Spoilervrij opiniestuk
Vorige week donderdag liep ik van de trappen van de cinema met een gigantische voldane smile op mijn gezicht. Ik was gelukkig, ik had Spider-Man: Far From Home net gezien en niets kon mijn avond nog verpesten. Tot Timon me plots een bericht stuurde: “Mijn review van Far From Home is klaar.” Leuk, iemand om samen mee te praten over hoe fe-no-me-naal die nieuwe film met Tom Holland wel is. Al snel zag ik echter zijn score… 3,5 op 5. Een zeventje… Een meh.
Ik verslikte me zowaar in het vervelende ongeplofte maïsje dat zich ergens diep in mijn mond bevond. Hoe. Hoe kan een waar masterpiece zoals Far From Home door een Marvel-guru zoals Timon slechts op een meh ontvangen worden. Nu moet je weten dat ik lang geen Marvel-expert ben (ik heb Endgame niet eens gezien, maar heb er wel een samenvatting van gelezen #sorrynotsorry), maar Spider-Man draag ik persoonlijk heel nauw aan het hart. Het is de superheld die me door mijn kinder- en puberjaren heeft getrokken. “Het is oké om niet overweg te kunnen met meisjes en wat op jezelf te zijn, Thibault, misschien word je ooit wel Spider-Man en ga je heldendaden verrichten!”. Ik ben misschien geen Spider-Man, maar ga hier wel een heldendaad verrichten door het op te nemen voor mijn spinnenvriend. Hij zou hetzelfde voor mij doen…
Mysterio is de perfecte villain
Oké Timon, ‘Mr. Marvel’, laat me je er even op wijzen waarom Far From Home de beste Spider-Man film aller tijden is. Allereerst de villain: Mysterio. Ik ben misschien wat biased omdat Jake Gyllenhaal een van mijn favoriete acteurs is, maar wat was hij opnieuw geweldig in Far From Home. Zijn versie van Mysterio is niet identiek aan die uit de comics, maar ze hebben het personage echt een heel goede draai gegeven zodat alles netjes verbonden is met de rest van het Marvel Cinematic Universe. Mysterio is eindelijk eens een villain die perfect is uitgewerkt en Jake Gyllenhaal maakt het af door een lovenswaardige vertolking neer te zetten.
Mysterio is eindelijk eens een villain die perfect is uitgewerkt en Jake Gyllenhaal maakt het helemaal af.
Even humoristisch als charmant
Dan is er nog de toon van de film, die opnieuw hilarisch is op de allerbeste manier. De film neemt zichzelf totaal niet serieus en het neemt in sommige gevallen zelfs Deadpool-proporties aan. And it works. Net zoals bij Homecoming, past de stijl perfect bij de film. Ik bedoel maar, Spider-Man die naar zijn edele delen verwijst als webshooter? Dan denk je bij jezelf even “did they just… they really did, didn’t they?’ Zo’n flauwe grapjes maak je weleens in je hoofd, maar je verwacht er nooit van dat ze effectief op het witte doek zouden belanden. Dan gebeurt het echter en het is het beste dat je ooit is overkomen.
Niet alleen de humoristische stijl gooit hoge ogen, maar er zitten echt, maar dan ook écht verbluffende sequenties in de film. Neem bijvoorbeeld – zonder te spoilen – een sequentie waar je de illusies van Mysterio aan het werk ziet. Het is alsof je net de comic hebt gelezen en alles wat je hebt afgespeeld in je fantasie, wordt nu één op één overgezet naar het grote doek. Marvel weet duidelijk waar ze mee bezig zijn.
Fanservice
Qua fanservice is het ook niet mis, want er komen heel wat retro Spider-Man kostuums in voor en zelfs een iconisch personage uit de Sam Raimi trilogy maakt een terugkeer in dezelfde hoedanigheid!
Op één vlak ben ik het absoluut wel eens met Timon, blijf alsjeblieft zitten voor de post-credits shocker. Maar voor de rest, Timon, kijk de film opnieuw en erken even dat dit de beste Spider-Man film is die ooit werd gemaakt. Punt gemaakt, doei.
