Voice of Cards: The Beasts of Burden Review: beestig of een last?

De derde Voice of Cards laat zijn stem aan ons horen. Deze keer met de subtitel The Beasts of Burden. Mocht je nog niet goed weten wat deze franchise eigenlijk is kan je een simpele vergelijking maken. Neem een klassieke RPG maar verander alles – en echt alles – in een kaart. Dan weet je ongeveer wat Voice of Cards is.

Elke voice of Cards is een standalone (lees ook mijn review van The Isle of Dragon Roars en The Forsaken Maiden). Je begint elk verhaal met een nieuwe held die jij onder de knoppen krijgt. Daarna vertrek je op een avontuur. Ditmaal gaat het er nogal gruwelijk aan toe. Nadat er iets heel tragisch in je dorp onder het zeeniveau gebeurt ga je op zoek naar wraak. Ook is dit de eerste keer dat je echt bovengronds komt. Onderweg ontmoet je nieuwe vrienden, maar ook nieuwe krachten. En over die krachten zal ik zo dadelijk wat meer uitleg geven.

De storytelling is een belangrijk element van de game. Zoals de titel het zelf al aangeeft heeft een stem er dus wel degelijk iets mee te maken. De game wordt namelijk volledig verteld door een gamemaster. Deze maakte het volledige verhaal aan de hand van kaarten. Ze leest de verhalen voor en geeft hier en daar commentaar op zaken die je doet. Ditmaal is het hoofdpersonage een vrouw en, heel toepasselijk, is de gamemaster ook van het vrouwelijk geslacht.

Bij deze storytelling is er echter een klein element waar ik me aan stoor en de ontwikkelaars nog steeds niet hebben aangepast. Je krijgt de vrijheid om ook terug te bladeren naar vorige kaarten om zo een gesprek goed te kunnen volgen, maar wanneer je dit doet stopt de verteller niet met praten.

Je kan makkelijk tussen kaarten bladeren om zo een gesprek te volgen, maar helaas is de verteller daar niet goed op afgestemd.

De combat speelt zich af als een standaard RPG. Je hebt aanvallen en sommige van die aanvallen hebben mana nodig. Deze mana verzamel je beurt per beurt, of door een speciale vaardigheid. Elke vijand heeft een verdedigingskracht en een aanvalskracht die je kan zien. Vaak hebben skills een dobbelsteen nodig om hun potentieel effect te bereiken, waardoor er ook een gelukselement in de game zit.

Dit gelukselement wordt nog groter aangezien er een kans is om critical damage te doen op vijanden. Ook kan de schade die je aanbrengt aan vijanden variëren. Mocht je 8 schade doen en je vijand heeft 4 verdedigingskracht, kan het zijn dat je aanval 4, 5 of misschien 2 schade aanbrengt.

In de vorige game introduceerden ze het “link” element waardoor je sterke combinatie-aanvallen kon uitvoeren met je teamgenoten. Hoewel dit mist in deze game brachten ze wel iets nieuws: je kan vijanden temmen. In de game heb je de kracht om de kaarten te krijgen van vijanden. Deze worden gebruikt als gewone skills maar kunnen ook sterker worden. Om deze te bemachtigen moet je een vijand een aantal keer verslaan of je kan de kaarten kopen in een winkel.

Nu we toch bezig zijn over kaarten verzamelen kan je ook verhalen verzamelen van zowat alle personages en monsters in het spel. Al deze personages hebben een “flipside” story. Dit verhaal ontgrendel je door met ze te praten of een monster een aantal keer te verslaan. Zo wordt het achtergrondverhaal van hen verteld, en soms is het niet altijd wat het lijkt.

The Beasts of Burden heeft ook nog een multiplayerfunctie. Je zou denken dat je misschien met je monsters online kan strijden tegen andere spelers, maar daar is helaas niets van terug te vinden. De multiplayer beperkt zich namelijk tot de kaartminigame. In deze minigame verzamel je paren of triples van opeenvolgende kaarten om zo punten te verzamelen. Deze minigame is in vergelijking met de andere games bitter weinig veranderd.

De multiplayermodus beperkt zich tot de minigame.

The Beasts of Burden: conclusie

Deze RPG-reeks met een card-skin voelt nog steeds aan als een oude RPG. Het mist wat vernieuwende elementen die hedendaagse RPG’s wel hebben. The Beasts of Burden had me wel helemaal in zijn ban. Dit vooral door het feit dat je vijanden nu ook kan verzamelen. Deze vijanden houd je ook bij als kaarten in een kaartdeck, wat me meer het gevoel heeft dat ze daadwerkelijk iets doen met het hele “dit spel bestaat enkel uit kaarten”-gebeuren. Deze game in de franchise heeft meer te bieden dan zijn voorgangers en zou ik wel al eens durven aanraden aan RPG-fans, in tegenstelling tot de voorgangers (The Isle of Dragon Roars en The Forsaken Maiden).