Terwijl de hele wereld zijn tanden lijkt te zetten in Elden Ring, heb ik me vastgebeten in een andere game: Eldest Souls. Dit spel wordt omschreven als een unieke boss-rush soulslike met een moorddadig tempo en meedogenloze actie. Al snel zal blijken dat dit geen valse beloftes zijn.
Een titel als Eldest Souls verhult alvast niet waar de Italiaanse Fallen Flag Studio de mosterd heeft gehaald. Hoewel het sterk geïnspireerd is door games als Dark Souls en Bloodborne, drukken ze hun eigen stempel op dit succesrecept. De focus ligt zo goed als uitsluitend op de boss battles en de gekozen pixel-art stijl is knap en vaak zelfs adembenemend.

Kleine man tegen de almacht
Het verhaal speelt zich af in een wereld waar het gewone volk en de goden – the Old Gods – met elkaar leven. Verbaast het je als ik zeg dat de macht tussen hen niet eerlijk en gelijk is verdeeld? Een almachtige god Eksyll onderdrukt de mensheid en laat iedereen afglijden in eeuwenlange armoede en slavernij. Tot de massa zijn veerkracht terugvindt en er verzet ontstaat. Een succesvolle opstand, die The Great Crusade heet, volgt. Alle goden worden opgesloten in The Citadel en de mensen zijn opnieuw vrij.
Toch voor even, want deze vredevolle machtsverhouding zorgt voor een fragiel evenwicht. Een balans die al snel aan diggelen wordt geslagen door een ziedende Eksyll, want die is uit op wraak. Zijn woeste razernij buldert doorheen de hele wereld. Uiteindelijk blijft er weinig overeind. Niet alleen van het landschap, ook van de mensheid. De omgeving ziet er moedeloos en donker uit, met hier en daar enkele skeletten als stille getuigen van de hevige strijd.
Alle hoop rust nu op jouw schouders, want jij bent de enige die nog iets kan doen. Namelijk naar The Citadel gaan, alle goden verslaan en zo de wereld redden. Een opdracht die minstens even lastig en zwaar is als ze klinkt.
Dansen alsof je leven ervan afhangt
Ben zelf nog volop bezig met the Old Gods te verslaan, maar toch wou ik dit stukje al schrijven. Eldest Souls is een game die ik heel hard kan aanbevelen, voor ervaren Souls-spelers en voor beginners zoals ik. Eerder begreep ik niet waarom gamers kozen voor deze zelfkastijding, maar nu zie ik het.
Eldest Souls en andere games in dit genre voelen aan zoals leren dansen. Eenmaal je de pasjes onder de knie krijgt en op het ritme van de battle kan meebewegen, lukt het. Of lukt het toch een beetje beter. Val je uit de toon, richt je duim al maar naar de knop om op “Retry” te drukken. Want elke fout wordt genadeloos afgestraft.

Moeilijkheid als charme
Toch zit er een bepaalde charme en aantrekking in die moeilijkheidsgraad. Je merkt de tergend trage vooruitgang, geraakt steeds dat stapje verder. Spannend! Het gevoel als je de baas eindelijk verslaat is onbeschrijfelijk fijn. Zelden zo trots geweest tijdens het spelen van een game. Pittige titels als Eldest Souls laten me ook anders en veel aandachtiger kijken naar een spel en langer stilstaan bij hoe gevechten worden opgebouwd. Persoonlijk vind ik dat een hele leuke extraatje!
Kortom: wie niet terugdeinst voor een eerder korte, maar zeer krachtige uitdaging zal door Eldest Souls niet worden teleurgesteld.