Inside: binnenstebuiten gekeerd

Limbo heeft op mij een grote impact nagelaten. Jaren na datum, herinner ik me nog steeds perfect hoe Limbo erin slaagde om puzzels, mysterie en een grimmig sfeertje perfect te combineren. Limbo bewees dat je met een minimum aan beelden en een beperkt aantal acties toch heel vernuftige puzzels kan opzetten. Inside bouwt verder op datzelfde concept en voldoet ruimschoots aan alle verwachtingen.

Meer van hetzelfde

Het komt niet heel vaak voor dat je kan zeggen dat een game “meer van hetzelfde” biedt en daar oprecht enthousiast van kan worden. Het grimmige sfeertje is nog steeds van de partij en de manier waarop het verhaal (als er überhaupt al een verhaal is) wordt geschetst, is minstens even vaag als bij Limbo. Over dat verhaal gesproken, wat was ik toch graag bij die meeting geweest waar werd gebrainstormd over het verhaal van Inside, maar meer daarover later in deze review.

Qua gameplay toont de game uiteraard opnieuw grote gelijkenissen met Limbo. Je zal opnieuw puzzels oplossen door kisten te verschuiven, zaken slim te timen, aan touwen te slingeren, etc. De puzzels los je vaak op met trial and error, maar nooit werd dat frustrerend. De oplossingen waren steeds logisch, doch gesofisticeerd genoeg om je achteraf goed te laten voelen over je eigen intelligentie.

Vertrouwde mindfuck

Na Limbo was ik shook en googelde ik meteen “Limbo explanation”. Op identiek dezelfde manier was ik na Inside eveneens shook en googelde ik ook meteen “Inside explanation”. Net zoals bij Limbo had ik weer geweldige puzzels gespeeld, maar ik wist in godsnaam niet wát ik net gespeeld had. Op het internet vind je dan weer een hele waslijst aan theorieën. Volgens de ene gaat het om de ontwikkeling van een tumor, volgens de andere was de “massa” (you’ll know it when you play it) de entiteit die controle had over de hoofdrolspeler omdat de “massa” wou uitbreken. Ik zou “spoiler alert” kunnen zeggen, maar ik zou niet eens kunnen spoilen als ik het zou willen. Inside gaat over niets, maar tegelijkertijd over heel veel. Het geeft je de ruimte om er je eigen interpretatie aan te geven, net zoals een kunstwerk.

Ga naar binnen en speel

Mijn beste tip voor jou, is gewoon om jezelf even binnen op te sluiten en Inside te spelen (pun intended). Lang zal je je niet moeten opsluiten, want – afhankelijk van je intelligentie uiteraard – heb je de game na ongeveer een drietal uur reeds achter de kiezen. Veel heb je dus niet te verliezen. Je zal genieten van de puzzels die je slim doen voelen en bovendien zal je je vingers aflikken bij de gestoorde slotsequenties.

Bovendien hoef je Limbo nog niet gespeeld te hebben alvorens te beginnen aan Inside, de games zijn namelijk niet rechtstreeks aan elkaar gelinkt. Het is dus niet dat er ‘lore’ van Limbo verweven zit in Inside of omgekeerd. Dat is echter geen excuus om Limbo niet te spelen, speel gewoon beide! Als je Limbo echter hebt gespeeld en het maar niets vond (wat is er mis met jou?) dan is het echter moeilijk om Inside aan te raden. Voor al de rest blijft Inside een dikke aanrader en must-play!

En zo zie je mij, de naamloze en mysterieuze protagonist van Inside, en hopelijk ook jou in the Gamerverse!