Shapebreaker Review – Twee genres gemixt in één indie game

Als solo gamedeveloper is het niet altijd simpel om een verschil te maken in deze immense wereld van games. Toch hebben we projecten zoals Stardew Valley die het super goed doen en zelf een beetje een eigen genre op poten zetten. Onderscheidt Shapebreaker zich op een positieve manier of zorgt deze mix eerder voor een vreemde smoothie?

Roguelite x Tower Defense x Cardgame

Indie games kennen we uiteraard als games die door een beperkt aantal mensen werden gemaakt en geen triple A budget hebben. Vaak, volgens mij, zijn deze nog leuker dan de big budget games. Dit komt vooral door het feit dat ze zich op een creatieve manier differentiëren van andere games. Vaak gebeurt dit door een swing te geven aan een bestaand genre of door twee heel verschillende genres samen te gooien.

Deze game doet het tweede. Kaarten wordt gemixt met tower defense in een roguelite genre. Met tower defense games ben ik niet zo bekend, maar cardgames en roguelikes speel ik bij wijze van spreken dagelijks. De echte vraag is echter, hoe werken deze genres nu samen?

Protect de core!

In het begin van een “run” krijg je een deck kaarten. Deze kaarten bestaan uit een aantal basic torens en wat power-ups. De bedoeling is om een beperkt aantal vijandige waves tegen te houden door torens te plaatsen. Op de map zie je de weg die de vijanden nemen. Je kan hen een kleine omweg laten nemen door torens of dozen in de weg van dit pad te plaatsen. Er zijn een aantal verschillende type vijanden waaronder ook vliegende. Deze geven weinig om het pad en gaan letterlijk in vogelvlucht naar je core. Om te weten welke vijanden er precies aan zitten te komen, en hierop te anticiperen, kan je dit controleren door te klikken op hun “gate”.

Als vijanden bij je core geraken krijg je wat schade en besef je dat je snel iets zal moeten veranderen vooraleer je core volledig leeg geraakt.

Kaarten leggen

De andere helft van de gameplay speelt zich af in kaarten. Elke beurt krijg je een aantal kaarten met een start energy/mana. Met deze mana speel je je kaarten. Deze zijn bijvoorbeeld torens of power-ups in de vorm van modules om aan je torens te monteren. Na elk “gevecht” krijg je een optie om een kaart aan je deck toe te voegen. Zo kan je betere torens of modules aan je deck toevoegen. Sommige torens hebben veel meer range dan je basis torens, maar de desbetreffende torens kunnen hierdoor minder modules hebben.

De torens zijn echter gewoon torens en daar blijft het bij. In vele cardgames zijn er verschillende “archtypes” die naar boven komen. Kaarten die op elkaar inspelen. Maar hier gebeurt dit amper tot niet, wat een gemis is.

Opnieuw en opnieuw en…

Shapebreaker is een roguelike game. Dit wil zeggen dat je een “run” speelt, zoals ik al eerder heb vernoemd. Wanneer je sterft begin je gewoon helemaal opnieuw. Dit soort games zien we alsmaar vaker. De game heeft verschillende battles, shops of special events vooraleer je naar de boss gaat van het level. Een run bestaat uit drie layers, floors of hoe je het ook wilt noemen. Deze “map” hebben we al vaak gezien bij roguelites zoals Slay the Spire of Monster Train. Na elke layer krijg je de mogelijkheid om een item te kiezen die je meer energy kan geven, maar deze komt altijd met een prijs.

Er zijn tal van verschillende decks vrij te spelen. Elk deck brengt een beetje andere kaarten met zich mee en geeft een bepaalde twist aan de game. Zo kan de “builder” bouwen bovenop een doos, die voorheen gewoon een vervelende muur was. Deze vullen iets het gat van archetypes op, maar toch blijft de variatie tijdens je run dan wel beperkt.

Zoals in de vele andere roguelites, heeft ook deze een soort systeem waardoor je de games steeds opnieuw kan spelen maar een graadje moeilijker. Hierdoor zijn er wel heel wat mogelijkheden om de game te blijven spelen, maar toch voelt het wat leeg aan na een aantal runs.