Review Cannibal Cuisine: vrolijk toeristen in de pan hakken

Enkele weken geleden werden we aangenaam verrast door de komst van Overcooked 3 – euh excuseer! – Cannibal Cuisine naar de PlayStation 4 en 5. Het spel was eerder al beschikbaar op Nintendo Switch en Steam, maar kan nu dus ook op de nieuwste generatie consoles, inclusief Xbox Series S en X gespeeld worden. Timon en ik gingen als volleerde chefs aan de slag met deze cooking game en stelden ons de cruciale vraag: is Cannibal Cuisine de verderzetting van een succesrecept of een flauw afkooksel van Overcooked?

Cannibal Cuisine is een kookgame waarbij je aan een razend tempo de juiste gerechten moet zien te maken en die vervolgens tijdig moet afleveren aan een hongerige klant. Van dit soort games zijn er uiteraard dertien in een dozijn, dus proberen de makers je te verrassen met een kleurrijke wereld en de mogelijkheid om met maximaal 4 spelers samen te werken. Een camera met bovenaanzicht helpt jou om het overzicht te bewaren in de knotsgekke levels. Vraag je je intussen af of je niet gewoon een review van de nieuwste Overcooked aan het lezen bent? Terecht, want bij het opstarten van dit spel is het instant duidelijk waar ontwikkelaar Rocket Vulture de mosterd vandaan heeft gehaald. Beter goed gestolen…?

Toeristen in mootjes hakken

Gelukkig probeert Cannibal Cuisine zich weldegelijk te onderscheiden van zijn populaire voorganger/concurrent. Zoals de naam van dit spel al doet vermoeden, speel je geen gewone chef-kok, maar wel eentje met een voorkeur voor mensenvlees. Je hakt de nietsvermoedende toeristen in de pan en gaart vervolgens hun hersenen, handen of billen (ik neem aan dat de steak daar vandaan komt) op een spies met een benodigd stuk fruit of groente. Wellicht is dit al voldoende reden voor de woke generatie om dit spel op de brandstapel te gooien, maar ik kon het concept wel smaken! Leuk detail: een rauw stuk vlees verorberen, levert extra health op voor je personage. Geen overbodige luxe, want eenmaal je het gevecht aangaat met een toerist, geeft ie jou een pak voor de broek.

Dashing through the jungle

Aan het begin van elk level kan je je personage customizen door een kleur, een hoed en een wapen te kiezen. Deze keuzes beïnvloeden de gameplay niet. Wat echter wel van tel is, is je gekozen special ability. Je kan namelijk kiezen uit 4 verschillende superkrachten die elk hun eigen voordeel bieden: supersnel sprinten, een healende totem plaatsen, vuur spuwen of je vijanden afremmen met krachtige schokgolf. Deze abilities geven de game een eigenheid en ook een tactische meerwaarde, waardoor je een level meerdere keren kan en zal herspelen met verschillende krachten in een poging om je puntenaantal de hoogte in te jagen. Spoiler alert: je zal vooral dashend door de levels vliegen als je alleen of met twee spelers speelt. Heb je een grote vriendengroep, dan kan je wél profiteren van de verschillende superkrachten en dat levert natuurlijk een groot voordeel op.

Co-op plezier (en frustraties)

Je kan dit spel alleen spelen, maar uiteraard is het gemaakt met een duidelijk doel voor ogen: co-op plezier! En dat is er zeker. Ik heb het spel zowel online met vrienden (lees: enige vriend, Timon) als offline met mijn vriendin gespeeld en dat liep telkens even vlot. Technisch dan toch, want dit soort games vraagt om goede communicatie en duidelijke afspraken als je ook maar enigszins in de buurt wil komen van de ultieme glorie: in elk level 3 sterren binnenhalen. Hier zie je hoe Timon en ik het er vanaf brengen in onze eerste co-op speelbeurt:

Het behalen van 3 sterren ging een stuk vlotter met 3 spelers: de scores of tijdlimiet werden namelijk amper bijgesteld op basis van het aantal spelers. Wat resulteert in een vervelende situatie: je hebt die extra spelers écht nodig om die felbegeerde platinumtrofee binnen te halen. Gelukkig zijn Talitha en Timon aangename gaming buddies.

Vrienden worden vijanden

Hoewel er al hier en daar frustraties waren ontstaan omdat sommige spelers los het water in dashen of een ingrediënt op een spies steken die we helemaal niet nodig hadden, beslisten we toch om de versus mode eens uit te testen. In deze spelmodus kies je één van de vier levels gebaseerd op de werelden die al terug te vinden waren in de verhaalmodus van de game. Twee teams (oranje en blauw) gaan de strijd aan om zoveel mogelijk bestellingen af te werken. Je wint wanneer je het meeste punten hebt gescoord aan het einde van de ronde.

Als je denkt aan een versus mode denk je ongetwijfeld aan saboteren. Bestellingen stiekem van onder elkaars neus halen of een bestelling saboteren door een verkeerd ingrediënt erbij te stoppen. Maar in deze keuken wordt dat broodje niet gebakken! Er is namelijk een onzichtbare muur die ervoor zorgt dat het ene team niet aan het vuur kan van het andere team. Wat ergens wel wat jammer is. Het enige wat je kan doen is zoveel mogelijk vlees verzamelen (of zelf opeten) want de toeristen komen wel terecht in een gebied waar beide teams aan kunnen.

De versus mode doet niets bijzonders. Het voelt aan als een goedkope copy-paste van de story levels en is, alweer, een ongeïnspireerde toevoeging.

Succesrecept of flauw afkooksel?

Cannibal Cuisine biedt je een relatief korte ervaring die bestaat uit vier werelden die telkens vijf levels en een uitdaging omvatten. Na een weekje spelen, kwamen Timon en ik elk tot onze eigen slotconclusie, waarin we de gelijkenissen en verschillen met Overcooked niet kunnen negeren:

Joachim: Cannibal Cuisine heeft twee unieke eigenschappen: de kannibalistische trekjes zijn eerder een leuke gimmick en de superkrachten veranderen het spel niet ten gronde. Als je met twee spelers speelt, dan ben je haast verplicht om voor de dashing ability te kiezen. Met drie of vier spelers kan je de rollen en superkrachten wél goed verdelen. Hoe dan ook mis ik de prachtige personages uit Overcooked, de variatie aan gerechten en bereidingswijzen en de toch wel creatievere levels van Cannibal Cuisine’s concurrent.

Timon: Als je Cannibal Cuisine ziet moet je ongetwijfeld onmiddellijk denken aan de befaamde Overcooked. Het kannibalistische trekje die de game heeft, vond ik een leuke twist. Het spel is relatief kort maar zorgt wel voor een echte uitdaging. Toch zeker als je met twee spelers speelt. Het halen van drie sterren is in sommige levels gewoon onmogelijk. Ofwel, geldt hier ook de regel “git gud”. De superkrachten zorgen dat elke speler een andere taak krijgt. Er wordt ook afgewogen of de dash kracht wel zijn nut bewijst en er misschien geen betere keuze is. Variatie ontbreekt hier echter wel. Hoe dan ook had ik een leuke tijd samen met mijn co-op buddy. Maar als het moet, speel ik liever Overcooked (het rijmt, dus het is waar).