Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem filmreview – Into the turtleverse!

Na jarenlang de Ninja Turtles niet “te snappen”, heeft Mutant Mayhem me eindelijk het licht laten zien: de Teenage Mutant Ninja Turtles zijn geweldig.

Het lijkt wel alsof iedereen van mijn leeftijd (geboortejaar 1996) en ouder een speciale band heeft met de Ninja Turtles. Ik niet. Als kind leerde ik al snel dat het leven te kort is om alles te kijken, dus ik moest filteren. Laten we zeggen dat de hoogwaardige televisie à la Dexter’s Laboratory, The Fairly OddParents en Powerpuff Girls net iets hoger op mijn lijst stonden dan 4 schildpadden.

Toen ik in mijn favoriete filmpodcast hoorde dat Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem zowat de Batman Begins is van de TMNT-reeks, besloot ik de franchise dan ook een kans te geven. Die bewerking klopt ook werkelijk, want in het begin van de film krijg je in een soort van “wat voorafging” de origin story van de Ninja Turtles te zien en tijdens de film zijn er ook geregeld flashbacks die je op de hoogte brengen over de belangrijkste ontwikkelingen.

Wat me initieel aansprak om toch naar de bioscoop af te reizen (zeg ik alsof het niet mijn tweede thuis is), was uiteraard de artstyle. Mutant Mayhem surft mee op de trend van de “graphic novel” art style die Into The Spider-Verse mee op de kaart zette. Het is geen cartoon, het is geen animatiefilm, het is iets ertussenin. Wat het ook is, het gaat in ieder geval (nog) niet vervelen.

Net zoals Into The Spider-Verse, is deze film ook zo hip als hij kan zijn. De Teenage Mutant Ninja Turtles zijn geen oude stoffige schildpadden. Ze AirDroppen. Ze TikTokken. Ze praten over The Avengers. Ze gooien met Tesla’s. En vooral: ze houden van hip-hop en wonen in New York. Zie je de gelijkenissen al?

Het was voor mij dan ook een hele verrassing dat de Teenage Mutant Ninja Turtles zo hard aanleunen bij Spider-Man. Net zoals Spider-Man proberen ze in deze film ook vooral om de koude harten van de New Yorkers te overwinnen. Ze willen meer zijn dan de mutanten die in het riool wonen, ze willen deel worden van de gemeenschap.

Om die droom waar te maken, besluiten ze om New York te redden van de villain Superfly, vertolkt door Ice Cube. Dat is overigens niet de enige bekende naam in de film, want Mutant Mayhem heeft zowaar een echte sterrenkast: John Cena, Seth Rogen, Giancarlo Esposito, Paul Rudd, Post Malone en jawel, zelfs Jackie Chan.

De cast, de artstyle, de hip-hop: alle elementen zijn aanwezig voor een plezierige avond en Mutant Mayhem ging tijdens zijn volle 100 minuten dan ook geen moment vervelen. Zelfs de humor klikte enorm met mij. Toevallig waren dat ook de momenten waarop de kinderen in de zaal (ik was overigens de enige in de zaal die niet vergezeld werd door een kind) het moesten uitproesten van het lachen. En zo weten we dat mijn humor nog steeds het niveau van een 8-jarige heeft.

Als ik dan toch een minpuntje moet noemen, dan is het dat de villain me niet enorm aansprak. Op geen enkel moment vond ik Superfly een interessant personage, maar de rol van Superfly is minder belangrijk dan je zou verwachten. In plaats daarvan neemt New York een belangrijkere rol in, samen met uiteraard de vier ninjaschildpadden en hun vader Splinter.

Het verhaal is niet bijster origineel en kan je volledig voorspellen nog voordat de film begint, maar alvorens ik daarvoor enkele punten van de score aftrek, dan kijk ik eens rond in de zaal en zie ik kindergezichten met een gigantische smile tot hun oren. Mutant Mayhem is geen film die je kijkt voor het verhaal, maar om je even terug kind te voelen.

Mutant Mayhem is een ideaal startpunt voor wie totaal geen feeling heeft met de Ninja Turtles. Ben ik achteraf de grootste TMNT fan en gaat deze film nog lang nazinderen? Neen. Heb ik veel zin in het onvermijdelijke vervolg? Absoluut!