Ad Infinitum review: een horrorspel waar geen einde aan lijkt te komen

Het allereerste spel van ontwikkelaar Hekate lijkt op het eerste gezicht een beloftevolle premisse te hebben, maar weet de studio ze ook te verzilveren?

War never changes

Ad Infinitum is een first-person horrorspel met survival-elementen van de studio Hekate, een ontwikkelaar die in 2019 het licht zag. Het spel werd 4 jaar lang ontwikkeld door een klein, maar gemotiveerd Berlijns team. Het laat je in het vel kruipen van een Duitse soldaat die de horror van de Eerste Wereldoorlog beleeft in al z’n vreselijke aspecten. Je begint dan wel je afdaling naar de diepste krochten van de hel in de loopgraven van de Franse slagvelden, binnen de kortste keren katapulteert de game je naar een onduidelijk psychologisch niemandsland dat niet alleen de gruwelen van de oorlog op bebloede landen benadrukt, maar ook de gevolgen ervan. Het vagevuur speelt zich zowel af in een alternatieve versie van je ouderlijk huis als een vervormd oorlogsterrein met donkere verdedigingsgleuven.

Realiteit en tijd vervagen…

In totaal telt Ad Infinitum 4 hoofdstukken, telkens onderverdeeld in een stuk dat zich in het huis afspeelt en een ander in loopgraven en geïmproviseerde bunkers. Elk hoofdstuk wordt opgebouwd rond een familielid van het hoofdpersonage, met hun tekortkomingen en bizarre hersenkronkels extra in de verf gezet. In het huis los je puzzels op die geen risico voor je leven inhouden, in de loopgraven ren je tussen enkele (relatief brave) breinkrakers door de benen van onder je lijf om bovennatuurlijke wezens te ontwijken. De hoeveelheid aan geschreven brieven toont wel dat de primaire focus van Ad Infinitum elders ligt: het vertellen van een traumatisch en diepgaand oorlogsverhaal, met alle psychische repercussies van dien. Niet alleen voor degenen die gaan strijden voor het vaderland, maar ook zij die hen liefhebben. Daarbij worden geen metaforen gespaard, hoewel de eigenlijke betekenis ervan weinigen zullen ontgaan. De alerte speler krijgt op korte tijd genoeg stukjes om de puzzel te leggen.

… Al gaat de tijd vooral traag

Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen: het spel slaagt niet in z’n opzet. En die opzet, die staat bol van de ambitie, wat waarschijnlijk net de achillespees is van Ad Infinitum. Eerst een audiovisueel spektakel dat de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog in de verf wil zetten door de impact ervan in een breder kader te plaatsen, vervolgens een raadselfestijn met een hoog point-and-clickgehalte en uiteindelijk een heuse survival-horror met kat-en-muisspelletjes. En laat ons duidelijk wezen: dit is een prima mix die in diverse spelletjes in hetzelfde genre tot een goed eind werd gebracht. Helaas levert de spruit van Hekate een fletse en ongeïnspireerde versie af van de vaakvoorkomende succesformule.

Waar Ad Infinitum mosterd(gas) haalde

Elke ietwat oplettende gamer zal meteen de inspiratiebronnen van Ad Infinitum zien. Amnesia: The Dark Descent voor het design van de monsters en op te lossen raadsels die het volgende niveau vrijspelen, de diffuse realiteitsbeleving van P.T. en Visage, het huis en zelfs de thema’s uit Layers of Fear. Het siert het spel wel dat het relatief weinig inzet op gemakkelijke jumpscares, maar wanneer het dat wel doet is er werkelijk geen enkele die we niet eerder zagen – ik werd op een moment zelfs ondubbelzinnig herinnerd aan F.E.A.R., toch alweer 18 jaar oud. We hebben dit spel al meermaals gezien in zoveel hoedanigheden, dat het al sterk uit de hoek zou moeten komen met een unieke twist om enigszins interessant te blijven. Jammer genoeg heeft Ad Infinitum geen uitzonderlijke verkoopargumenten: het verhaal sleept eindeloos aan, het spel is bezwarend “eng” te noemen, het level design is verwarrend waardoor je nu en dan in rondjes zal draaien, de puzzels zijn ongeïnspireerd en de steeds herhalende muziek enerverend en op z’n best niet-afleidend. Kortom: een aaneenrijging van clichés, maar zonder de meesterlijke eigenschap dat gevoel voor ritme is.

Mondjesmaat monsterlijk

Maar misschien wel dé grootste misser van Ad Infinitum is diezelfde psyche die nochtans centraal staat in het spel niet ten volle te gebruiken. Een horrorspel is immers niet exclusief eng door het gebruik van vreselijke gedrochten, maar net door subtiele hints en onheilspellende broodkruimels rond te strooien. Onzekerheid én de nodige onduidelijkheid zijn veel sterkere angstmiddelen, waardoor verbeeldingskracht net compleet op hol slaat. In het spel worden de verschillende monsters jammer genoeg telkens veel te vroeg zeer expliciet getoond, wat een belangrijk deel van hun gruwelijkheid meteen afroomt. Het zet dan ook een stevige domper op de achtervolgingen.

Technisch allegaartje

Audiovisueel laat het spel ons helaas ook niet alle kanten van de kamer zien. Hoewel het spel met momenten best mooi kan zijn, lijken daaropvolgende scènes te lijden onder een tekort aan gedetailleerde afwerking. Framerategewijs zijn er regelmatige dipjes, die gelukkig al bij al weinig impact hebben op de gameplay. Hetgeen het meest in het oog springt, zijn de vele bugs waaraan het spel onderhevig is. Verdwijnende of uit het niets verschijnende objecten en omgevingen, spontane teleportaties die je zelfs buiten de limieten van het bespeelbare deel van Ad Infinitum doen verschijnen, scripted events die zich blijven voordoen als je een bepaalde fysieke grens opnieuw overschrijdt, audiogekraak en ontbrekende animaties. Niets dat je vooruitgang onmogelijk maakt, maar voor een spel dat je wilt onderdompelen in de horror van de oorlog rukken deze tekortkomingen je weer zo naar de sofa in je knusse huiskamer.

Conclusie

Ad Infinitum probeert heel hard om een interessante horrorervaring te zijn, maar schiet op zodanig veel punten tekort dat het in het niets verdwijnt naast de reuzen van het genre. Noch grafisch, noch qua verhaallijn, noch qua stuipen op het lijf jagen weet het zich een plaatsje te veroveren in een veelal verzadigde markt. Het spel komt daarnaast slechts enkele maanden na Amnesia: The Bunker uit, een ervaring die zich in een soortgelijke context afspeelt en een zeer vloeiende, haast organische ervaring aanbiedt.