The Devil In Me Review – Duivelskoorts

Na het WK-drama van onze Red Devils ben je wellicht op zoek naar manieren om je gedachten te verzetten. Gelukkig hebben we op deze wereld nog een gouden generatie, eentje die zijn kansen wél kan verzilveren: Supermassive Games. Met The Devil In Me breien ze een einde aan het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology. 

Na Man of Medan, Little Hope en House of Ashes dropt Supermassive Games met The Devil In Me het sluitstuk van het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology. Wat is de bedoeling van de games op te delen in seizoenen? Goeie vraag. Ongetwijfeld biedt het marketinggewijs heel wat voordelen, want zo kunnen ze hun games verpakken in seizoenen en opnieuw aanbieden. Op die manier kan de ontwikkelaar ook even een pauze nemen in plaats van elk jaar een nieuw deel te lanceren. The Dark Pictures Anthology werd met elke nieuwe toevoeging beter en beter, gaat The Devil In Me op hetzelfde elan verder? 

Geen zorgen, de gezichtsanimaties worden beter na deze proloog!

Proloog (en graphics) uit 1893

In de proloog maken we kennis met een koppel dat incheckt in het World Fair Hotel. Even terzijde: de gezichtsanimaties in deze proloog zijn ronduit rampzalig. Ik speelde de game op Xbox Series X, maar net zoals de tijdsperiode waar de proloog zich afspeelt lijken ook de graphics uit 1893 te komen. Gelukkig ontdek je na die proloog dat Supermassive Games de hoofdrolspelers een stuk beter onder handen heeft genomen. Verder met het verhaal dan: de proloog toont ons hoe een pasgetrouwd koppel zich incheckt bij het World Fair Hotel van H. H. Holmes, maar uiteraard krijgen ze nooit meer de kans om uit te checken… dun, dun, duuuuun.

Daarna ontdekken we de vijf hoofdrolspelers die onder leiding van regisseur Charlie (alle lof voor de héérlijke voice-acting van Paul Kaye) een filmcrew vormen. Ze worden gecontacteerd door de mysterieuze persoon Du’Met die hen voorstelt om een bezoek te brengen aan zijn replica van het World Fair Hotel. Zoals je wellicht kan verwachten is het niet meteen een slim idee om naar een eiland te trekken met een vreemde die geobsedeerd is door het werk van een seriemoordenaar, maar de crew is wanhopig en gaat in op het aanbod, met alle gevolgen van dien. 

Meer gameplay

You know the drill. Je krijgt 5 speelbare personages onder de knoppen en moet proberen om na een 6-tal uur met zoveel mogelijk personages de eindstreep te halen. Dat doe je door goede keuzes te maken en – laten we eerlijk zijn – door wat trial and error. Daarnaast introduceert The Devil In Me wat vernieuwingen waardoor het wat meer ‘game’ wordt in plaats van een film waar je af en toe een keuze maakt. Je personage kan nu ook sprinten (een welkome toevoeging die er wegens clunky animatiewerk wel heel grappig uitziet), klimmen en zijlings langs muurtjes bewegen. Iets dat de ontwikkelaar maar al te graag demonstreert door personages geregeld te laten klimmen of langs muurtjes te sturen. 

Daarnaast beschikt elk personage nu ook over een inventory. Op sommige momenten in de game krijg je de kans om te kiezen tussen een aantal items. Het item dat je kiest kan later mogelijk je leven redden. Los van die items heeft elk personage ook zijn eigen specialisatie binnen de crew. Zo heeft cameraman Mark bijvoorbeeld een statief. Dit heb ik echter maar één keer kunnen gebruiken om een hoger gelegen item in handen te kunnen krijgen. Jamie is de technieker van dienst en beschikt over een multimeter die ze bovenhaalt wanneer ze (verschrikkelijke!) fusebox puzzels moet oplossen, maar dan blijkt de multimeter geen praktisch nut te hebben. Erin beschikt over een microfoon en kan zo bepaalde gesprekken en geluiden opvangen, maar ook die unieke vaardigheid wordt onderbenut. 

Stotteren van de schrik

De villain van de partij is deze keer H. H. Holmes. Neen, ik stotter niet. Wie seizoen 5 van American Horry Story heeft gezien is al bekend met de beruchte seriemoordenaar Henry Howard Holmes. Hij staat vooral bekend om het “Murder Castle” dat hij bouwde: een constructie vol martelkamers, verborgen ruimtes, vallen, etc. Dit deel van zijn leven werd uiteraard door de jaren heen enorm overdreven en de realiteit was een stuk minder spannend, maar de mythe leeft verder en het zorgt voor een énorm interessante setting. Een menselijke vijand spreekt mij altijd meer aan dan een bovennatuurlijke kracht. Er is niets dat enger is dan onder ogen zien waar mensen tot in staat zijn. 

Hier mocht Supermassive Games gerust wat creatiever in zijn, want het zijn net deze verknipte valstrikken en dilemma’s die Saw-gewijs de game interessant houden. In de praktijk zijn de valstrikken echter vrij basic en niet meteen memorabel te noemen. Zonde.