Call of Duty: Modern Warfare II – Campaign Review

“Call of Duty: Modern Warfare II levert grootste openingsweekend in de geschiedenis van de franchise”, kopt het persbericht in onze mailbox daags na het ontvangen van onze eigen reviewcode. Niet alleen qua verkoopresultaten, want de game heeft blijkbaar ook franchiserecords verbroken voor het aantal unieke spelers en gespeelde uren. Toen dat bericht binnenkwam, zat mijn eigen wereldomspannende campagne er bijna op. Het kostte me uiteindelijk een avond of drie, oftewel een goeie acht uur, om de 17 missies te voltooien.

In 2009, toen de eerste Modern Warfare 2 verscheen, speelde ik die campagnes vaak nog in één ruk uit om daarna maandenlang elke dag ettelijke uren in de multiplayer te pompen. Veel heeft te maken met het feit dat ik er niet jonger op word: de Call of Duty-spelers van morgen in mijn gezin eisen nu eenmaal bijna al mijn vrije tijd op. Toch blijft het een release waar ik elke keer naar uitkijk, en waar ik ieder jaar weer een mening over vorm. Hoe overbodig die, gezien het immense succes van de game, ook altijd mag zijn.

In dit eerste deel van de recensie beperk ik mij alleszins tot die avond of drie in de campagne. Al ga ik op dit moment ook hard in de online multiplayer, om uit te zoeken of er nog net voldoende kwaliteit in dat steeds ouder wordende lijf zit om niet gedegradeerd te worden tot een eenvoudige schietschijf voor de jeugdigere spelers.

Enfin, de campagne, dus. Vergeet Black Ops: Cold War en Vanguard, want die afgelopen twee Call of Duty’s zal je nooit ofte nimmer zien opduiken in een lijstje van de betere Call of Duty-games. Die voortreffelijke reboot van Modern Warfare die drie jaar geleden werd uitgebracht wél, en dat succes probeert deze nieuwe uiteraard te herhalen.

De wereld rond

Dit vervolg, met opnieuw Infinity Ward aan het roer, is een indirecte voortzetting van de geslaagde 2019-reboot. De aftiteling van die game liet zien dat Captain John Price een team samenstelt, met Kyle ‘Gaz’ Garrick, Simon ‘Ghost’ Riley en John ‘Soap’ MacTavish die zich bij het team voegen, aangeduid als Task Force 141. Het is die gezamenlijke speciale operatie-eenheid die hier in de schijnwerpers staat en naar alle uithoeken van de wereld wordt gestuurd.

De dreiging voor een nieuw wereldwijd conflict is reëel: Amerikaanse langeafstandsraketten zijn in de verkeerde handen terechtgekomen en zijn klaar om te worden gelanceerd. Gooi nog een Iranese terreurorganisatie in de mix, die op zijn beurt banden heeft met een Mexicaans drugskartel onder leiding van de mysterieuze El Sin Nombre en de poppen gaan aan het dansen. Om deze reden bundelt Task Force 141 de krachten met de Mexicaanse Special Forces van kolonel Alejandro Vargas en sergeant-majoor Rodolfo ‘Rudy’ Parra. Twee charismatische en sterke nieuwkomers.

Dat is het uitgangspunt van een wereldwijde klopjacht waarbij je letterlijk over de grensmuur tussen de Verenigde Staten en Mexico springt, op de platte buik over Spaanse bodem kruipt of een blitsbezoek brengt aan de Amsterdamse grachten. Die laatste is een bijzonder indrukwekkende digitale recreatie van de buurt rondom de Oude Kerk. Een korte clip van de extreem realistische versie van Amsterdam in deze missie ging makkelijk viraal en trok zelfs de aandacht van mainstream media.

Amsterdamn, dit ziet er goed uit!

Van zodra ik het Amsterdamlevel bereik, kijk ik ook mijn ogen uit. Terwijl het spel mij voortdurend aanmaant om verder te gaan met de missie, sta ik minutenlang stil bij de onberispelijke aandacht voor detail en de prachtige lichteffecten in de ultrarealistische omgeving. De hele missie duurt eigenlijk slechts een vijftal minuten en je vrijheid is er erg beperkt, maar wauw, wat een decor. Ook al wordt het onderbenut.

De hoeveelheid moeite die in dit spel is gestoken, is onwerkelijk. Dat demonstreert het korte bezoek aan Amsterdam. De opgekalefaterde IW 9.0 engine zorgt over de hele lijn voor een buitengewoon mooie game. Een grafische showcase die enkele van de meest realistische omgevingen en personagemodellen bevat die ik ooit in een game heb gezien. De tussenfilmpjes zijn ook prachtig gemaakt en de gezichtsuitdrukkingen van de personages zien er levensecht uit, alsof ze zijn vastgelegd op een Hollywoodset.

Heeft enkele frisse ideeën

De missies zelf zijn vermakelijke variaties op dezelfde ervaringen die de serie al bijna twintig jaar op ons afvuurt, al wordt er hier en daar toch een inspanning geleverd om te innoveren. Laat in de game moet je Ghost bijvoorbeeld via camerabeelden door een fel bewaakte locatie loodsen. Point & Click-gewijs stuur je hem van de ene dekking naar de andere, geef je hem instructies om af te rekenen met de bewakers en laat je hem C4 planten op geparkeerde voertuigen.

Via camerabeelden je kompaan naar binnen loodsen: het is eens wat anders.

In sommige gevallen krijg je toegang tot een rugzak, die je inventaris uitbreidt en ongeveer halverwege wordt er zelfs een eenvoudig craftingsysteem geïntroduceerd. Om plotredenen, die ik hier niet ga spoilen, geraak je al je uitrusting kwijt te midden van tientallen vijanden en je gebruikt huishoudelijke artikelen om geïmproviseerde mijnen en steekwapens mee te maken om heelhuids uit deze penibele situatie te geraken. Tof idee, maar tegelijkertijd ook een beetje vervelend.

Knipoogjes naar het verleden

Toch zijn er in de verzameling missies vooral een heleboel knipoogjes naar eerdere spellen uit de Modern Warfare-subreeks. ‘Clean House’, de zeer intense en zenuwslopende invalscène uit de 2019-game, wordt hier breed uitgesmeerd over meerdere missies en levert nog altijd extra spannende momenten op. ‘Recon By Fire’ is dan weer een evolutie van het iconische ‘All Ghillied Up’ uit Call of Duty 4, waarbij je dankzij het open levelontwerp meer vrijheid krijgt. En natuurlijk zit ook het verplichte nummertje aan boord van een AC-130 gevechtsvliegtuig mee in de rotatie.

Er zijn echt een aantal zeer goede individuele missies waardoor je kleine misstapjes, zoals de langdradige achtervolging waarbij je van voertuig naar voertuig springt, makkelijker voor lief neemt. Die begint nochtans op z’n Nathan Drakes, ondersteboven hangend aan een helikopter, maar door de wankele besturing werd het al rap frustrerend.

Conclusie

Uiteindelijk speel je een heel gevarieerde, maar ook ontzettend vermakelijke campagne. Sowieso één van de beste van de afgelopen jaren. Eentje met een heleboel knipoogjes naar het verleden, maar ook met nieuwigheden. Niet alle nieuwe ideeën  komen even goed uit de verf, maar het is een lovenswaardige poging om de boel wat op te schudden. Het wordt stevig afgekruid met een ongelooflijke productiewaarde en Call of Duty’s uitstekende gunplay, maar dat deze reeks schittert in zijn eersteklas vuurgevechten is inmiddels zo vanzelfsprekend geworden dat het slechts een voetnoot is in deze recensie.