are out of Hotdogs so… Here is a Hotcat.
De game heeft een geweldig staaltje humor. Ik heb een aantal keren toch luidop moeten lachen met de stomme grappen die de game maakte. Mensen in de party chat vroegen telkens wat er aan de hand was, ik voelde hen door mijn headset raar naar me kijken. Ik deed geen moeite om de grappen uit te leggen, ik vertelde hen gewoon dat ze eens de game moeten proberen.
Om een voorbeeld te geven, stond ik bij een hotdog kraam en kocht ik een hotdog. Na de eerste hotdog waren ze echter al uitverkocht. Heel creatief bood de verkoper me een alternatief aan. “We are out of Hotdogs so… here is a Hotcat”.
Ook al is de game maar zo’n vijf uur lang, toch hebben de personages heel wat diepte. Sans is toch één van de meest eigenaardige personages in de game, zeker met zijn droge humor.
The Plat
De Platinum trophy ging eigenlijk best wel vlot. Eigenlijk ging het meer als een sneltrein. Nog voor je de eindbaas verslaat, heb je die Platinum al in je handen. Ideaal om tijdens een namiddagje gewoon door te spelen dus.
Eén trophy is echter wel te missen wanneer je een bepaald iemand vermoordt. Die had ik gelukkig even opgezocht en zorgde ervoor dat ik geen True Genocide run had gedaan. Uiteindelijk is het maar goed dat ik die niet gedaan heb, want die boss battle zou onbegonnen werk zijn…
Secrets
De game weet wat je hebt gedaan.
De game heeft ook nog een aantal eigenaardige geheimen verstopt in de game waarin je tegen nog meer bizarre vijanden moet vechten dan in het verhaal zelf. Ik had een aantal van de geheimen gevonden, maar als je echt alles van de game wilt zien (wat bijna onmogelijk is) zal je toch wat tijd moeten spenderen op Youtube.
Aangezien keuzes je game sterk beïnvloeden, vraag je je soms wel eens af of je de juiste keuze hebt gemaakt. Dus het gebeurt wel eens dat je je vorige safe file laadt en de dingen eens iets anders gaat gaan doen. Tot mijn verbazing kwam ik in een gesprek terecht waarin iemand me wees op wat ik net gedaan had. Eerst had ik iemand vermoord, maar ik voelde me schuldig en ging terug om de persoon deze keer te sparen. Alleen zei een NPC tegen me dat ik onmenselijk was om dat te doen. De game weet wat je hebt gedaan. En geloof me maar zeker, de game vergeet nooit wanneer je een True Genocide run hebt gedaan…
Yay or nay?
Undertale is één van de meest unieke games die ik ooit hebt gespeeld. Een geweldige en bizarre uitvoering met zoveel verschillende opties om alle eindes eens gezien te hebben. Als een echte indie fan zeg ik yay. Toby Fox zette de wereld eventjes op zijn kop. Er is zoveel fan art te vinden over de game, zelfs mensen die een fan made versie hebben gemaakt omdat ze maar niet genoeg konden krijgen van Undertale.
Twee jaar geleden op de Facts-conventie was er zelf een cosplayer aanwezig als Sans. Zo zie je maar hoeveel liefde de community heeft voor deze game. Het is een korte game, ik zou het elke echte gamer wel aanraden. Mocht je er niet genoeg van krijgen is er nog Deltarune waar er nu al één deel van uit is. Personages van Undertale doen er ook in mee, alleen speelt het zich niet in dezelfde wereld af. Gelukkig maar, want door mij is daar geen leven meer. Deze maand werd het zelfs nog bevestigd dat de volledige game van Deltarune eraan zit te komen. Alleen hebben we nog geen releasedatum.
En zo zie je mij, die nog een paar andere eindes zal bekijken op Youtube, en hopelijk ook jou, in the Gamerverse!
