Review: Toy Story 4 in één woord: Trash

Spoilervrije review

Je moet het maar kunnen; afval nemen en het omvormen tot het meest geliefde personage uit de recente filmgeschiedenis. Pixar doet het met Forky in Toy Story 4, een film die de perfectie benadert om meer redenen dan enkel een charismatische spork.

Een verhaal over zingeving

It’s warm. And cozy. And Safe. Like somebody’s whispering in your ear, “everything is going to be okay.”

Zo omschrijft Forky in zijn passie voor afval. Zijn levensdoel was zo duidelijk. “Ik ben gemaakt voor soep en salades, misschien zelfs chili en daarna de vuilbak!” Het leven is echter onvoorspelbaar, want al snel wordt je levensdoel volledig op zijn kop gegooid wanneer die ene speciale persoon in je leven komt. Een spork kreeg zo the mission of a lifetime: de beste vriend zijn voor de 4-jarige Bonnie Anderson, de huidige eigenares van het iconische speelgoed van Andy.

Al mijn hele leven ben ik fan van animatiefilms, maar het is pas met ‘volwassen’ worden dat ik er nog meer belang aan hecht. Telkens bevatten ze namelijk een levenswijsheid die op de een of andere manier wel resoneert met je eigen moeilijkheden. In Toy Story gaat het allemaal over je eigen zoektocht naar de zin van het leven.

Buzz & Co zijn in Toy Story 4 slechts randfiguren, want alles draait om Woody. Hij is bij Bonnie in de vergetelheid beland en ligt enkel stof te happen in de kast. Zo komt hij in een identiteitscrisis terecht, want het doel van een stuk speelgoed is immers om mee gespeeld te worden, en wat rest er nog wanneer die behoefte niet langer wordt bevredigd? Wanneer Bonnie tijdens de eerste les van de kleuterschool een eigen creatie in elkaar knutselt – insert Forky – ziet Woody het als een nieuw levensdoel om zijn mentor te worden.

Een lach en een traan

Ben ik een emotionele persoon? Op sommige gebieden. Krijg ik soms waterige oogjes bij een film? Zelden. Toch wist is dat Toy Story 4 – net zoals Toy Story 3 – een risico inhield op openbare traanogen, maar dat weerhield me niet om naar de cinema te trekken voor de avant-première. En ja hoor, Toy Story 4 hield al mijn emoties in zijn greep. Zelden heb ik zo vaak luidop gelachen bij een film en nog veel zeldzamer zijn de wateroogjes die ik overhield aan het einde van de film. Het hilarische duo Ducky en Bunn, het meesterplan van Bonnie’s dinosaurus, Forky’s klungelige acties, bereid je voor op een permanente glimlach gedurende de hele film die zich naar het einde van de film ombuigt tot een traan. Toy Story 4 raakt je hart op een manier waarop enkel een Toy Story-film dat kan.

Grafisch hoogstandje

Zelfs als Toy Story je geen moer kan schelen, moet je nog steeds Toy Story 4 kijken, als is het maar puur voor het grafische hoogstandje dat Pixar met de film uit zijn hoed tovert. We zagen het reeds tijdens de Super Bowl promovideo, wat Pixar op grafisch niveau heeft gepresteerd is van een ongekend hoog niveau. De originele Toy Story-film maakte furore als de eerste echte 3D-animatiefilm en de franchise heeft dus een eer hoog te houden. Ze namen de lat en legden hem met Toy Story 4 hoger dan ooit.

Conclusie: yay or nay?

Toy Story 4 is een pareltje op elk vlak. Bereid je voor op een permanente lach die zich naar het einde van de film ombuigt naar een traan vanwege de emotionele gelaagdheid die Pixar opnieuw in de film heeft verpakt. Een verpakking die trouwens audiovisueel een waar hoogstandje is. Zit je nog steeds op je stoel van “ik ben een stoere man en ik doe alsof dit me niets interesseert, want ik wil mijn mannelijkheid niet verliezen door deze film te kijken”? Keanu Reeves, de meest mannelijke man in de geschiedenis van de mannelijkheid, heeft zijn stem geleend voor de film, nu overtuigd? Mooi. Toy Story 4 is een volmondige yay.