Het was al jaren geleden sinds ik voor het laatst de uren zat af te tellen tot ik weer thuis was en weer kon gamen. Dankzij Detroit: Become Human, heb ik dat magische gevoel van dagelijks verlangen naar een game terug kunnen ervaren. Detroit had me te pakken en heeft de gamer in me terug wakkergemaakt, net zoals Heavy Rain me een grote gamer maakte.

Games zijn grotendeels altijd filmisch geweest voor mij. Elke gamer weet waar het voor hem of haar begonnen is. Naar mijn gevoel game ik al van zolang ik leef, maar ik zat niet altijd zelf achter de knoppen. In mijn jongste jaren had ik nog niet de motoriek of cognitieve capaciteiten, maar toch is het toen reeds voor mij allemaal begonnen: als passieve gamer. In die tijden zat ik trouw op een stoel naast mijn vader mee te kijken naar hoe hij elke avond gamede: The Wind Waker, Resident Evil, Metal Gear Solid, Splinter Cell, allemaal games die de revue passeerden en nu nog een speciaal plaatsje in mijn hart dragen omdat ik ermee ben opgegroeid door te kijken naar mijn gamende vader. Toen was er nog geen YouTube. Enkel mijn vader, ik, een crappy televisie en twee gepassioneerde gamers. Het was ook die tijd waar hij volledige walkthroughs van Gamefaqs afprintte en ze in mappen stak, maar dat even terzijde.

Toen ik uiteindelijk in het middelbaar zat, kwam Heavy Rain uit, een perfecte combinatie tussen een film en een game. Heavy Rain was een perfect voorbeeld van hoe je je volledig kan verliezen in een game. Omwille van die reden staat de game nog steeds op kop in mijn lijstje van all-time favorites. Vervolgens kwam Beyond: Two Souls, een nieuwe game van dezelfde ontwikkelaar (Quantic Dream), maar die game kon geen indruk op me maken. Ik was dan ook sceptisch bij de aankondiging van Detroit: Become Human, maar nu ik de game zelf heb ervaren, kan ik met heel veel plezier toegeven dat ik het verkeerd had.

Robots met een eigen willetje

In Detroit: Become Human krijg je een aantal Androids onder de knoppen, high-end robots die amper van echte mensen te onderscheiden zijn. Het enige wat ze onderscheidt van mensen, is hun programmatie die de robots strikte regels opleggen. What could possibly go wrong? Inderdaad, de androids ontwikkelen steeds meer een eigen bewustzijn en beginnen hun onderdanige positie in de maatschappelijke hiërarchie in vraag te stellen.

Het enige wat de robots scheidt van de mensen, zijn de strikte gedragsregels in hun programmatie. What could possibly go wrong?

Aangezien het verhaal van Detroit, net zoals Heavy Rain, nog steeds grotendeels onderhevig is aan je eigen keuzes, krijg je als speler heel wat futuristische (doch daarom niet minder lastige) dilemma’s voor de kiezen. De rode draad is vooral of je je menselijkheid met fysieke kracht wil uitdrukken of het toch liever nuchter uitpraat en een positieve reactie probeert uit te lokken bij je medemensen.

Als opvallende lezer, zag je hierboven dat ik het heb over “een aantal Androids”. Als speler krijg je het verhaal namelijk te zien vanuit verschillende personages. Het feit dat je dus verschillende verhaallijnen hebt die door elkaar lopen, draagt dan ook bij aan het binge-watchinggehalte van Detroit: BH (hihi, grappige afkorting).

Go with the flow

Vanwege de gevolgen die je keuzes hebben, is een game zoals Detroit het schoolvoorbeeld van een game met een hoge herspeelbaarheid. Detroit doet daar echter nog een schepje bovenop, want op het einde van elk level krijg je een flowchart te zien. Hierop kan je zien welke keuzes jij hebt gemaakt en welke paden je daardoor hebt bewandeld. Zo kan je heel goed zien wat er nog te verkennen valt. Bovendien kan je je keuzes ook vergelijken met die van de rest van de wereld. Soms zal je zo zien dat je net zoals de rest van de wereld bent (wanneer 99% van de wereld dezelfde keuze heeft gemaakt), maar in sommige gevallen zal je misschien ook zien dat je gewoon raar bent (wanneer slechts 1% van de wereld dezelfde keuze heeft gemaakt).

Wat ik verder ook een heel leuke twist vond, is dat het startscherm ook deel wordt van je speelervaring. Dat startscherm toont namelijk een Android die je regelmatig vragen stelt en feitjes meedeelt. “Je hebt tot laat gespeeld gisterenavond, hopelijk ben je niet te moe?”. Thanks mom… hoe schakel je die Android in het titelscherm uit?

Emotionele rollercoaster

Sinds ik mezelf officieel tot de grote mensen reken, merk ik ook hoe moeilijk het is om ondertussen een volwaardige gamer te blijven. Meestal wanneer ik ’s avonds thuis ben, staan er me andere verantwoordelijkheden te wachten en heb ik daarna de energie niet meer om te gamen. Met Detroit: Become Human had ik eindelijk weer eens een game die me zo goed beviel dat ik er met plezier tijd en energie voor vrijmaakte. Wanneer ik ’s ochtends wakker werd, verlangde ik al terug tot ik thuis zou zijn zodat ik Detroit kon spelen. Het klinkt zielig, maar het is een gevoel dat ik erg gemist hebt.

Alvorens te sentimenteel te worden, zal ik maar even afronden met de voetnoot dat je Detroit: Become Human gewoon moet spelen. De game is niet zo lang en dankzij de verhaallijnen en het belang van je keuzes zal je hem wellicht in één ruk uitspelen. Het einde was misschien wat langgerekt en op dat vlak had Detroit gerust wat korter mogen zijn, maar uiteindelijk bederft dat de pret niet. Ga spelen en laat je begeesteren!

En zo zie je mij, een Android met een eigen willetje, en hopelijk ook jou, in the Gamerverse (en in Detroit)!