Met de coronacrisis staan we voor een ongekende uitdaging. Althans, in de echte wereld. World of Warcraft stond al eerder voor een soortgelijke uitdaging, toen een virtueel virus de online speelwereld in zijn greep kreeg.

We kennen allemaal World of Warcraft, een MMORPG die toch wel een van de bekendste is in zijn genre. Echte gamers hebben zich hoe dan ook wel eens gewaagd aan de 14-dagen trial om te kijken wat het eigenlijk net zo goed maakt. De game gaat al een hele tijd mee, maar in 2005 ging het eventjes mis.

13 september. Het jaar 2005. Een nieuwe patch rolde uit op de WoW-servers. Patch 1.70 werd geïnstalleerd voor iedereen die het wou spelen. Dit bracht iets nieuws met zich mee: een nieuwe raid. Spelers die aan het hoogste level waren werden enthousiast, eindelijk een nieuw avontuur om te beleven. Hoog tijd om een team samen te stellen om die raid, en al zijn schatten, te overwinnen!

De raid speelde zich af in Zul’Gurub, een verlaten stad waar het ras de Trolls zich vestigden. Een Troll gebruikte de stad nog steeds als plaats voor zijn duistere rituelen. Hakkar, the Soulflayer – een oude God – werd opgeroepen door de Troll. Het was jouw taak om als dappere held de Soulflayer terug te sturen naar de wereld waar hij vandaan kwam.

Hakkar kreeg zelfs een befaamde kaart in Hearthstone. Je ziet dat er gepraat wordt over Corrupted Blood, dat was namelijk het grootste kenmerk aan deze oude God. Hakkar bracht een debuff met zich mee: Corrupted Blood. Spelers die tegen hem vochten werden “geïnfecteerd” met deze debuff. Deze zorgde ervoor dat je per seconde zo’n 200-300 schade kreeg. Voor spelers die op dat moment aan de level cap zaten, geen probleem. Voor nieuwe spelers? Wel, die waren dood in een seconde… Maar waarom zou je je daar zorgen over maken? Geen enkele nieuwe speler kon onmiddellijk raids doen. Daarvoor moest je een bepaald level halen. En al zeker voor deze gloednieuwe – en op dat moment ook de moeilijkste – raid die er was!

Corrupted Blood was een debuff die verspreid kon worden. Stel dat de tank, een warrior, die kreeg, kon hij het dus ook doorgeven aan zijn medespelers. Healers konden makkelijk deze debuff vernietigen, dus dat vormde ook geen probleem. Het probleem zat hem met de Hunter class.

De hunter is een class die vooral focust op de pet die je bij je hebt. Samen met je pet vorm je eigenlijk een team in deze class. Deze pets konden opgeroepen worden of weggestuurd worden naar eigen zin. Niet alleen spelers, maar ook pets konden geïnfecteerd worden met Corrupted Blood. Dat is waar het dus allemaal begon.

Een speler bracht zijn geïnfecteerde beer, spin of wolf mee naar een stad. Die pet begon met het verspreiden van het “virus”. Corrupted Blood werd gegeven aan het baasje, low level players, NPC’s enzovoort. NPC’s hadden genoeg leven om niets te merken van die 200 damage. Dat kietelde voor hen. Maar een level 1 personage die paraat stond om zijn eerste quest te vervolledigen, ging plotseling dood…

Virtuele steden werden gevuld met lijken. Niemand kon het stoppen. Mensen probeerden verschillende dingen uit om het virus tegen te gaan. Steden werden in quarantaine geplaatst, maar werden toch overspoeld met de ziekte. Zonder het te weten, werden mensen besmet met het virus door NPC’s. Healers offerden zich op om mensen te healen in healstations en zo de geïnfecteerde mensen te genezen, maar niets leek te werken.

Na één maand kon Blizzard uiteindelijk de ziekte een halt toeroepen en werden pets immuun gemaakt voor de ziekte. De helse tocht was eindelijk voorbij en spelers konden opnieuw, zoals het hoorde, genieten van de game.

Deze virtuele epidemie wordt nog vaak gebruikt in studies over epidemieën.

Deze virtuele epidemie wordt nog vaak gebruikt in studies over epidemieën. Gelukkig hebben we niet vaak te maken met een wereldwijde ziekte. Maar omdat we er weinig mee te maken hebben, hebben we er ook niet veel data over. Wat moeten we doen in zo’n situatie? Wat doen mensen in zo’n situatie?

De Corrupted Blood tragedie werd, ook al was het virtueel, wel door de spelers “echt” ervaren. Zij gingen heel menselijk om met de ziekte. De data die verkregen werd door deze epidemie kan dus wel – toch zeker voor een deel – gebruikt worden in de echte wereld. Natuurlijk kunnen we in een game wel terug tot leven komen eenmaal we dood zijn. Daar stopt het dan ook wel, maar voor de rest valt er heel veel te vergelijken.

Dan durven ze te zeggen dat games voor te veel geweld zorgen! Games leren ons ook nog altijd veel. Waarden en normen, levenslessen, omgaan met stress. Maar deze keer gaf het ons ook echte data die gebruikt kan worden in een situatie zoals nu.