Met Heavy Rain als een van mijn favoriete games aller tijden en als een grote fan van de grimmige sfeer uit pakweg Alan Wake, trok Twin Mirror meteen mijn aandacht. De ontwikkelaar moet echter even hard in de spiegel kijken…

In Twin Mirror krijg je Sam Higgs onder de knoppen, een ex-onderzoeksjournalist uit het depressieve mijndorpje Basswood. Na een lange afwezigheid, keer je terug naar je thuisdorp voor de begrafenis van je collega en vriend die overleden is in een tragisch verkeersongeval. Al snel blijkt echter dat niet alles is wat het op het eerste zicht lijkt. Meer cliché dan dit kan ik het niet omschrijven, en dat heeft ook zijn reden. Het hele verhaal komt eigenlijk met vrij weinig unieke twists en spectaculaire wendingen. De eenzame depressieve journalist die troost zoekt in pillen en alcohol, is zo stereotiep als het maar kan zijn. Zeker het punt waarop je hoofdpersonage een black-out krijgt en aan zichzelf begint te twijfelen, lijkt een regelrechte kopie uit Heavy Rain. Met Life is Strange zagen we al dat ontwikkelaar DONTNOD weldegelijk weet hoe ze een uniek en interessant verhaal in gamevorm moeten gieten, dus het feit dat ze met Twin Mirror zo op veilig spelen is een enorme stap terug. Gedurende je (korte) speelsessie ontwikkel je ook totaal geen band met het hoofdpersonage en eigenlijk met geen enkel ander personage.

Aanwijzingen aanwijzen

Jouw taak is om het échte verhaal te achterhalen, als de rasechte journalist die je bent. Sam Higgs beschikt over enkele unieke vaardigheden die hij te danken heeft aan zijn overontwikkelde brein. Zo kan hij bijvoorbeeld steeds in zijn “mind palace” duiken om de losse eindjes met elkaar te verbinden. Het gros van de gameplay bestaat uit praten met mensen en aanwijzingen verzamelen. Voor spelers die meer actie hopen te vinden, kan dit als teleurstellend worden ervaren. Wanneer je eerder echter een game hebt gespeeld zoals Life is Strange of The Walking Dead (Telltale), dan weet je enigszins wat je kan verwachten.

Sam duikt regelmatig in zijn geheugenpaleis om de losse eindjes met elkaar te verbinden.

Tijdens het praten met mensen krijg je steeds de mogelijkheid om te kiezen tussen een aantal antwoorden. Het maakt gesprekken dynamisch (je keuzes hebben uiteraard ook gevolgen) en ondanks dat ik een ongeduldige gamer ben, stoorde ik me niet aan de dialogen omdat je zoveel mogelijk informatie in je op wil nemen om uiteindelijk de juiste beslissingen te kunnen maken. Uiteindelijk blijkt echter dat je helemaal niet zo goed moet opletten om de game tot een goed einde te brengen. Daarvoor word je te veel aan de hand gehouden. Een paar keer in de game dien je echter op jezelf een grotere keuze te maken. Dan kies je tussen een tweetal paden. Betrek je een vertrouweling in je verhaal of ga je verder als de mysterieuze eenzame ziel die je bent, etc.

Gerelateerde verhalen

Review Life is Strange: True Colors

Review Far Cry 6: Viva La Revolución

Het zoeken naar aanwijzigingen vond ik dan wel weer vervelend worden met momenten. In het begin vind je de ene aanwijzing na de andere, maar uiteindelijk loop je een kwartier te zoeken zonder die laatste aanwijzing te vinden. In zo’n situatie zou het handig zijn dat de game even de aanwijzing zou aanwijzen (pun intended) zodat je verder kan met het spel in plaats van steeds te lopen zoeken. Extra vervelend wordt het wanneer je plots iets moet onderzoeken dat er enkele geleden simpelweg niet was. Zo ga je bijvoorbeeld op zoek naar alle aanwijzingen in een schuur, maar pas na het verzamelen van andere aanwijzingen verschijnt er een nieuwe aanwijzing op een plaats die je eerder al had doorzocht.

Heb je genoeg aanwijzingen verzameld, dan droomt Sam verder weg in zijn geheugenpaleis waar hij probeert om tot een aanvaardbare hypothese te komen. Op die manier ontdek je wat er écht gebeurd is, in plaats van te vertrouwen op wat andere mensen je vertellen. Elke journalist zal kunnen bevestigen dat er geen betere bron is dan je eigen ogen en oren. Het is niet mogelijk om tot een verkeerde hypothese te komen. De game laat je verschillende hypotheses uitproberen tot je de juiste hebt gevonden. In dat geheugenpaleis kan je trouwens ook eerdere herinneringen herbeleven om zo tot het volledige verhaal te komen.

Vage minigames

De standaard gameplay wordt afgewisseld met wat meer paranormale sequenties die plaatsvinden wanneer de gedachten van Sam te onrustig worden. Je moet het hoofdpersonage dan zien te kalmeren door deel te nemen aan wat onduidelijke “minigames”. In een van die eerste stukken moet je bijvoorbeeld lopen en deuren ontwijken, en zien dat je de juiste deur binnenloopt. Niet alleen zijn de controls tijdens die sequentie belabberd, maar het duurt ook altijd even vooraleer je doorhebt wat de bedoeling is. En zelfs wanneer je de gameplay onder de knie hebt, hebben de sequenties niet bepaald een meerwaarde en zorgen ze eerder voor onduidelijkheid.

Je fictieve dubbelganger geeft vaak ongevraagd zijn mening en duwt je als speler zo in een bepaalde richting.

Dubbel zien

Over vage elementen gesproken: Sam staat steeds in contact met zijn fictieve dubbelganger. Aah, hét kenmerk van een uitstekende mentale gezondheid. Het gaat hier om een meer socialere versie van jezelf, een variant die beter is in omgaan met andere mensen. Vooral in dialogen met andere personages, geeft dit personage vaak (ongevraagd) zijn mening over wat je zou moeten doen. Het zorgt er allemaal wat voor dat je als speler nogal wat in een bepaalde richting wordt geduwd, terwijl dit net een game zou moeten zijn waar je zelf alle vrijheid krijgt om je eigen verhaal te schrijven.

Dit is overigens niet bij alle dialogen zo. In sommige gevallen krijg je ook de kans om hem om zijn advies te vragen, maar het is eerder uitzonderlijk dat je de keuze krijgt.

Geen klamme handjes

Waar ik een psychologische thriller vooral op afreken, is op hoe spannend de ervaring is. Bij een psychologische thriller verwacht je bij de keel te worden gegrepen, zoals dat bijvoorbeeld het geval was bij Heavy Rain. Bij die game had je namelijk wel meer het gevoel van een “race tegen de klok” waar elke aarzeling levens kon kosten. Bij Twin Mirror is de game op dat vlak veel relaxter, en dat is net wat je niét wil van een game binnen dit genre.

De replay value van een dergelijke game zal voor iedereen anders zijn. De meeste spelers hebben voldoende aan een enkele playthrough, terwijl anderen alle mogelijke opties en eindes willen ontdekken. Speel je de game slechts een enkele keer, weet dan dat je de game na 6 uur wel achter de kiezen hebt. Gelukkig wordt de beperkte speeltijd wel gereflecteerd in de prijs van de game (€ 29,99). De game doet qua speelervaring nogal denken aan Murdered: Soul Suspect, namelijk dat het een game is die je speelt wanneer je fan bent van het genre, niets beters te spelen hebt en de game goedkoop op de kop hebt kunnen tikken.

Conclusie

Nadat DONTNOD met games zoals Life is Strange wel degelijk heeft laten zien dat ze weten hoe een interessant en uniek verhaal neer moeten zetten, is het een doodzonde dat Twin Mirror op veilig speelt en zo een eigen gezicht mist. De sfeer zit grotendeels goed, maar de game wordt nooit echt spannend, het verhaal is clichématig opgebouwd en sommige gameplay mechanics zijn ronduit frustrerend. Het feit dat de game zo’n lage aankoopprijs heeft, maakt veel goed (maar lang niet alles).

Review disclosure