Watch Dogs: de serie die begon met een hele hoop kritiek maar toch niet opgaf. Na een verfrissend tweede deel is het langverwachte derde deel ook verkrijgbaar. Inclusief een veelbesproken unieke twist: het speel-als-iedereen-systeem. Hoe pakt dat uit in de praktijk?

Dit is een duo-review. Dat houdt in dat zowel Timon als Thibault hun mening geven over de game. Timon heeft de game gespeeld als verkenner die uitgebreid aan de slag ging met het rekruteringssysteem, terwijl Thibault zich heeft gericht op het doorlopen van het verhaal.

Verhaal en protagonisten

Het verhaal vangt aan op “Zero Day”. Een lid van DedSec probeert om een catastrofe in Londen te voorkomen. Onverhoopt, want de terroristische organisatie “Zero Day” slaagt in hun opzet om Londen te bombarderen. Heel DedSec wordt neergehaald, behalve één iemand die uit de klauwen kan blijven van Albion, de veiligheidsorganisatie die de hele stad heeft overgenomen. Het is aan jou om DedSec uit zijn graf te laten herrijzen door een dreamteam samen te stellen, je onschuld te bewijzen en de inwoners van Londen voorgoed te bevrijden van de high-tech tirannie.

De game speelt zich af in de near-future waar je geen stap kan zetten in Londen zonder een zelfrijdende auto of drone te zien. Oftewel: een waar speelveld voor een bedreven DedSec-hacker. Alhoewel, niet alles is hackbaar. In tegenstelling tot vorige iteraties van Watch Dogs, kan je in Legion bijvoorbeeld geen verkeerslichten meer hacken.

Mening Timon Het verhaal sprak me niet echt aan. Het was niet zo meeslepend als ik had gehoopt. Door het recruitment systeem maak je eigenlijk je eigen personage. Aangezien alles vrijblijvend is, is het niet mogelijk om bepaalde connecties tussen je personages te maken, alhoewel dat heel leuk zou geweest zijn. Aan de technische kant zal dat echter heel wat werk gevraagd hebben. Ik spendeerde mijn meeste tijd van de game in het stalken van potentiële leden en uitproberen van de mogelijkheden in het London van de toekomst.

Mening Thibault Voor mij heeft het rekruteringssysteem er absoluut voor gezorgd dat het verhaal niet erg memorabel is geworden. Het is vaak net door de sterke band die je ontwikkelt met personages, dat je betrokken wordt bij het verhaal. Niets mooier dan urenlang in een game te zien hoe een bepaalde band tussen de hoofdrolspeler en de vijand zich ontwikkelt, om uiteindelijk de ultieme confrontatie te ervaren in het slot van de game. Bij Watch Dogs: Legion mis je dat, omdat je met geen enkel personage een echte band opbouwt. Soms vergat ik zelf het bestaan van personages uit mijn roster die ik een paar dagen geleden nog “mijn favoriete personage” noemde.

Rekruteren kan je leren

De eerste persoon die je rekruteert voor DedSec kan je zelf kiezen. Dit personage is echter slechts de start, want al snel krijg je de mogelijkheid om de leukste functionaliteit van de game naar hartenlust te gebruiken: het rekruteringssysteem.

Zoals Ubisoft beloofde kan je dus daadwerkelijk iedereen uit de speelwereld aan je team toevoegen. Je ziet iemand op straat, wapow, welcome to DedSec. Mooi meisje? Wapow! Welcome to DedSec. Een oudere dame die met haar handtas iemand in elkaar kan slaan? Wapow! Welcome to DedSec. Door rond te lopen in de wereld, kan je mensen scannen en zo uitmaken of deze persoon een waardige toevoeging kan zijn voor DedSec.

Alle NPC’s (PC’s?) die rondlopen hebben een eigen job, sociale kring en een eigen skillset. Zo heb je bouwvakkers die vechten met een moersleutel en een vrachtdrone kunnen oproepen, Albion agenten die in gebieden mogen die exclusief voor hen zijn, bokskampioenen en mensen die gewoon losgaan op een trompet.

Ieder heeft dus zijn eigen voordelen en eigen skillset. Hierdoor kan je zelf kiezen hoe je bepaalde missies zal aanpakken. Ga je rondsluipen en één voor één iedereen uitschakelen? Wandel je gewoon binnen als een bouwvakker? Of ga je gewoon all-out en loop je binnen met een machinegeweer om alle drones met de grond gelijk te maken? Bij zowat elke missie krijg je volledige vrijheid qua aanpak.

Deze NPC’s kunnen echter wel een afkeer hebben van DedSec, zoals de Albion-leden of door iets wat je hebt gedaan tegen een vriend van hen. Zo kunnen ze ook juist een fan zijn van DedSec door iets wat je hebt gedaan. Hierdoor wordt het makkelijker of moeilijker om iemand te rekruteren. Telkens moet je een missie uitvoeren om ze aan je team toe te voegen. Er is gelukkig een grote variatie in deze rekruteringsmissies.

Een ander personage is je virtuele assistent Bagley. Hij euhm… zij… het? ondersteunt je in de vele missies die je moet doen en helpt je ook met het rekruteren van de mensen. Hij brengt ook heel wat broodnodige humor in de game en zorgt geregeld voor een gniffel.

Permadeath

Met de permadeath optie sterven je DedSec leden “echt”. Ze verdwijnen dus uit je Team wanneer ze in een missie worden neergeknald door een overijverige Albion-agent. Zo ga je wel tweemaal nadenken voor je een hek open trapt en er gewoon op los begint te schieten. Eenmaal je personage neergehaald wordt, zie je ze nooit meer terug (elk personage is immers volledig uniek). Om dus een volledige “Game Over” te vermijden moet je dus wel degelijk meerdere mensen rekruteren. Zo begin je bewuster na te denken over de leden die je in je roster hebt, zodat je altijd wat reserves hebt.

Permadeath inschakelen is een ware aanrader.

Mening Timon Het enige probleem dat ik heb ondervonden is dat je het rekruteringssysteem niet écht nodig hebt. Je hebt een bepaalde set agents en meestal heb je al snel je favorieten. Telkens wisselen tussen drie agents lijkt wel genoeg te zijn om de game door te komen. Dit verandert echter wanneer je de permadeath-modus inschakelt, iets wat ik iedereen kan aanraden.

Mening Thibault Net zoals Timon was de nieuwigheid bij het rekruteringssysteem er al snel af. De enige personen die ik heb gerekruteerd, waren onderdeel van een grotere missie. De volledige game heb ik grotendeels gespeeld met dezelfde drie personages. De enige reden waarom ik af en toe moest wisselen, is omdat een bepaalde operator stierf of gearresteerd werd. In dat geval is er namelijk een vrij lange “cooldown” voordat je het personage terug kan oproepen. De permadeath inschakelen is in dat geval absoluut een slimme zet, omdat je zo genoopt wordt om het rekruteringssysteem bewuster te gebruiken.

Absolute vrijheid

London is helemaal jouw speelterrein: rekruteren wie je wilt, kiezen welke missies je eerst doet, gewoon wat pakketjes bezorgen of darten in je vrije tijd. Alles is mogelijk. Daarnaast kan je nog eens rondneuzen om mensen te zoeken met een goeie skillset. Dit is dan toch wel één van de meest ambitieuze games waar het woordje “vrijheid” centraal staat.

Hoe je naar een missie gaat kan je ook zelf bepalen. Maar toch een shoutout naar hoe leuk het is om de automatische piloot in te schakelen en wat te chillen in je game stoel op de geweldige muziek.

Naast al dit kan je nog eens je zuurverdiende bitcoins spenderen in de verschillende shops en zo verschillende kledingstijlen aanschaffen. Je kan je volledige team verschillende looks geven en zo de modeshow geven die je altijd al wilde. Opvallend genoeg kan je echter geen andere wapens aankopen voor je personages, iets wat je bij Watch Dogs 2 bijvoorbeeld wel kon. Als je een ander wapen wil, dan zal je een NPC moeten zoeken die toevallig beschikt over dat soort wapen. Slechts weinig mensen beschikken bijvoorbeeld over een gedempt pistool. Wanneer dat het wapen is dat je zoekt, zal je wellicht een spion moeten zoeken.

Mening Timon De vrijheid in de game vind ik fenomenaal. Ik vind het net leuk dat je toch mensen moet rekruteren om speciale skills te krijgen. Een beetje vergelijkbaar met de Monster Catchers waar ik zoveel van hou. Wil je een vuurtype bestrijden? Dan is het (meestal) het beste om een water type te gebruiken. Zo is het ook met de wapens en skills in deze game, alhoewel er dan niet echt een “zwakte” is bij de vijand, meer een voorkeur van hoe je wil spelen.

Mening Thibault De speelwereld van Watch Dogs: Legion zit boordevol content, maar toch voelt alles wat minder levendig aan dat Watch Dogs 2. San Francisco was een vrolijke hotspot van mensen die met je in interactie gingen (zowel goed als slecht) terwijl je in Legion veel minder “feedback” van de speelwereld voelt. Het rijden was een leuke afwisseling geweest, moest het niet zijn dat de car handling behoorlijk dramatisch is. Het feit dat wapens persoonsgebonden zijn, vond ik absoluut geen fijne toevoeging.

Missies

Een veelgehoorde klacht bij open wereld games van Ubisoft is dat de missies repetitief worden. Watch Dogs: Legions biedt tal van verschillende type missies aan. Uiteraard heb je de verhaalmissies die je de identiteit van Zero Day laten ontrafelen, maar daarnaast heb je extra zijmissies, de eerder aangehaalde rekruteringsmissies en “Uprising Missions”. Bij deze laatste groep is het de bedoeling om DedSec in een positief daglicht te plaatsen bij de bevolking. In dergelijke missies moet je bijvoorbeeld een bepaalde vijand uitschakelen of een bondgenoot redden. Als resultaat wordt het makkelijker om mensen te rekruteren en bovendien ontgrendel je zo ook een zeldzaam en waardevol personage dat je kan rekruteren.

De online multiplayer zal nog heel wat extra content toevoegen aan de game, maar die modus wordt pas begin december gelanceerd. Binnenkort kan je op Gamerverse dus een afzonderlijke review verwachten voor die modus.

Mening Timon De missies bestaan meestal uit dezelfde basis. Dan moet je zelf echter wel zorgen voor de nodige afwisseling. Zo wisselde ik vaak tussen mijn verschillende teamleden om zo een andere stijl te moeten toepassen in de missies. De Uprising missies zorgen wel voor wat afwisseling. Daar heb ik ook mijn meeste tijd in geïnvesteerd omdat ik een volledig roster wou hebben. Ik heb er nu geen ergernissen aan over gehouden dat de missies op hetzelfde neerkwamen omdat ik voor mijn eigen uitdagingen zorgde. Anderen zullen de missies echter wel saai kunnen vinden.

Mening Thibault Ironisch genoeg zijn de optionele Uprising missions net de leukste uit Watch Dogs: Legion. De verhaalmissies zijn op zich vermakelijk, maar tappen uit hetzelfde vaatje. In het begin benaderde ik elke missie in stealth, maar na verloop van tijd schakelde ik veel vaker over naar brute actie omdat het te vaak voelde alsof ik een kopie van een vorige missie aan het spelen was. De game had dus absoluut baat gehad bij meer variatie in de verhaalmissies. Nochtans is dit een mes dat aan twee kanten snijdt. Door de missies vrij generiek te houden, kan Ubisoft er namelijk voor zorgen dat elke missie met eender welk personage kan worden gespeeld. Wat meteen ook opvalt, is dat de missies weinig uitdaging bieden. Ik heb de game gespeeld op de standaard moeilijkheidsgraad en wanneer ik zeg dat ik in de game 5 keer gestorven ben, dan zal het al veel zijn. De unieke vaardigheden van personages kan je behoorlijk uitbuiten om missies snel te voltooien. Zo kan je bijvoorbeeld op je bouwvakkersdrone rechtstreeks naar een mission objective vliegen, terwijl je met een ander personage eerst langs een patrouille vijanden moet zien te passeren.

Hete consoles

Tijdens de reviewperiode van Watch Dogs: Legions kregen andere internationale reviewers reeds te maken met ernstige bugs die niet alleen de game lieten crashen, maar ook hun consoles. Sinds de publieke release van de game zijn er nog veel meer meldingen opgedoken van gamers die aangeven dat hun Xbox One of PS4 oververhit bij het draaien van de game. Ook de lange laadtijden zijn een veelgehoorde klacht.

Een ook de game zelf lijkt technisch niet helemaal op punt te staan. De AI (zowel de NPC’s als de vijanden) kunnen zich nogal random gedragen, door bijvoorbeeld plots voor je auto te springen. Gelukkig word je er niet voor afgestraft. We zullen het maar niet hebben over de absurditeit van de kwestie: elke inwoner wordt nauwlettend in de gaten gehouden door ctOS, maar je kan wel naar hartenlust alle wandelaars neermaaien met je auto. Ontsnappen aan de politie is overigens ook zeer eenvoudig.

Grafisch kan de game ook niet volledig overtuigen. Vooral de personages zijn niet in detail uitgewerkt (ongetwijfeld door het feit dat er honderden verschillende mogelijkheden zijn), waardoor de gezichtsanimaties er behoorlijk amateuristisch uitzien. Het valt nog af te wachten hoe de game op de nieuwe generatie consoles zal presteren.

Mening Thibault Ik heb de game op mijn gaming pc gespeeld en heb eigenlijk niets gemerkt van crashes. De laadtijden gingen bij mij ook snel, al heb ik de game wel geïnstalleerd op mijn NVME SSD. De gebruikelijke glitches zijn uiteraard wel van de partij. Ubisoft’s trucje om van enkele ingesproken stemmen via software honderden verschillende unieke stemmen te maken is heel indrukwekkend, maar neemt helaas niet weg dat de voice acting met momenten behoorlijk cringy kan zijn.

Conclusie

Conclusie Timon Het verhaal had me niet echt te pakken. Ik heb me vooral bezig gehouden met het uitbouwen van mijn harem. Allemaal met verschillende skillsets die ik allemaal wel eens uitprobeer. Ik heb – helaas – zonder permadeath gespeeld, waar ik achteraf wel spijt van had. Eerst was ik wat sceptisch om er al onmiddellijk op deze manier in te duiken, maar achteraf gezien had ik beter de sprong gewaagd. Door permadeath moet je wat voorzichtiger zijn en dat maakt het ook een stuk uitdagender. De game op zich is namelijk niet echt moeilijk wanneer je de juiste skillset gebruikt voor de juiste missie. Zo kan je vaak naar de top van een gebouw vliegen met een drone of met een spinbot wat rondspringen en de missie is geklaard. Het is leuk dat ze het rekruteringssysteem niet tot in je strot duwen, maar toch mocht er iets in de game zijn waardoor je dit ambitieuze systeem meer zou gebruiken. Dit is tenslotte een mechanic die ik ontzettend graag in meerdere games zou zien. Ik hou van het idee en dat is dan ook waarom ik graag Monster Catchers speel. De vrijheid om zelf een team samen te stellen. Een heel leuk idee, maar de uitwerking mocht nog iets beter zijn. Zo zijn er skills die eigenlijk totaal nutteloos zijn. Hiermee konden ze toch iets exclusief doen. Toch petje af naar Ubisoft om het level design zo dynamisch te maken en alle (N)PC’s te van een eigen persoonlijkheid te voorzien. PRO: Vrijheid, echte stad om in te spelen, permadeath modus, spelen als iedereen CON: Rekruteringssysteem heeft weinig meerwaarde, verhaal niet meeslepend

Conclusie Thibault De Watch Dogs franchise heeft me altijd sterk aangesproken. Van de originele game heb ik – wellicht als een van de weinigen – enorm genoten, maar de tweede was op elk vlak een grote sprong vooruit. Met een charismatische Anonymous-achtige groep in de hoofdrol en de zonnige omgeving van San Francisco was het werkelijk een genot om vele uren in de digitale speelwereld te vertoeven. Bij Watch Dogs: Legion voel ik veel minder de drang om terug te keren naar de game. De game moedigt optionele missies namelijk een stuk minder aan dan Watch Dogs 2, waardoor je na de verhaalmodus eigenlijk nog maar weinig reden hebt om terug te keren naar de game. Het wordt echter uitkijken naar de introductie van de online speelmodus. Toch blijft Watch Dogs: Legion absoluut een vermakelijke game die absoluut een playthrough waard is, maar misschien niet voor de volle prijs. PRO: Vermakelijke game, ambitie van Ubisoft verdient lof CON: Technisch niet top, minder uitnodigend dan Watch Dogs 2, rekruteringssysteem voelt wat overbodig

Review disclosure

Hoe we het product in bezit kregen	We kregen een code van de uitgever.
Betrokkenheid	De review werd gepubliceerd zonder goedkeuring van het persbureau, de ontwikkelaar of de uitgever. Geen enkele andere partij heeft invloed gehad op de inhoud van dit stuk.
Affiliate	Dit artikel kan affiliate links bevatten. Gamerverse ontvangt een commissie wanneer er een product wordt gekocht via de link.
Compensatie van fabrikant	We werden niet vergoed voor deze review.