Het is zover: de game waar ik dit jaar het meest naar uitkeek, is er eindelijk! Met Elden Ring levert FromSoftware weer een nieuw Souls-like pareltje en deze keer zit het in een kwalitatieve, maar ook soms overweldigende openwereldverpakking. Aan ons dus om dit cadeautje laag per laag uit te pakken en te ontdekken wat er binnenin verscholen zit.
Omdat dit een gigantische game is en iedereen nog volop bezig is met de kleinste details te ontdekken, waaronder ikzelf, gaan we deze game anders aanpakken dan gewoonlijk. Geen review met een score, althans nog niet, maar een wekelijks dagboek waarin je kan lezen wat ik zoal ontdekt heb, wat mij is bijgebleven en vooral: hoeveel keer ik het onderspit heb moeten delven.
Maar misschien eerst kort wat achtergrond: ik ben zeker geen ervaren Dark Souls-speler en heb enkel de eerste game al achter de kiezen. Die gaf me een vijftal jaar geleden een behoorlijke uitdaging, maar heb het toen toch tweemaal uitgespeeld (tot ergens in NG++). Verder verkies ik meestal de “easy way out” in games en ga ik standaard voor de makkelijkste moeilijkheidsgraad. Een game zoals deze is voor mij dus als een bakstenen muur waar ik niet over of omheen kan, maar door er mij keer op keer tegenaan te werpen komt er hopelijk een barst in de voegen.
Klik hier om makkelijk te navigeren naar een bepaalde week: WEEK 1 | WEEK 2 | WEEK 3 | WEEK 4 | WEEK 5 | WEEK 6-8 | WEEK 9 | CONCLUSIE
WEEK 1
We beginnen de game met enkele cutscenes en een golf aan termen die ik op dat punt nog niet begrijp, van Festering Fingers, tot Finger Maidens, dan weer over Tarnished & Lords maar dat we de Two Fingers zeker niet mogen vergeten… Kortom, iets met vingers. Het is zeldzaam voor een Souls-game om je deze info op een blaadje te presenteren zoals hier het geval is, maar laten we eerlijk zijn: de meeste mensen spelen deze games niet voor het verhaal en je gaat als speler toch pas tegen het einde alle details snappen.
We mogen ook meteen aan de slag met een character creator, waar ik ongeveer een half uurtje in zat te stressen over de juiste build en welk item ik zou kiezen om mee te starten. De eerste Dark Souls speelde ik toen die al jaren uit was en het internet liep over van de verschillende gidsen die je kon volgen. Deze keer ga ik er expres blind in. Ik beslis om een Astrologer te kiezen, in de hoop dat magie gebruiken van op een veilige afstand een goede aanpak zal blijken (spoiler: niets is ooit veilig in deze games).
Om de smaak voor verlies meteen te pakken te krijgen, zet de game me al bij aanvang tegen een baas met acht ledematen die mij zonder enige moeite met twee zwaarden in de pan hakt. Miyazaki wil me nederig voor zijn voeten zien kruipen! “Git gud!”, hoor ik het hele internet al schreeuwen.
We ontwaken in een plas op de grond en na een korte tutorialzone komen we in Limgrave terecht, de eerste open zone van de game. Zelfs dit zou al overweldigend zijn, maar ik had gelukkig een tijdje geleden de Elden Ring Closed Network Test al gespeeld en wist dus min of meer waar ik naartoe moest gaan om het verhaal verder te zetten. Enkele Bonfires later, sorry; “Site of Grace” (ik wen nog steeds aan de nieuwe terminologie), en ik krijg een soort gehoornde ezel om het landschap sneller mee te doorkruisen. Torrent heet hij en hij blijkt al snel mijn beste vriend te zijn in deze gevaarlijke wereld.
Wonder boven wonder heb ik tot op dit punt geen nieuwe nederlaag geleden, maar daar kwam al snel verandering in. Ik keer terug naar de plek waar ik eerst naar boven kwam en beslis om die gouden ridder te paard eens uit de dagen die ik daar eerder gespot had. Na een twintigtal pogingen en “You Died” boodschappen beslis ik dan toch maar dat ik dit beter uitstel tot ik een betere uitrusting gevonden heb, zodat ik meer dan één klap kan incasseren.
De open wereld laat wel een supergoede eerste indruk na, overal worden mijn ogen naar nieuwe visuele trekpleisters gegidst en valt er iets te ontdekken: een kist, een geheime tunnel of gewoon een doorsnee vijand die uit de struiken opduikt om je nog maar eens in het stof te doen bijten. Elke Site of Grace die je ontdekt, is ook een punt waar je eender wanneer snel naartoe kan teleporteren en samen met Torrent maakt dit de grote wereldkaart toch wat beheersbaar.
Kleine tip: maak zeker gebruik van de markers om op de kaart dingen aan te duiden waar je nu nog niet sterk genoeg voor bent of waar je een NPC vond die je een opdracht gaf. In Elden Ring is er geen dagboek of lijst van quests, je zal alles zelf moeten bijhouden. Ik speel deze game trouwens ook met een notitieblok bij de hand zodat ik zeker niets vergeet.
Ik ontdek iets later een mijn waar ik voor het eerst de co-op probeer en iemand probeer te helpen, maar de persoon in kwestie (met een Bored Ape NFT-avatar) bleek iets te bevelend (hij stuurde een hoop berichten via het Xbox systeem) en ik werd spontaan weer herinnerd waarom ik deze dingen meestal solo doe. Gelukkig vind ik aan het einde van de mijn een trol bovenop een berg goud en is mijn eerste baasoverwinning meteen een feit. Deze opkikker had ik nodig om de moed erin te houden!
Met de buit ben ik jammer genoeg niets (ik ben niet de juiste klasse) en ik speel een goede tien uur verder, nog steeds in de uitrusting waarmee ik de game begonnen ben, want magiërs zijn blijkbaar geen nieuwe kledij gegund.
Ik verken in alle richtingen buiten die waarvan ik weet dat het naar de eerste echte verhaalbaas leidt, en telkens weer kom ik in een gebied terecht waar me meerdere malen duidelijk wordt gemaakt dat ik hier niet thuishoor. Maar wie snelle reflexen en andere broodnodige vaardigheden ontbreekt zoals ik, kan steeds beroep doen op koppig geduld.
Ik sterf misschien om de haverklap, maar toch leek het steeds alsof ik een kans maakte waardoor ik keer op keer opnieuw probeer. De Elden Ring-wereld ontdekken is op zich al beloning genoeg, want wat is deze mooi en interessant! Een recent hoogtepuntje was deze wandelende klok, die misschien onderweg naar hier is voor Pasen?
Resultaten Week 1
Level: 28
Verhaalbazen verslaan: 0
Optionele bazen verslaan: 4
Nieuwe uitrusting: 0
Speelduur: 13 uur
Mijn level: 28
Aantal keer gestorven: ik raakte de tel kwijt rond 140 of zo
Week 2
Vorige week botste ik te vaak op een muur en gaven zelfs de standaard vijanden mij veel te verduren. Koppig zijn is één manier om vooruit te komen, maar ik besloot uiteindelijk toch om nu wat meer te verkennen in de andere richting van de landkaart en dat bleek al snel een gouden strategie. Tegelijkertijd liet ik ook mijn eer een beetje varen en had ik hier en daar toch al wat guides geraadpleegd.
Elden Ring heeft immers geen questlog of minimap die je vertelt waar je nu naartoe moet en een beetje richting was voor mij toch welkom. Zo was er een filmpje op Twitter dat kort toonde waar je een goede magische staf en spreuk kon vinden en dat veranderde mijn hele speelervaring. Plots kon ik genoeg schade aanrichten aan vijanden om veilig uit de buurt te blijven en vanop afstand enkele stenen naar hun hoofd te slingeren, een tactiek die ik de hele week kon toepassen met menig succes.
Weet je nog die gouden ridder van vorige keer? Niets dat een paar steentjes naar zijn hoofd niet kon oplossen.
De draak die me maar al te graag roosterde?
De Erdtree Avatar die me met zijn laserstralen eerst doorboorde?
De grote baas die iedereen deed bibberen en beven aan de aanvang van de game? Je raadt het al:
Nu, er zijn veel Dark Souls-spelers die de magie-build de makkelijke uitweg vinden en voor een deel hebben ze gelijk, maar ik moest toch erg opletten dat ik geen enkele klap incasseerde, want mijn personage had ook het nadeel van het onderspit te delven als de vijand me nog maar scheef aankeek. Het valt je vast wel op dat ik nog steeds in mijn originele gewaad rondloop waarmee ik de game begonnen ben. En dat na 30 uur spelen.
Ja, ik vond al wat betere uitrusting hier en daar, maar ik had mijn les reeds geleerd uit de eerste Dark Souls waar vreemd genoeg in je onderbroek rondlopen vaak een doodnormale strategie bleek. Snel kunnen wegrollen is nu eenmaal veel waardevoller dan één extra klap kunnen overleven.
Maar waar Elden Ring helemaal verschilt, is de open wereld. Als je vastzit en een uitdaging tegenkomt die te veel blijkt, dan kan je altijd verder verkennen en nieuwe dingen ontdekken. Je komt er sterker uit en niet alleen de levels die je verkrijgt, maar ook de muscle memory die gaandeweg je reactievermogen doet toenemen is zeker niet te onderschatten.
Het nadeel van die open wereld is dat je ook essentiële zaken makkelijk kan mislopen. Zo is er een manier om hulp in te roepen van geesten die je bijstaan in een gevecht en ik had de bel om dat te doen pas na 16 uur spelen gevonden. Ook al was die op slechts een steenworp van de startplek te vinden.
Een andere nieuw element zijn de Arts of War, passieve en/of actieve skills die je aan een wapen kan koppelen en die heel waardevol kunnen zijn om deze gevaarlijke wereld te overleven, maar het item waarmee je deze aanpassingen kan uitvoeren is slechts op één specifieke plek te vinden.
En we zijn er nog niet: nog wat later kreeg ik de mogelijkheid om zelf drankjes te mixen die me een boost in levenspunten en weerstand opleverden en ook dit item lag op een redelijk willekeurige plek verscholen.
Velen vinden dat deze gedeelde kennis net deel uitmaakt van de charme van FromSoftware titels; spreken met vrienden in het echt of online communities om samen verder te raken, maar persoonlijk zou ik voor de meeste essentiële zaken toch een iets meer gestroomlijnde ervaring verwelkomen.
Met die open wereld is dit nu wel een nog sterker element: iedereen is bij aanvang in een andere richting uitgelopen en heeft dus een heel andere spelervaring mogen meemaken. Dat maakt het des te leuker om er met anderen over te praten en daarom hebben we voor een special van onze Bitkroeg podcast enkele Souls-liefhebbers uitgenodigd om de game uitvoerig te bespreken. (check de Bitkroeg [H]ELDEN [K]RING Special hier)
Resultaten Week 2
Verhaalbazen verslaan: 2
Optionele bazen verslaan: 8
Nieuwe uitrusting: 2 (Helm & Staf)
Nieuwe Spreuk: Steentjes smijten is hoogst effectief
Speelduur: 30 uur
Mijn level: 38
Aantal keer gestorven: ~300+
Week 3
In de derde week verkende ik The Lands Between zorgvuldig: alle dingen die er op de landkaart interessant uitzagen moest ik met mijn eigen ogen eens gaan bekijken. En mijn nieuwsgierigheid werd beloond: ik ontdekte een magische locatie vol met tovenaars en andere magische wezens, maar bovenal: ik vond eindelijk wat nieuwe uitrusting en wapens.
Met een kristallen zwaard dat sterker werd naargelang de punten die ik in INT (intelligence) stak, kon ik nu ook eindelijk mijn mannetje staan zonder daarvoor FP te verspillen, vooral nadat ik het bij een smid opwaardeerde. Een nieuwe wereld ging voor mij open en ik ging sneller dan ooit tevoren door verschillende trekpleisters in de wereld. Vijand na vijand moest het onderspit delven.
Maar dat wil niet zeggen dat ik meteen geen enkele weerstand meer ondervind… Nee, Elden Ring vindt steeds wel een manier om je nederig te houden. Zoals je plots opsluiten in een kleine kamer met het vermoedelijke kind van een spin en een vleesmolen.
Ik kom nu ook regelmatig grotere baasgevechten tegen, maar dan beroep ik nog steeds op de veelbeproefde techniek van “steentjes naar het hoofd”. Als je drie rotsblokken met de grootte van een microgolfoven naar je knieschijven of voorhoofd geworpen krijgt, dan ga je nu eenmaal tegen de grond.
Aan het eind van die magische kathedraal ontmoette ik Rennala, een tovenares die zowaar de maan op je afstuurt als spreuk, maar als beloning voor haar te verslaan kan je die magie doodleuk voor jezelf opeisen (beetje te duur, maar toch leuk om eens te proberen)
Het gevecht met haar was dusver zeker één van de hoogtepunten in de game. In de eerste fase moest ik (vermoedelijk) haar kinderen verslaan omdat die haar beschermden met het zingen van lieflijke slaapliedjes (ja, echt). In de tweede fase ging ze iets serieuzer te werk en riep ze zelf spirits op die me genadeloos aanvielen, terwijl zij me vanop afstand belaagde met allerlei spreuken.
Ik probeerde een paar keer om haar langs achteren aan te vallen met het kristallen zwaard, maar uiteindelijk bleek ook hier de techniek met steentjes (en mikken naar het hoofd) weer eens de beste strategie. Ik begin me wel stilaan zorgen te maken dat ik hiermee de hele game aankan, maar Elden Ring zou geen FromSoftware titel zijn als het me niet af en toe een “You Died” berichtje stuurde om me weer met beide benen op de grond te zetten. Zo zijn ze wel!
Deze week heb ik iets minder tijd met de game doorgebracht omdat er andere review-titels zichzelf aanboden, maar Elden Ring werkt zo verslavend dat ik er bijna elk wakker moment aan moet denken. Volgende week ben ik er weer met een update!
Resultaten Week 3
Verhaalbazen verslaan: 5
Optionele bazen verslaan: 15
Nieuwe uitrusting: Nieuwe kledij, een stenen helm en een cool kristallen zwaard
Nieuwe Spreuk: Magisch boogschieten en meteoren regenen uit de hemel
Speelduur: 38 uur
Mijn level: 50
Aantal keer gestorven: ~400+
WEEK 4
Week na week blijft Elden Ring het meeste van mijn vrije tijd opslorpen, maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Mijn mage kan nu redelijk wat klappen uitdelen en incasseren dus het verkennen van zowel nieuwe gebieden als eens een tweede visite brengen aan locaties waar ik al geweest was zijn nu een stuk aangenamer. Gedaan met te sterven om de haverklap!
Ik moet wel bekennen dat ik soms de structuur mis van een typische open wereld met checkboxes en quest logs die je vertellen waar je nu naartoe moet. Ja, het ontdekken gebeurt nu op een veel natuurlijkere manier dan in bijvoorbeeld een Assassin’s Creed. Maar ik kan dat constante FOMO gevoel toch niet van me afschudden en voel me onbehaaglijk met het idee dat ik grote stukken story en content aan het mislopen ben.
Had ik maar een alziend oog dat me duidelijk maakte waar ik nu naartoe moest…
Ook al zijn er amper echte barrières, en kan je al van bij de aanvang in principe naar de meeste delen van de landkaart, toch wordt de spelwereld afgegrensd door de vijanden die je in enkele klappen meteen duidelijk maken dat je daar nog niet thuishoort.
Zo ontdek je vaak wel eens een teleportatiepoort of een kist die in de plaats van een schat een enkel ticketje naar verdoemenis bevat en dan loop je rond in een gebied waar je het al moet bekopen met je leven van zodra iets je in de gaten krijgt. Zoals deze vriendelijke skeletreuzen:
En aan de andere kant van de munt heb je verhaalbazen die je best op een bepaald spelerslevel uitdaagt zodat de ervaring optimaal is. Te vroeg en je maakt geen enkele kans, te laat en zij vallen zonder al te veel weerstand en dan heb je dat tevreden gevoel niet.
Zo was er een optionele baas, die wel belangrijk is voor een bepaald einde te krijgen, waar heel het internet over schreeuwde dat hij niet eerlijk was: Radahn. Een gigantische krijger op een piepklein paard (daar is een goede reden voor in de lore) die na zijn eerste fase verandert in een levende komeet die uit de ruimte richting de speler neerknalt. Redelijk indrukwekkend, maar in de laatste patch hebben ze die een stukje afgezwakt en toen ik het er tegen opnam, lukte het in twee pogingen en had ik amper schade opgelopen.
Blijkbaar zou er een ook een nieuw stuk van de wereld toegankelijk geworden zijn nadat hij zijn pootjes omhoog legde, maar de completionist in mij wil toch echt eerst de huidige zones verder uitkammen. Ik kwam zo in een gebied terecht waar echt heel veel runes te verdienen waren en kon het dan ook niet laten om daar een uurtje te grinden, iets wat ik eerder nog niet had gedaan. En ik moet zeggen: het was toch aangenaam om die stats eens met flinke sprongen omhoog te zien gaan en dat zal me in de toekomst zeker geen windeieren leggen.
Ook al bracht de laatste update een handige feature waarmee je kan zien waar de meeste personages die je hebt ontmoet uithangen, toch is het nog steeds vaak een mysterie waar je net naartoe moet om het verhaal verder te zetten en welke sidequests je verprutst hebt door dingen in de verkeerde volgorde te doen. Meer en meer twijfel ik om er gewoon een online gids bij te halen en die stap voor stap te volgen, maar dan ga ik ongetwijfeld minder plezier hebben.
Even afwegen dus wat voor mij het belangrijkste is: Elden Ring 100% voltooien, of op een zo natuurlijk mogelijke manier ervaren, ook al betekent dat het missen van grote stukken. Wat ik zal besluiten, hoor je volgende week!
Resultaten Week 4
Verhaalbazen verslaan: 7
Optionele bazen verslaan: 23
Nieuwe uitrusting: Niets, maar wel de wapens een beetje kunnen upgraden
Nieuwe Spreuk: Magisch boogschieten en meteoren regenen uit de hemel
Speelduur: 50 uur
Mijn level: 110
Aantal keer gestorven: ~450+
Week 5
Elden Ring blijft gaan, en gaan, en gaan. De game blijft me steeds verbazen met hoe groot de open wereld net is en hoe geniaal de “kleinere” zones blijken te zijn. Toen ik mijn eerste stappen in Leyndell zette, de gouden hoofdstad van The Lands Between, was ik meteen verkocht. Telkens je een nieuwe Touch of Grace plaats vindt om even te rusten, zijn er ook weer verschillende paden die van dat punt starten in andere richtingen.
De open wereld is waarin Elden Ring het meest verschilt van de Dark Souls reeks, maar in deze dichter bebouwde regio’s komt het meesterlijk leveldesign toch weer met kop en schouders boven water. Het is een ongelooflijk verslavend gevoel om steeds weer dat gevoel te hebben van een klein laagje weg te mogen beitelen om stapje per stapje het volledige beeldhouwwerk te kunnen aanschouwen. Een trap hier, een lift daar en shortcuts die districten met elkaar in verbinding brengen… Het was ongelooflijk moeilijk om de controller neer te leggen ook al was het voorbij 2 uur ’s nachts.
Het gekke aan de game design, is hoe makkelijk het is om belangrijke plekken volledig te missen. In die stad kwam ik nadat ik een put ging verkennen die de vorige verhaalbaas in de spelwereld had geslagen met zijn meteooraanval. Dat leidde weer naar nog een ander gebied, en dat op zijn beurt, had een kleine verdoken sarcofaag die me als een lift naar boven bracht. Het grote FOMO gevoel blijft eeuwig aanwezig en geeft me een constante stresservaring.
Gelukkig word je wel beloond voor het verkennen. Vlak voordat ik in de stad terecht kwam, zat ik te paard tussen gigantische boomwortels te springen in een ondergronds gebied en na het verslaan van een niet al te uitdagende baas kreeg ik zijn uitrusting als vergoeding voor mijn moeite.
Dat werd stilletjes aan ook weeral tijd want constant in diezelfde kledij rondlopen gaat visueel ook snel vervelen. Mijn level is ondertussen zo hoog dat ik ook wat punten in Endurance ben beginnen steken, wat me toelaat om een zwaarder harnas te dragen en toch nog steeds weg te kunnen rollen van aanvallen. Ik ben dan wel een magiër, maar nu kon ik tenminste ook enkele klappen incasseren.
Verder was ik wel teleurgesteld in het design van de bazen die ik nu ontmoet. Ik kan het best aanvaarden dat de draken er gelijkaardig uitzien, maar die welbefaamde baas die iedereen zo uitdagen vond in het begin van het spel, Margit, wordt ook gerecycled en dat kon ik toch iets minder door de vingers zien.
Wat wel leuk is nu, is tegen welke vaart ik door de spelwereld vlieg vergeleken met de voetje-per-voetje vooruitgang bij de aanvang. Ik sterf nog zelden en als het dan als eens voorvalt, is het ook zo geen ramp meer om die runes kwijt te zijn. Mijn voldoening haal ik nu meer uit de nieuwe spreuken, uitrusting en gebieden die ik mag ontdekken.
Een nieuw hoogtepunt op dat laatste vlak, was een rustig heuveldorpje waar de bewoners vrolijk aan het ronddansen waren. Ze vallen je zelf niet aan als je ze maar met rust laat. Ik kon het dan ook niet laten om er meteen een kleine edit van te maken en er een (voor sommige bekend) liedje op te gooien.
(hier de lange versie)
Voordat ik afsluit voor deze week wil ook toch nog eens een woord richten naar de ontwikkelaars bij FromSoftware dat dit soort dingen OK vindt (zie hieronder). Ja dit is een stukje met extreem nauwkeurige platforming, en nee, je moet het in principe niet doen om de game uit te spelen, maar ik ben een completionist en als nog maar een vermoeden heb dat er ergens een geheim is, dan wil ik dat natuurlijk ook tot op het bot uitspitten. Sadisten als ze zijn was de beloning amper de moeite waard.
Ik blijf me week na week wel rot amuseren ondertussen en ben blij dat jullie meevolgen met mijn avonturen. Ik heb geen enkel idee van hoever ik zit in de game, maar vermoed wel dat ik nu toch deftig over de helft ben en dat het einde stilaan in zicht komt.
Resultaten Week 5
Verhaalbazen verslaan: 9
Optionele bazen verslaan: 28
Nieuwe uitrusting: Eindelijk een zwaar harnas zonder rond te lopen als een schildpad
Nieuwe Spreuk: Zwevende zwaarden die mij beschermen
Speelduur: 60 uur
Mijn level: 128
Aantal keer gestorven: 455 (mogelijks, ik heb geen idee)
WEEK 6-8
“Hela. Wacht eens kameraad”, zie ik jullie al denken, “dit ging toch een wekelijkse update worden?”. Ben je in een blauwe politietelefoonbox gestapt? Op stap geweest met Bruce Willis en Brad Pitt op zoek naar twaalf apen? In een film terechtgekomen van Christopher Nolan? Vanwaar deze time skip?
Wel het antwoord is dat ik simpelweg even minder tijd had voor Elden Ring en andere dingen prioriteiten moest geven in mijn leven. Ik wilde hier ook niet elke week iets zetten, puur om toch een update te hebben en dus vat ik mijn vooruitgang uit de afgelopen drie weken even samen. Daarbovenop komt ook dat ik ondertussen in de endgame zit van Elden Ring en bijna alles wat ik vanaf nu deel komt extra dicht tegen SPOILER territory, dus wees gewaarschuwd als je graag met maagdelijke ogen de game zelf ervaart: ik neem geen verantwoordelijkheid!
Ik kwam in het noorden van de landkaart een gigantische reus tegen met vuuraanvallen, een schep waarmee hij sneeuw naar mij smeet en een gemene rolbeweging en voor het eerst sinds lange tijd had ik toch enkele pogingen nodig om een baas te verslaan. Een beurt of tien later moest hij dan toch het onderspit delven en kreeg ik de keuze om iets in brand te steken dat mij voor het verhaal toch redelijk belangrijk leek.
Als fervente completionist bedankte ik dus vriendelijk voor het aanbod, rustte ik even aan de dichtstbijzijnde Touch of Grace, en besloot eerst wat gebieden op te zoeken die ik nog niet had ontdekt en mijn inventaris vol key Items eens te lezen om te zien wat ik allemaal gemist had. Al snel bleek dat ik toch een heleboel dingen misgelopen was, zelfs na 80 uur spelen.
Gelukkig kan je snel teleporteren naar een gebied waar je al geweest bent en met een paar YouTube guides kon ik dingen vinden die ik op mijn eentje nooit had kunnen bedenken.
Ik besloot quests op te volgen die ik onbewust gestart had en waarvan ik zonder het internet nooit de tweede stap zou gevonden hebben. Op dit punt was dat meer om een soort rust te vinden en de game zo goed als 100% uit te spelen, want voor de beloningen moest ik het niet meer doen: mijn level was al hoog genoeg om de meeste vijanden aan te kunnen, met mijn uitrusting was ik ook tevreden en zelf mijn magische spreuken hadden een oplossing voor elk probleem.
Maar om nu toch meteen naar een eindgeneriek te spurten gewoon om te kunnen zeggen dat ik de game had uitgespeeld, dat zag ik ook niet zitten. Dus ik stelde als doel voor mezelf op om toch zoveel mogelijk bazen te verslaan en gebieden te ontdekken. Ik ging met een rotvaart door The Lands Between, want met dat doel voor ogen kon ik ook de meeste gewone vijanden laten voor wat ze waren.
Zo werd ik een huurmoordenaar voor de nobiliteit van Volcano Manor en versloeg vervolgens hun heerser die een gigantische slang bleek te zijn. Interessant hier was dat het hele gebied in lichterlaaie stond en ik dus ook wat vuurschade nam. De slangenvorm ging vrij makkelijk neer, maar in zijn tweede fase moest ik dan toch eens mijn betere vinden. Terug kwam het internet met een makkelijke oplossing: in dit level ligt een uniek zwaard dat mega-aanvallen doet naar deze baas alleen en na dat wapen te upgraden was er ook aan deze uitdaging niets meer aan en won ik zelfs zonder schade op te lopen.
De beloning hier was vooral het ontdekken van nieuwe verhalen over deze super interessante wereld en de bewoners ervan. Ook zijn de baasgevechten stuk voor stuk visuele pareltjes die je zeker niet wil missen, maar ik merkte online toch dat veel mensen zich lieten afschrikken door het vele falen. Ikzelf blijf gemotiveerd om zoveel mogelijk te zien, maar of ik voor de volle 1000G Achievements ga, daar ben ik nog niet over uit. Vooral omdat je de game eigenlijk meerdere keren op rij zou moeten uitspelen om alle verschillende eindes vrij te spelen.
De komende weken zal ik vast met een traag tempo verder spelen en waarschijnlijk zal mijn volgende update ook mijn laatste worden. Daarna overweeg ik ook een review score te plakken op de totale ervaring, maar aangezien Elden Ring al 2 maand bijna 100% van mijn gametijd innam en dat ik me nog geen seconde verveeld heb, zal het wellicht geen verrassing zijn dat dit heel hoog gaat scoren.
Resultaten Week 6 tot 8
Verhaalbazen verslaan: 12
Optionele bazen verslaan: 81
Nieuwe uitrusting: Een nieuw harnas van een verslagen baas, dat ik nu kan dragen omdat ik genoeg endurance heb.
Nieuwe Spreuk: Niets noemenswaardig, ik gebruik dezelfde vijf.
Speelduur: 85 uur
Mijn level: 155
Aantal keer gestorven: ~500 keer of zo, echt jammer dat het spel geen tel bijhoudt.
WEEK 9
Het is zover! Elden Ring is uitgespeeld en op 92 uur tijd zag ik de credits rollen. Vergezel me nog voor een laatste keer voor een update in mijn dagboek van een soulnoob en scroll dan gerust verder naar de conclusie. OPGELET: deze week doorloop ik de laatste stukken van de game, dus als je geen SPOILERS wil, klik dan even op dit linkje om vooruit te skippen.
Met het einde in zicht nam ik nog meer dan ooit tevoren een guide bij de hand, want ik had echt schrik om sidequests mis te lopen en ik had toch oh zo graag in mijn eerste run al zoveel mogelijk gezien. Zo kwam ik in gebieden die ik wel op de kaart had gezien, maar zelf helemaal niet kon uitvissen hoe ik er net geraakte. Soms moet je een kist vinden om je te teleporteren en andere keren is het een dunne, smalle trapladder die tegen een klif hangt en dus makkelijk voorbij te lopen is.
En die laatste bracht me naar een berggebied met een nieuwe krachtige spreuk aan het einde: Comet Azur. Als je al filmpjes hebt zien passeren van iemand die Goku-gewijs iemand met één Kamehameha aan flarden knalt… Wel dit is dat en het is geweldig tegen bazen!
Ik was in de recentste gevechten iets te veel op mijn magie gaan betrouwen en daar had Elden Ring ook iets op te zeggen. Maak kennis met Malekith. Niet de moeilijkste baas in de game, maar ik had 20 pogingen nodig om te beseffen dat afstand houden en hem met spreuken belagen niet meteen de beste strategie is. Hij is snel en heeft maar 2 hits nodig om je terug naar de dichtstbijzijnde Touch of Grace te sturen…
Gelukkig had ik een koppel zwaarden met me mee die ook fysieke schade berokkent (en tegelijk lekker scalen met mijn INT, wat als mage natuurlijk essentieel is) en ik viel terug op de klassieke “rol door hun benen en steek een zwaard in hun achterwerk” tactiek waarvoor de Souls-games net zo bekend zijn.
Na deze laatste snelheidsdrempel ging ik als een stoomtrein door de laatste zones en baasgevechten. Een grote hulp hierbij waren de Spirit Ashes, de AI-hulp die je kan inroepen, en in de endgame had ik al snel twee favorieten:
- Mimic Ashes: Deze maakt een kopie van jezelf, inclusief de krachtige spreuken
- Black Knife Tiche: Een schurk met messen die veel aanvallen ontwijkt en zelf best wat schade kan uitdelen
Sommige Souls-veteranen vinden dat bedriegen, maar ik heb er geen problemen mee om alle middelen die me aangeboden worden aan te wenden. Wel heb ik nooit beroep gedaan op andere online spelers, dus buiten de boodschappen die her en der een hint gaven (maar meestal gewoon trolls waren) , kon Elden Ring voor mij evengoed een solo-ervaring zijn.
Ik wil niet alles prijsgeven van het verhaal, dus daar ga ik niet al te diep op ingaan, maar het was wel geweldig om sommige verhaallijnen tot een einde te zien komen en zelfs de gebieden waar je vaak naar moet terugkeren zien er tegen het einde helemaal anders uit.
Ik ben in mijn “volg de guides” fase ook nog even snel naar een optionele baas gegaan die de moeilijkste uitdaging biedt uit heel de game (Malenia, Blade of Miquella) maar na enkele pogingen heb ik toch besloten om die voor een later moment te houden. Ze kreeg in de laatste patch nog een extra upgrade wat ze nog lastiger maakt en elke klap die zij uitdeelt, herstelt ook haar eigen leven. Nee, ik ga liever meteen naar de eindstreep nu want mijn geduld begon toch langzaamaan op te geraken na 90 uur.
En die eindbaas viel best wel nog mee. Een paar keer die laserstraal op hem afschieten en tenslotte met de zwaardjes in zijn buik porren, en zijn vele pootjes staken in de lucht. Maar dan komt het lastigste: je moet kiezen welk einde je wil.
Ik had gehoord dat het mogelijk was om de verschillende eindes te zien als je voorzichtig met je savefiles omgaat en besloot dat toch eens te proberen. Ik koos voor het einde waarin Ranni The Witch mijn partner werd en van zodra ik de Achievement zag verschijnen, sloot ik de game af.
En mijn overmoed werd meteen bestraft met een laatste “YOU DIED” ervaring, want toen ik de game heropstartte na het deleten van mijn local save en het binnenhalen van de cloud save, zag ik enkel de New Game optie staan. Weg. Alle vooruitgang van de laatste 92 uur ben ik kwijt tot nader order en ik heb het alleen aan mezelf te danken…
Een gepast einde voor een game die je als speler weer nederig maakt. Maar dan nu naar de conclusie…
Resultaten Week 9
Verhaalbazen verslaan: 16
Optionele bazen verslaan: 110
Nieuwe uitrusting: Ik wissel af en baseer dat vooral op looks, Fashion Souls heet dat!
Nieuwe Spreuk: Comet Azur, beter bekend als Kamehameha!
Speelduur: 92 uur
Mijn level: 162
Aantal keer gestorven: ~530 keer naar mijn schatting, zou erg graag een accurate stat hebben maar de game houdt het niet bij.
CONCLUSIE
Elden Ring is een ervaring die je niet zomaar elk jaar ziet langskomen. Zelden heeft een game de wereld zo bij storm veroverd en mensen samen gebracht om te praten over hun avonturen, samen te werken om geheimen te ontdekken en strategieën te bespreken om bazen te verslaan. Door de openwereldstructuur is de Souls-formule nog een pak beter geworden, want als je even vastzit kan je gewoon de andere kant gaan ontdekken om later terug te komen als je sterker en meer ervaren bent.
De spelwereld is GIGANTISCH en dat is nog buiten alle geheimen gerekend. Zelfs na 92 uur spelen heb ik het gevoel dat ik hele stukken van de landkaart nog moet ontdekken en dat maakt het zeker uitnodigend om ooit aan een tweede ronde te beginnen. Dit is een game waar binnen vele jaren nog steeds over gesproken zal worden en het zal ongetwijfeld terechtkomen in heel wat “best games ever” lijstjes. Mijn ontzag voor Elden Ring is groot en mijn goesting om nu te stoppen met schrijven en weer verder te spelen nog veel groter!
“It Is My Ordeal, You Could Say. To Test Myself, To Better Myself, To Fell Ever Greater Foes.”
Iron Fist Alexander
Laat in de comments of op Discord zeker weten hoever jullie al geraakt zijn en bij welke baas je angstzweet uitbreekt.