Valhalla lijkt een enorm epische game te worden en ik kan niet wachten om ermee aan de slag te gaan, maar het baart me zorgen dat Assassin’s Creed steeds verder wegdrijft van zijn roots.
Net zoals velen zat ik vol spanning te wachten op de wereldpremière van de cinematische trailer van de nieuwe Assassin’s Creed game. Eindelijk was het zover. Play. De muziek start. We zien een Xbox Series X logo. Raar, maar dat is een verhaal voor een ander artikel. We zien een dorp. Leuk, dat wordt waarschijnlijk de centrale hub die we kunnen upgraden! We zien schepen. Spannend, de naval combat van Black Flag maakt wellicht een langverwachte comeback! Het escaleert. Oei. Brute actie, afgehakte hoofden, doorspieste torso’s, veel gebrul, veel gehak (niet op de Watch Dogs manier). Pas in de laatste seconden van de trailer zien we een hidden blade die protagonist Eivor redt van de ondergang. Pfieuw, toch een ‘in-steek' (badum tss) met de essentie van Assassin’s Creed. De opluchting maakte al snel plaats voor een andere gedachtegang: hoort deze game wel een Assassin’s Creed-game te zijn? Of is dit een zijstapje á la For Honor die ook gewoon zijn eigen gezicht zou moeten krijgen.
Ik trok naar sociale media om mijn zorgen te delen en te polsen naar de meningen van anderen. Het resultaat? Ik heb een slaaptekort vandaag, en daarnaast heb ik geleerd dat ik niet de enige ben die worstelt met deze gedachte.
De essentie van Assassin's Creed
Om te weten of Valhalla zich al dan niet terecht de naam ‘Assassin’s Creed’ mag opspelden, moeten we eerst achterhalen wat precies de essentie van de franchise is. Dat zal voor iedereen anders zijn. Voor mij gaat het terug naar de eerste games van de franchise. Waar je met Altaïr en Ezio in warme historische steden kon freerunnen over de daken van pittoreske gebouwen. Geruisloos lokaliseerde je je prooi, om vervolgens met ongeziene elegantie je in een hooiberg te storten en je doelwit vlekkeloos om te leggen met een hidden blade die je zorgvuldig plant in zijn of haar nek. Een schreeuwerige Viking die bruut de ene vijand na de andere aan zijn bijl rijgt, staat haaks op mijn interpretatie van de reeks. Maar, dat is mijn probleem. Althans, het probleem van iedereen die mijn interpretatie van de reeks deelt.
Een Viking met een hidden blade. Wie wordt daar beter van?
“Assassin’s Creed staat voor het beleven van de geschiedenis door de ogen van iemand anders,” laat iemand weten op Facebook. Een terechte interpretatie, maar in dat geval kon For Honor evenzeer een Assassin’s Creed game zijn. Wat is dan specifiek het verschil tussen een game zoals For Honor en een Assassin’s Creed game zoals Valhalla in dit geval? Tuurlijk, er zullen in Valhalla wel enkele links zijn met de lore van Assassin’s Creed, maar voor wie is dat goed? Willen we überhaupt een Viking met een hidden blade? Voor de groep die vooral de oude games mist, is dit namelijk een bitterzoet element. Tuurlijk willen we spelen met een hidden blade, maar niet op deze manier. Voor wie op zoek is naar historische accuraatheid, is het ook niet meteen positief. Het voelt alsof Ubisoft zich heel krampachtig in bepaalde bochten probeert te wringen om zo de game enigszins te liëren aan Assassin’s Creed, maar dan is de vraag wie er beter van wordt. Hoort dit zijstapje á la For Honor geen eigen identiteit te krijgen in plaats van mee te surfen op de naamsbekendheid van een gerenommeerde franchise die steeds meer afwijkt van zijn essentie?
Dat het voor Ubisoft zo makkelijker wordt om de game te verkopen, dat is duidelijk. Het is een pak makkelijker om het publiek warm te maken met “dit is de nieuwe Assassin’s Creed!” dan met “dit is een nieuw projectje van ons: het heet Valhalla.” Wat – laten we eerlijk zijn – vooral klinkt als een indietitel.
Dat het voor Ubisoft makkelijker is om een Assassin's Creed-game te verkopen dan een volledig nieuwe IP, is duidelijk.
Voor de duidelijkheid, het is niet sinds Valhalla dat ik me wat zorgen maak dat er steeds meer wordt afgeweken van de roots. Met Origins en Odyssey ging Ubisoft duidelijk een andere richting op. Assassin’s Creed is nu meer een fantasy-RPG met historische elementen en het werkt duidelijk. Maar, had het niet even goed gewerkt als die games werden ondergebracht in een nieuwe franchise? Een Age of Empires-achtige lijn die garant staat voor epische historische games?
“We weten nog niets over het verhaal dus dit is niet iets waar we al over kunnen oordelen,” laat iemand weten. Een heel terechte opmerking, we weten inderdaad nog niets over het verhaal. En wie weet, misschien wordt de game net een belangrijke bijdrage aan de lore van Assassin’s Creed. Hoogstwaarschijnlijk wordt het echter een eigen verhaal dat weinig bijdraagt aan het grotere geheel, maar ik moedig Ubisoft aan om het tegengestelde te bewijzen.
Ik kan me inbeelden wat Ubisoft denkt wanneer ze dit lezen (allereerst: bedankt voor het lezen, ik voel me vereerd!), namelijk “jullie waren Assassin’s Creed moe, dus we moesten wel een andere richting op.” Klopt, Assassin’s Creed werd ons opgedrongen als trechtervoedsel aan voor foie gras gekweekte ganzen (wat trouwens niet oké is, steun Gaia). Maar, het is ondertussen alweer even geleden en volgens mij zit een grote groep spelers wel degelijk met smart te wachten op een terugkeer naar de roots. Niet via remakes uiteraard, maar wel met een volledig nieuw deel. De goeie oude Assassin’s Creed-vibes van de eerste games, maar dan met de gameplayelementen van de huidige games. Het betere klimwerk, de bruisende open wereld, het verbeterde vechtsysteem, het RPG-gegeven, etc.). Games zoals Origins, Odyssey en Valhalla hebben absoluut bestaansrecht en heel wat mensen – inclusief mezelf – genieten er met volle teugen van, maar liefst zonder de identiteit van een franchise zoals Assassin's Creed te verwaarlozen.
