One Piece Odyssey Review – Zet koers naar een vermakelijk avontuur

Al 25 jaar lang verovert One Piece de harten van mensen over de hele wereld en de immens populaire Japanse manga/anime is ook al lang geen onbekende meer in de gamewereld. One Piece Odyssey, ontwikkeld door ILCA, is de nieuwste in een lange reeks Bandai Namco-games om de geliefde One Piece-personages en –wereld te verkennen met een controller in de handen. Odyssey biedt een groots JRPG-avontuur en brengt tegelijkertijd een eerbetoon aan enkele hoogtepunten uit de reeks.

Herkenbaar en verfrissend tegelijk

Tijdens hun reis langs de Grand Line raken de Straw Hat Pirates verstrikt in een plotselinge storm op zee. Wanneer de storm afneemt, stranden Luffy en zijn bonte bende Straw Hat Pirates op het weelderige, maar mysterieuze eiland Waford. Hun schip, de Thousand Sunny, is zwaar beschadigd en zonder een manier om te vertrekken, begint de crew het eiland te verkennen.

Daar krijgen de zaken al snel een onverwachte wending wanneer ze de twee menselijke bewoners Adio en Lim (gloednieuwe personages ontworpen door One Piece-bedenker Eiichiro Oda zelf) tegen het lijf lopen. Lim heeft het niet zo voor piraten en gebruikt haar gave om hun krachten weg te nemen en ze in kubusjes over gans het eiland te verspreiden. Wanneer ze realiseert dat de Straw Hats niet zijn zoals alle andere piraten, stemt ze er vervolgens mee in om hen te helpen om die verloren krachten terug te krijgen.

De enige manier om alle krachten terug te winnen is door avonturen uit het verleden opnieuw te beleven door een wereld genaamd Memoria te betreden. Via speelbare herinneringen beleef je zo een verscheidenheid aan klassieke One Piece-verhaallijnen (Alabasta, Water Seven, Marineford en Dressrosa). Omdat dit in herinneringen plaatsvindt, zijn de reizen door Memoria geen exacte kopieën van eerdere verhaallijnen. Hier en daar wordt het gekende materiaal in een nieuw licht geplaatst. Het is een ingenieuze manier om fans enkele van de beste momenten opnieuw te laten beleven zonder al te ver van de canon af te dwalen. Het verhaal heeft dus het grootste effect op spelers die met enige voorkennis in dit nostalgische avontuur stappen. Dat is iets waar nieuwkomers rekening mee moeten houden.

Heen en weer rennen

Maar zelfs voor wie niet zo bekend is met het bronmateriaal, presenteert One Piece Odyssey een vermakelijk turn-based JRPG-avontuur, zij het niet zonder gebreken. Eentje die wel wat doet denken aan de recente Dragon Quest-titels en dat is geen toeval: ILCA heeft immers een actieve supportrol gehad in de ontwikkeling van Dragon Quest XI. Die invloed sijpelt door in de hele structuur van het spel. Met exploratie en turn-based gevechten als belangrijkste fundamenten.

Tussen de plot beats door zijn spelers immers vrij om prachtig gerealiseerde versies van enkele van de meest iconische One Piece-locaties te verkennen. De omgevingen zijn op zich uitgestrekt genoeg, met genoeg schatkisten, verborgen cube fragments (om je krachten te upgraden) en items om te ontdekken, maar de algemene lay-out voelt grotendeels erg lineair aan. Er zijn zelfs momenten waarop de game je dwingt om de goede kant op te gaan of bewust de fast travel (die pas na enkele uren beschikbaar wordt) uitschakelt, waardoor het af en toe onnodig beperkend aanvoelt. Het quest-ontwerp laat je ook iets te vaak heen en weer rennen over eerder verkende gebieden in een paar minuten tijd, wat dan weer neigt naar onnodige opvulling.

Teamwork

Ondanks die kunstmatige rekking en bijgevolg vreselijke pacing vond ik het al bij al ontspannend om iedere locatie uit te kammen. Ja, ik struikelde over duidelijke gebreken, maar het bleef wel een plezierige bezigheid. Waar One Piece Odyssey het meest uitblinkt, is in hoe het je aanmoedigt om elk lid van het team te gebruiken waardoor elk personage de kans krijgt om te schitteren. Je kan makkelijk wisselen tussen de verschillende Straw Hats met een druk op de d-pad en elk heeft unieke vaardigheden die helpen bij het verkennen. Zoals Luffy die zichzelf naar hoge plaatsen kan trekken met zijn rubberen armen of Chopper die klein genoeg is om in krappe spleten te lopen.

De verschillende andere bemanningsleden hebben belangrijke secundaire vaardigheden waarmee ze accessoires kunnen samenvoegen (die je al Tetrissend in een raster moet plaatsen om ze toe te kennen), krachtige maaltijden kunnen bereiden die het hele team kunnen genezen, of Trick Balls kunnen maken waarmee je vijanden kan debuffen in een gevecht.

Vechten in zones

Die gevechten zijn turn-based en werken volgens een eenvoudig blad-steen-schaar principe: elk personage is gespecialiseerd in kracht, snelheid of techniek, waartegen tegenstanders dan sterk of juist zwak zijn. Zodra een gevecht begint, gaan vier actieve personages de gevechten aan, terwijl de rest op de reservebank wordt geplaatst. Die reserves kun je elk moment in de strijd gooien en het inwisselen van de juiste personages op het juiste moment is de sleutel om ervoor te zorgen dat je team meer schade aanricht of juist minder klappen incasseert.

Het unieke aan Odyssey is dat de gevechten ook zijn opgedeeld in meerdere gevechtszones en de helden en vijanden worden willekeurig in die zones gegroepeerd. Dit kan ook veranderen tijdens het gevecht zelf, waardoor het spel je voortdurend laat nadenken over de samenstelling van je team voor de best mogelijke matchups. Deze combinatie van gevechtssystemen – de willekeurige zones en de mogelijkheid om elk personage in te ruilen voor een ander – maakt een verscheidenheid aan strategieën mogelijk.

Op automatische piloot

Je krijgt dus enorm boeiende gevechten voorgeschoteld, waaraan de zogenaamde ‘Dramatic Scenes’ (maak een vijand af met een specifiek personage, versla alle vijanden in een bepaalde zone in één beurt, …) nog een extra optionele uitdaging koppelen voor een flinke XP-boost. Toch had ik – zeker met een uitgekiend vechtsysteem als deze – graag wat meer uitdaging gehad, want door de eenvoud waarmee ik alle gevechten op automatische piloot won, ging al het potentieel op den duur aan mij voorbij.

Die automatische piloot mag je overigens letterlijk nemen, want ik droeg de besturing vaak over aan de A.I. om het gevecht voor mij te voltooien via de auto-battle-optie. Zij maken de juiste keuzes – al gebruikten ze soms iets te gretig mijn helende items, maar ook die heb je in overvloed – en zelfs bij baasgevechten leunde ik vaak achterover terwijl de A.I. al het vuile werk deed. De voldoening die ik zoek in een JRPG na een pittig gevecht, heb ik hier dus (nog) niet gevonden. Het is eigenlijk een optie om de verveling van het grinden weg te nemen (iets wat ik graag in elke JRPG terugzie), maar hier kon ik er precies te vaak op rekenen. Ik voeg er wel graag aan toe dat ik in JRPG’s altijd elke virtuele vierkante centimeter uitkam naar extra items voor ik verder ga met het verhaal. Dus misschien dat de moeilijkheidscurve voor jou beter is als je van de ene naar de andere plot beat rusht. Dat neemt niet weg dat gevechten behoorlijk repetitief worden na een tijd, waardoor ik ook blij was met de optie om de snelheid van de gevechten te versnellen.

Niet perfect, wel tof

One Piece Odyssey is geen perfecte game, maar het slaagt er wel in om je het gevoel te geven dat je met de personages meegaat op hun grote avontuur. Er zijn alleszins genoeg sterke punten om het tot aan de aftiteling vol te houden. De waardering van de makers voor het bronmateriaal zie je echt overal in terug. In de manier waarop Luffy en zijn bende in deze game wordt afgebeeld, in de toffe cutscenes en in-engine dialoogscènes die rechtstreeks uit de anime zouden kunnen komen, in de zeer goede Japanse voice-acting, in de fantastische animaties en hun overdreven uitdrukkingen. Kortom, de sterke productiewaarden leggen de visuele toon van de anime prachtig vast. Een JRPG met gebreken, maar wel eentje die desondanks zowel de grootste One Piece-fan als de JRPG-liefhebber zal waarderen.