Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon Review – Een nieuwe tandem

Bayonetta is wel gekend als een badass witch die met haar magische haarlokken demonische draken tevoorschijn tovert, maar er was ooit een tijd waar dat niet zo was. Bayoneta kreeg de Pokémon Mystery Dungeon look-over, maar zo hard afwijken van de main games kan verontrustend zijn. Gaat PlatinumGames de verkeerde kant op met deze gewaagde zijsprong of zorgt het net voor vernieuwing?

Hoofdstuk 1: storytelling

In de hoofding hierboven smeet ik al even een referentie uit naar de Pokémon Mystery Dungeon game. Drie jaar geleden kreeg een Pokémon spin-off series een make-over, namelijk Pokémon Mystery Dungeon: Rescue Team DX. De gehele game was zodanig omgevormd dat het een bepaalde sfeer afgaf. Een sfeer die je wel herkent uit kinderboeken: mooie tekeningen, een overvloed aan kleuren kleuren.

Bayonetta kreeg ook deze make-over. Normaal zijn deze games donker met actievolle gameplay en de best mogelijke graphics, maar ditmaal ging PlatinumGames voor een geheel andere stijl.

Je scherm wordt gevuld met een bepaalde gloed waardoor je het gevoel hebt dat je je daadwerkelijk binnenin een boek bevindt. Ook is er een overvloed aan kleuren en zijn de graphics in een bepaalde tekenstijl. Het kan zijn dat het helemaal niets voor jou is als je vertrouwd bent met de andere Bayonetta-games, maar de andere sfeer kan er zeker voor zorgen dat een ander publiek wordt aangetrokken.

De game wordt ook verteld en ingesproken. Op die manier krijg je wat het gevoel dat je weer op de lagere school zit en dat je leerkracht een verhaal aan het voorlezen is. De voice-acting is heel knap gedaan met een passende intonatie bij de verschillende stukken.

Hoofdstuk 2: Mummy?

Cereza is een kind die ontstaan is door een verboden liefde. Ze is namelijk het product van een Witch en een Sage. Als resultaat hiervan werd Cereza opgeleid om een Witch te worden en werden de ouders gescheiden. De Sage werd verbannen uit de stad terwijl haar moeder, de witch, gevangen werd genomen.

Cereza traint hard onder de vleugels van een andere verbannen Witch. Nogal ongeduldig probeert ze snel sterker te worden om haar “mummy” te redden. Deze kracht wordt haar beloofd wanneer ze in een verboden bos zou gaan, dat uiteraard verboden is met een reden. Terwijl ze een demon oproept naar haar wereld duikt ze het bos in. De demon wil terug naar zijn land van herkomst, maar daar is Cereza niet ervaren genoeg voor. Ze belooft de demon terug te sturen wanneer ze eindelijk de kracht heeft waar ze al die tijd op heeft gewacht. Samen sluiten ze een soort van akkoord en gaan ze door Avalon op zoek naar de kracht.

Hoofdstuk 3: Een ander soort game

Terwijl de vorige games vooral actievol waren is deze spin-off iets volledig anders. Er komt nog steeds heel wat actie aan bod, maar er is ook meer puzzel-platforming aanwezig. Voor mij voelde dit dan ook iets minder stressvol aan. De puzzel-platforming was nooit echt moeilijk maar het geeft je wel een “chill” gevoel dat perfect aansluit bij de charmes van de Nintendo Switch.

Hoewel deze game een puzzel-platformer is, is het niet echt iets vernieuwends. Doorheen de game krijgt Chesire, de demon, nieuwe krachten waarmee je metroidvania-gewijs nieuwe gebieden kan betreden. Exploration wordt in deze game ook beloond. Er zijn tal van verhalen terug te vinden die nog meer context geven aan het verhaal of kisten die je bepaalde currency geven.

Het actiegedeelte was ook vermakelijk. Nieuwe krachten die je kreeg kunnen uiteraard ook hier worden ingezet. Combo-aanvallen en kleine extra's kunnen ontgrendeld worden om de sterkere vijanden makkelijker te verslaan.

Samen zorgde de combinatie voor een mooie evenwichtige balans. Hoewel beiden iets beter konden, zorgt de afwisseling ervoor dat geen van beiden echt repetitief wordt.

Hoofdstuk 4: Twee spelers maar alleen

Tot nu toe zag de game eruit als iets dat ik al vaker had gezien. De stijl was wat unieker en het ging over de origin story van Bayonetta, maar los daarvan was de gameplay maar “oké”. Dit veranderde echter allemaal toen de demon, Chesire, in de game kwam.

Chesire is te besturen met de rechter joy-con, terwijl Cereza de andere joy-con aan haar toegekend kreeg. Chesire kan niet al te ver van Cereza blijven, of hij verliest zijn kracht. Bijgevolg moeten Cereza en Chesire heel erg vaak samen op het scherm bewegen. Het duurde toch wel even vooraleer ik mijn brein kon overtuigen om dit tot een goed einde te brengen. In combat kan dit heel chaotisch zijn, want er zijn twee personages die je moet beschermen. De eerste uren gebeurde het iets te vaak dat Cereza tegen de rand van het veld aan het lopen was. Gelukkig had ik het na zo'n goeie vier uur toch wel al onder de knie.

Hoofdstuk 5: Hey listen! Hey listen! Hey listen!

Bij deze game heb ik zeker geen Bayonetta-gevoel. Los van de naam zou ik zeggen dat het nog maar weinig te maken heeft met de andere titels. Daarnaast bleef de game me ook, tot het frustrerende toe, easy modes aansmeren. Toch zeker in het begin.

De game staat ook standaard op de moeilijkste mode, wat “normaal” is. Daarnaast zijn er nog twee andere modi die het nog makkelijker maken. Ik had dan ook het gevoel dat “normaal” nog te makkelijk was voor mij. Er zijn een aantal potions die ervoor zorgen dat je vijanden verlamt en mana kan krijgen, maar deze heb ik nooit gebruikt. Waar de game het wel wat moeilijker maakt is door een optie te voorzien waarbij je time trials moet voltooien.

Met deze makkelijke settings wordt mijn gevoel dat deze game voor een ander publiek is, alleen maar versterkt.

De achterflap

Bayonetta Origins is een game die niet te vergelijken is met de voorgaande titels. Los van het personage is er weinig te vergelijken met de main-line titels. De “storybook” graphics en sfeer zijn niet voor iedereen, maar zeker welkom. Ook de voice-acting werd erg goed aangepakt. Zeker de introductie van het puzzel-adventure aspect bewijst dat deze spin-off voornamelijk bedoeld is voor een totaal ander publiek.