Rogue Lords Review – Valsspelen is een must!

In Rogue Lords speel je als de duivel zelf, die duistere volgelingen verzamelt om goede krachten het hoofd te bieden. Naast turn-based gevechten, beschikt deze roguelike indie-RPG, die op meerdere manieren doet denken aan Slay the Spire en Darkest Dungeon, over creatieve gameplay-ideeën waarmee je de realiteit kunt aanpassen, zoals het veranderen van de uitkomst van gebeurtenissen of het verkorten van het leven van tegenstanders. Dit vermogen lijkt krachtig, maar een stevige moeilijkheidsgraad vereist bewust gebruik ervan. Samen met een geweldige gotische stijl is het resultaat een zeer boeiend spel, ook al staan sommige problemen het eindproduct wat in de weg.

Op zoek naar wraak

Het uitgangspunt van Rogue Lords is vrij eenvoudig: jij bent de duivel, die na een nederlaag tegen demonenjagers zijn toevlucht zocht in de hel. Decennia later, zint een fel verzwakte Dark Lord op wraak. Hij roept zijn discipelen, zoals Dracula, Frankenstein en Bloody Mary, op om chaos te verspreiden in de mensenwereld. Om voor eens en voor altijd een einde te maken aan de goedheid in de wereld en jaren na de nederlaag wraak te nemen op de Demon Hunters, zal je eerst oude artefacten moeten verzamelen om je eigen krachten te herstellen. Het hoogtepunt is de vertelling van de Duivel zelf, die regelmatig sarcastische opmerkingen maakt. Ik vind het alleen jammer dat de diversiteit aan scenario’s nogal beperkt is.

Rogue Lords verkent dit uitgangspunt in een roguelike-RPG bestaande uit individuele campagnes. Daarin stel je telkens een groep van drie discipelen op en gaan we door hoofdstukken totdat we aan het einde een lastige eindbaas bereiken. Hoewel je met slechts drie discipelen begint, ontgrendel je steeds meer personages naarmate je als overwinnaar uit de strijd komt. Elke run vindt plaats op een willekeurig gegenereerde map waar spelers kunnen kiezen welke vertakking ze willen nemen om te bepalen wat ze die nacht zullen tegenkomen, of dat nu een gevecht, een evenement, genezing of een winkel is. Omdat het een roguelike is, betekent verslagen worden opnieuw beginnen vanaf het begin.

De speler is vrij om op elk moment naar de kaart te kijken en te plannen welke route het beste lijkt op basis van hun huidige situatie – zou het beter zijn om een gevecht over te slaan en naar een winkel te gaan, of zou het slimmer zijn om te genezen, een paar vijanden te bestrijden en je geluk te beproeven met een verhalende gebeurtenis? Het kiezen van routes is een groot deel van het algehele succes van elke run.

Cheater!

Natuurlijk zijn gevechten onvermijdelijk, ongeacht de route die de speler neemt, dus wanneer het tijd is voor de discipelen om de strijd aan te gaan, is het scherm ingedeeld als een traditionele turn-based RPG. De duivel kent geen scrupules en accepteert niet gehinderd te worden door gewone stervelingen. Hoewel roguelikes al lang worden gezien als uitdagende games, soms tot het punt dat ze oneerlijk aanvoelen, laat Rogue Lords spelers eigenlijk de rollen omdraaien door het spel te bedriegen in plaats van bedrogen te worden. Zo gebruikt het kwaadaardige wezen zijn krachten om gevechten te beïnvloeden via Devil Mode, een spelelement dat Rogue Lords een eigen identiteit geeft en perfect past in de algehele sfeer van het spel. Een kwaadaardig wezen hoeft immers niet volgens de geaccepteerde regels te spelen en daarom werkt deze functie als een soort cheat. Je kunt onder meer gezondheidsbalken manipuleren, het doelwit van een vijandelijke spreuk wijzigen of met statussen rommelen.

Valsspelen wordt niet vaak aangemoedigd in games, maar in Rogue Lords is het eigenlijk de enige manier om te winnen. Satans krachten gebruiken om een gevecht in het voordeel van de speler te kantelen is een geweldig idee, maar je kan het uiteraard niet onbeperkt gebruiken omdat het je anders te veel macht zou geven en de roguelike-elementen zou ondermijnen. Elke actie in Devil Mode – of het nu gaat om het verhogen van de gezondheid van een bondgenoot of het elimineren van een deel van die van een vijand – heeft een prijs. Dit wordt afgetrokken van een veel beperktere resource pool genaamd Demonic Essence, wat ook functioneert als het leven van de duivel. Er zijn een paar manieren om Demonic Essence terug te krijgen, maar zodra het volledig op is, is het game over. Om verder te komen moet je het gebruik hiervan dus balanceren om niet in penibele situaties terecht te komen.

Doe mij maar een Bloody Mary

De reis van de discipelen is niet gemakkelijk, omdat ze vaak leden van een religieuze orde moeten confronteren in turn-based gevechten. Elke beurt kun je vrijelijk een bepaald aantal actiepunten gebruiken om speciale aanvallen en technieken te gebruiken. Zoals gewoonlijk geven vijanden hun komende bewegingen aan, waardoor je gepast kunt reageren. Als een vijand bijvoorbeeld een spreuk voorbereidt, verschijnt er een pictogram boven het hoofd om aan te geven dat het eraan komt. Elke ronde heb je een bepaalde hoeveelheid energie beschikbaar waaruit het vermogen van elk personage zal putten. Elk personage – bondgenoot en vijand – heeft twee afzonderlijke gezondheidsbalken, één voor gezondheidspunten en de andere voor spirituele punten. Wanneer een van die balken nul bereikt, in plaats van onmiddellijk te sterven, wordt het personage kwetsbaar. Op dat moment is er slechts één treffer van hetzelfde schadetype nodig om ze uit te schakelen. Dit vereist dat spelers nadenken over hoe ze het gevecht willen benaderen, maar het kan er echter ook toe leiden dat gevechten erg lang aanslepen wanneer die kwetsbare vijand genezen wordt alvorens je de genadeslag kan toedienen.

Rogue Lords heeft negen verschillende personages, wat gevarieerde opties biedt in de groepssamenstelling. Elk van de volgelingen van de duivel biedt immers verschillende rollen in gevechten. Dracula is bijvoorbeeld gespecialiseerd in het vergroten van de kenmerken van zijn metgezellen, en wordt krachtiger wanneer hij op de rand van de dood staat, terwijl Bloody Mary verschillende krachtige aanvallen heeft en de effecten ervan kan dupliceren door een vervloekte spiegel achter tegenstanders te plaatsen. Onderweg kunnen de discipelen worden versterkt met relikwieën van verschillende effecten, aanvullende technieken en fysieke kenmerken die ze ontvangen als ze als overwinnaar uit de vele gevechten komen. Daarnaast worden nieuwe vaardigheden en relikwieën geleidelijk ontgrendeld naarmate je verder komt in de game.

Niet alles is duivels leuk

De gevechten zijn erg strategisch en al deze verschillende personages stellen je in staat om uiteenlopende tactieken samen te stellen. Ik waardeer het grote onderscheid tussen de verschillende discipelen kwaadaardige personages en had plezier in het experimenteren met hun vaardigheden. De moeilijkheidsgraad neemt al rap flink toe en je moet flink nadenken over hoe ik een gevecht het beste kon aanpakken en hoe ik het ‘vals spelen’ op de beste manier kon inzetten. De spelregels ombuigen voegt een extra laag complexiteit toe aan het spel.

Zelfs met zoveel kwaliteiten wordt Rogue Lords geteisterd door een aantal problemen. De belangrijkste is de willekeur. Dat is op zich niet zo vreemd in een roguelike, maar hier is het een factor die soms een te grote rol lijkt te spelen. Hierdoor kreeg ik de indruk dat je te vaak overgeleverd wordt aan geluk in plaats van mijn eigen kunnen. Het andere probleem is de beperkte hoeveelheid inhoud. Gebeurtenissen, scenario's en vijanden herhalen zich vaak in alle campagnes, waardoor ze erg op elkaar lijken. Na verloop van tijd maakt dit het spel repetitief. Gevechten duren vaak ook te lang en als je weer eens faalt door de eerder genoemde willekeur brengt dat behoorlijk wat frustratie met zich mee. In combinatie met al het andere (inclusief de verwachte mislukkingen tijdens vroege pogingen) en het enorme aantal nachten dat het duurt om het einde van het verhaal te bereiken, zal het waarschijnlijk lang duren voordat de meeste spelers toegang krijgen tot de meeste personages, die succesvolle runs vereisen om te ontgrendelen.

Toch blij dat ik deze uit de backlog heb gehaald

Rogue Lords is een roguelike die zich weet te onderscheiden met zijn unieke concept. Er is een een goede mix van activiteiten en gevechten met verschillende strategische nuances en mogelijkheden. Het meest opvallende element is uiteraard de Devil Mode, waarmee je verschillende functies van het spel kunt veranderen door vals te spelen. Een hulpmiddel die je verstandig moet gebruiken om de overwinning te behalen.

Hoewel het valsspelen een geslaagde draai geeft aan de Roguelike-formule en Rogue Lords een unieke smoel geeft, zijn er wel enkele ergernissen. Ik denk dan aan de onevenwichtige moeilijkheidsgraad door de willekeur, te lange gevechten en de repetitiviteit. De toffe art style en frisse gameplay-ideeën slagen er wel in om veel van die kleine problemen met de mantel der liefde te ontdekken. Rogue Lords verscheen al in april vorig jaar op de consoles (en was toen al geruime tijd beschikbaar op pc), en zat al sinds de release in mijn immense backlog. Ik heb er alleszins geen spijt van dat ik deze daar na al die tijd uit heb gehaald. Wie geen genoeg kan krijgen van roguelikes en deze bij de oorspronkelijke release heeft gemist, kan Rogue Lords zeker een kans geven.