In een tijd waarin multiplayer en battle royale de plak zwaaien en een focus op couch co-op en het verhaal steeds meer achterop lijkt te geraken, komt A Way Out bewijzen dat we nog lang niet alles hebben gezien wat het co-op genre te bieden heeft. Sterker nog, net nu de jaren van couch co-op achter ons lijken te liggen, komt ontwikkelaar Hazelight Studio met de beste co-op game die ik ooit heb heb.

Gameplayfest

Het co-op element buiten beschouwing gelaten, is A Way Out nog steeds een dijk van een game. Nergens zie je meer verschillende speelstijlen voorbijkomen als bij A Way Out. Ik speelde een side scroller, ik speelde een shooter, ik speelde een stealth-game, hell, ik speelde vier op een rij. Combineer dat met verschillende camerastandpunten en alles dat feilloos in elkaar overvloeit en je krijgt een game die genialiteit ademt. Wanneer je de game start lijkt het vooral een stealth-gebeurtenis te worden, maar later gaat het vaker op een Uncharted-game lijken (toegegeven, met mindere graphics en minder strakke gameplay, maar minstens even entertainend).

a way out 7 — *A Way Out is een perfecte kruisbestuiving tussen verschillende gamegenres.*

Waar voor je geld

Ik heb het geluk gehad nog de fysieke versie van A Way Out op de kop te kunnen tikken. Nu is de game enkel nog digitaal verkrijgbaar. Je moét de hele game met een vriend spelen, maar het mooie is net dat slechts een van jullie over de game moet beschikken. Voor couch co-op is het vanzelfsprekend dat je slechts één schijfje nodig hebt, maar ook wanneer je online de game met een vriend speelt, kan die vriend gewoon de gratis demo downloaden en zo je speelsessie joinen. Op moment van schrijven kost de PS4-versie 29,99 euro. Deel die prijs met een vriend en je hebt zeker een 7-tal uur speelplezier voor amper 15 euro. Had je niet verwacht van EA hé?

Emotionele rollercoaster

Ik had het geluk om A Way Out volledig met Timon te kunnen spelen. Buiten de gebruikelijke “ik had niet verwacht dat deze game zo lang zou zijn“, was er ook telkens veel verwondering voor de game te horen tijdens onze speelsessies. Nooit was er een taak waarin we dachten “zucht, hier hebben we geen zin in.” Elke activiteit kende een goede balans zodat iedereen genoeg te doen had. Bovendien waren er zelfs randactiviteiten zoals darten of wippen (niet het soort dat je denkt) die voor een amusante noot zorgden. Het amusement moest even plaatsmaken voor emoties richting het einde van het game (geen zorgen, er wordt niets gespoiled). Toen de credits over het scherm rolden bleef het even stil en hebben we beiden nog een kwartiertje blijven praten via onze PlayStation Party, terwijl we normaal gewoon ons gesprek eindigen met een simpele “bye” van zodra de game voorbij is. Een lach en een traan: A way Out is van alle markten thuis.

Het begin van een avontuur. We wisten niet waar we aan begonnen…

Conclusie

Je kan geen oordeel vellen over het co-op genre als je A Way Out niet gespeeld hebt. De game krijgt helaas niet de aandacht die het verdient en ik wil er zelfs mijn persoonlijke levensmissie van maken om ervoor te zorgen dat iédereen A Way Out speelt, maar in die missie zou behoorlijk wat tijd kruipen en dan zou ik geen tijd meer hebben voor Babblefield. Je zal me dus op mijn woord moeten nemen en A Way Out gewoon aan een test moeten onderwerpen. Aangezien de fysieke game moeilijk verkrijgbaar is, wordt het echter moeilijk om de game gewoon ‘even te testen’, maar geloof me, je gaat er geen spijt van hebben.