We Love Katamari Reroll + Royal Reverie Review – Keep rollin’, rollin’, rollin’

Katamari Damacy is een van de meest originele en kunstzinnige games ooit gemaakt. Het is een game die speelt met schaal, humor en surrealisme. Het is heerlijk raar en inventief. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Keita Takahashi’s creatie bij de eerste selectie videogames behoorde die te zien waren in het Museum of Modern Art in New York. In 2018 verscheen de remaster van het originele werk voor het eerst. Die was weinig meer dan een mooiere versie van zijn PlayStation 2-evenknie, maar het rolde allemaal nog net zo leuk. Geen verrassing dus dat het vervolg en tevens beste game in de franchise – We Love Katamari – nu zijn eigen REROLL-editie krijgt.

Een geremasterde versie van het excentrieke spel uit 2005 met vernieuwde graphics, verbeterde gebruikersinterface en een extra modus die door middel van vijf unieke uitdagingen in de jeugdige dagen van de King of All Cosmos duikt, ziedaar de verklaring voor de ‘+ Royal Reverie’ in de titel. In het eerste spel moest jij, de prins van de kosmos, katamari’s rollen om de sterren aan de hemel te recreëren die zijn vader, The King of All Cosmos, per ongeluk vernietigde in een dronken razernij. Dat doe je hier nog steeds. Niet meer uit noodzaak, maar enkel om de wensen van de fans op aarde te vervullen. Het steekt de draak met het onverwachte succes van Katamari Damacy. En als je weet dat Keita Takahashi zich aanvankelijk verzette tegen het idee van een vervolg omdat sequels schadelijk zijn voor de creativiteit, dan weet je waar het idee voor dit hilarische plot is ontstaan.

Van paperclip tot ganse gebouwen

Zodoende moest de kleine prins (en in dit geval: ook zijn neven en nichten) in We Love Katamari blijven rollen om de door zijn vader gestelde doelen te bereiken. Om dit te doen, gebruikt hij een katamari, een kleine bol die alles kan oprollen wat kleiner is dan zichzelf, geleidelijk in omvang groeit om zo steeds grotere objecten op te rollen. De game is prachtig simplistisch, volledig in de geest van old school genrebepalende games, en de grootst mogelijke katamari maken zorgt nog steeds voor eenvoudig spelplezier. Het blijft bevredigend om eerst kleine dingen zoals paperclips en dobbelstenen op te rollen, om een paar minuten later zelfs mensen en huizen aan je steeds groter wordende katamari toe te voegen.

Breder scala aan missies

We Love Katamari heeft een veel breder scala aan missies dan in de originele game, met een veel gevarieerdere reeks doelen en winnende voorwaarden. Zoals die waarin je een brandende katamari niet mag laten uitdoven of een sumoworstelaar moet vetmesten door zoveel mogelijk etenswaren te verzamelen, zodat hij het tegen zijn rivaliserende tegenstander kan opnemen. Het is allemaal niet spectaculair anders, maar het is wel het resultaat van Keita Takahashi en zijn team die hun verbeelding de vrije loop laten op de kerngameplay van de voorganger. Het voelde bij de release allemaal wat creatiever aan en het voegde de nodige diversiteit toe aan de gameplay-ervaring.

De side-scrolling hubwereld waarin je al die levels selecteerde, is er in REROLL nog steeds. Alleen is er nu met ‘find a fan’ een handige snelkoppeling toegevoegd om te zien welke fans een opdracht voor je hebben. Een quality of life-upgrade die de navigatie aanzienlijk sneller maakt.

Usual stuff versus simple

Ik herinner de originele bediening als intuïtief en eenvoudig genoeg om een publiek aan te trekken dat enkel geïnteresseerd was in het dwaze concept, maar de standaard ‘Usual Stuff’ tankbesturing voelt anno 2023 toch niet meer zo natuurlijk aan. Ik merkte vaak dat ik echt aan het vechten was om de katamari de gewenste kant op te krijgen. Bij de opties kun je de gebruikelijke besturing gelukkig inruilen voor een sterk vereenvoudigde, maar veel moderner aanvoelende controllerconfiguratie. Mis ik zo de charme van het origineel? Misschien, maar het spel werd er wel leuker door.

2005-graphics of nieuw laagje vernis?

Switch in datzelfde menuscherm de ‘appearance’ naar ‘usual stuff’ en je merkt dat de zwaar gestileerde 2005-graphics – een mooi voorbeeld van hoe destijds de hardwarebeperkingen voor een flinke dot visuele creativiteit zorgde – hun aantrekkingskracht blijven behouden. Toch liet ik dit graag op ‘gorgeous’ staan, want We Love Katamari REROLL + Royal Reverie blaast met zijn bijgepoetste graphics nieuw leven in de even bizarre als kleurrijke wereld van de reeks, zonder de charme van het spel uit het oog te verliezen. Dankzij de toegevoegde selfiemodus kun je al de gekkigheid nu ook vastleggen op een tof kiekje terwijl je door de levels rolt. Er zit zelfs een verzamelaspect aan, waardoor je weer nieuwe frames en filters ontgrendeld.

Royale extra?

Dat brengt ons bij de Royal Reverie, het nieuwe zij-avontuurtje waarin je speelt als een jonge King of All Cosmos, wiens verhaal ook wordt verteld in de filmpjes tussen de levels. Dit is een unieke modus die makkelijk het verschil kon maken, maar het schiet een beetje tekort qua inhoud en de doelstellingen van de vijf extra uitdagingen voelen eigenlijk ook nooit zo inventief aan. Bandai Namco heeft de serie in de loop der jaren in leven proberen houden, maar nooit werd er nog een game gemaakt met dezelfde creativiteit als de eerste twee delen. Dit extraatje voelt eerder als het verlengde daarvan, dan een dwingende reden om deze remaster op te pikken.

Verdict

Toch ben ik blij dat de destijds snel gestagneerde Katamari-reeks nieuwe kansen krijgt om met al zijn Japanse gekkigheid een nieuw publiek te bereiken. Of juist een nostalgische traktatie biedt voor oude fans die het spel nu op een modern platform kunnen spelen. Achttien jaar na zijn originele release houdt We Love Katamari, weliswaar met een klein vernislaagje, immers indrukwekkend goed stand.