Review Voice of Cards: The Forsaken Maiden – Beter dan zijn voorganger?

Voice of Cards blijkt een hele franchise te worden. Na een korte tijd komt Square Enix immers al met de volgende in de reeks. Hoewel het een spel was dat volledig uit kaarten bestond en ik daar altijd wel voor te vinden ben, was ik nogal teleurgesteld in de eerste (Voice of Cards: The Isle of Dragon Roars). Was mijn teleurstelling deze keer wat minder groot?

Storytelling

Het verhaal in The Forsaken Maiden staat los van de vorige Voice of Cards. Wat dus wel zeggen dat je onmiddellijk met deze kan beginnen. Daarom bestempel ik het ook niet echt als een sequel.

Voice of Cards blijkt telkens voor dezelfde formule te gaan. Een verhaal die zo uit fantasieboeken kan komen, gecombineerd met een vleugje RPG en verteld in een D&D-achtige setting. Je hebt het idee dat je in een bar zit en iemand tegenover je vertelt je een verhaal (waar je een nogal zieke fantasie voor nodig hebt) door gebruik te maken van kaarten. Het leuke aan de gamemaster is dat de hele game wordt verteld door hem. Volledig ondersteunde voice-acting dus. Behalve dan wanneer er één of andere rare spreuk wordt uitgesproken. Doorheen de game geeft hij hier en daar ook opmerkingen op wat er gebeurt.

Dit keer zijn we geen dragon slayers, maar zijn we iemand die een Maiden probeert te helpen. Vier eilanden worden beschermd door de kracht van deze Maidens. Toevallig vond je er eentje op het strand en beslis je om haar te helpen haar lot te vervullen en je eiland te redden van de ondergang. Om van eiland naar eiland te reizen, maak je geen gebruik van een vliegtuig, noch een vogel. Je maakt gebruik van een vers opgelapte boot. Klein extraatje is dat je pion ook verandert naar een boot wanneer je op het water zeilt.

Flip it!

Net zoals in de voorganger kun je verhalen verzamelen van de personages in de game. Wanneer je aan bepaalde condities voldoet, krijg je de “flipside story” van dit personage (of vijand). Welke condities dit zijn, zijn niet altijd duidelijk. Meestal krijg je deze wanneer je een bepaald punt in het verhaal bereikt of door een vijand een aantal keer tot stof te laten vergaan. Deze verhalen zetten de personages echter in een ander daglicht. Soms hebben ze een grappige wending, op andere momenten een heel duistere.

Yoko Taro heeft nogal de neiging om in zijn games absurde plottwisten te stoppen. De duistere wending van sommige personages is hier een goed voorbeeld van. Maar hier mag je je verwachten aan constante plottwisten. Niets is wat het lijkt in dit soort games. Ze zetten je maar al te graag op het verkeerde spoor.

Gameplay

Combat

De gameplay speelt als een standaard RPG. Je hebt een team van mensen met skills die je mana kosten. Elke beurt krijg je één mana of je hebt ook de optie om tijdens iemand zijn beurt te chargen en een extra mana te krijgen. Elke vijand heeft een bepaalde verdedigings- en aanvalskracht. Je zou denken dat de schade die je krijgt of toedient dus gelijk is aan jouw aanvalskracht – de verdedingskracht, maar er is een random element aanwezig. Zo kan je soms 2, 3 of zelf 0 schade toedienen. Dan heb je nog de kans om van je aanval een critical hit te maken. Soms bij skills moet er ook een dobbelsteen gegooid worden om bepaalde extra effecten eraan toe te voegen. Bijvoorbeeld: gooi een 4 of hoger om poison damage te doen.

Het random element kwam bij de eerste game als een complete verrassing voor mij aangezien ik zorgvuldig alles aan het berekenen was. Bij het dobbelen en de critical hits kan ik zeker begrijpen dat er een random factor speelt, maar ik heb het er wat moeilijker mee bij de gewone aanvallen. Persoonlijk zou ik het leuker gevonden hebben mocht alles wat vaster staan.

Vijanden hebben ook sterktes en zwaktes. Net zoals in de vorige game is dit iets dat je volledig zelf moet uitvissen. En eens je deze gevonden hebt, moet je ze wel onthouden. De game lang laten liggen werkt dus in je nadeel, tenzij je zelf een notitieboekje bijhoudt of ergens een guide vindt. Dit volgt het ietwat traditionele of zelf ouderwetse zwakte-sterkte systeem van vroeger.

Tijdens boss fights – of soms tijdens gewone gevechten – zijn er telkens allerlei events. Elke beurt (tijdens gewone gevechten eenmaal) is er een bepaald effect. Deze geeft iedereen een buff of je teamgenoten. Voorbeelden hiervan zijn: je team krijgt +2 verdedigingskracht, iedereen raakt alle moves of waterschade doet minder damage.

Kaarten schudden!

Zoals de naam zelf al zegt is dit een kaartspel en niet zomaar één! Alles is een kaart. Jij bent een kaart. Je kompanen zijn kaarten. Je potions zijn kaarten. De vijanden zijn kaarten. De kaarten zijn kaarten! Oké, die laatste slaat nergens op, maar je begrijpt wat ik bedoel. De volledig wereld is gemaakt van een bord met kaarten. Dit versterkt zeker het gevoel dat we bezig zijn met een soort van tabletopgame waar een gamemaster het verhaal in vertelt. Je team is ook slechts een pionnetje die navigeert door deze kaartenwereld.

Het jammere hieraan is dat ze niet echt iets doen met het kaartensysteem. Oké, het is uniek dat écht alles een kaart is, maar van een cardgame verwacht je toch wel een soort van kaartgameplay. Eigenlijk is dit veel meer een RPG die in een jasje van kaarten zit.

Cardgame in een cardgame?

Het enige wat er gebeurt met kaarten is een minigame. De minigame is wel uniek en is iets dat je niet vaak ziet. Je verzamelt paren of triples van een bepaald getal of een rij van drie opeenvolgende getallen. Daarbij komen nog extra regels zoals events en skills van de kaarten. Hier ga ik niet te veel over uitweiden, maar de game wekt niet mijn interesse. Beurten van de CPU waar je tegen speelt kunnen vaak nogal lang duren. Zeker wanneer jij een beurt moet overslaan en ze een aantal keer de richting van beurten veranderen (met de klok mee of tegen de klok in). Het enige multiplayeraspect aan de game is ook deze minigame-modus.

Voice of Cards 1 vs 2

Voor alle duidelijkheid is dit dus de tweede game in de franchise. Net zoals in een normale RPG komen er een aantal beschikbare personages bij je team. In deze Voice of Cards zijn er vaker tijdelijke party members. Deze brengen hun eigen skills en equipment, maar kunnen ook niet levellen. Deze skills voelen wel wat technischer aan dan in de vorige Voice of Cards. Vanaf het begin heb je beschikking tot debuffs en buffs voor je teamgenoten. De combat is wat veranderd door de optie om mana te “chargen”, de implementatie van Link moves en event cards. Maar naast de nieuwe combat add-ons en het feit dat je pion een boot wordt, is er niet veel veranderd.

Tussen beide games zit ook maar een zestal maanden. Zodanig veel kan er dus ook niet veranderd zijn. De minigame is gewoon gecopy-pastet met wat andere vaardigheden en hier en daar een upgrade.

Conclusie

Voice of Cards: The Forsaken Maiden brengt meer van hetzelfde. Buiten wat combat upgrades en dat je pion ook een boot kan zijn, verandert er werkelijk niets aan de core gameplay: de gevechten. Voice of Cards blijft trouw aan de traditionele RPG’s. Geen gekende zwaktes, grinden, verschillende teamleden, een fantasieverhaal en random elementen.

Veel nieuws brengt de franchise niet aan de table-top tafel. Een unieke kans in een wereld die volledig bestaat uit kaarten. Aangezien er erg weinig veranderd is aan de binnenkant van de game moet ik me genoodzaakt bijleggen aan mijn mening van de vorige. Dit is niet meer dan een RPG in een leuk jasje. Er zijn ook tal van betere RPG’s op de markt.