Slayers X: Terminal Aftermath: Vengance of the Slayer Review – All outta gum

Wie in de jaren negentig is opgegroeid kent natuurlijk de man met de ballen van staal. Met zijn stevige oneliners, groffe actie en bloedmooie vrouwen kluisterde Duke Nukem 3D menig gamer aan het scherm. Uren heb ik mij vermaakt in deze prachtige 3D-wereld met zijn vele geheimen en parodieën op de popcultuur. Toen ik de vraag kreeg of ik voor Gamerverse Slayers X: Terminal Aftermath: Vengance of the Slayer (mijn god, wat een titel) wou reviewen, hoefde ik dus niet lang na te denken. De eerste beelden die ik van de game zag lieten mij namelijk terugdenken aan de goede tijd die ik had met de Duke. Maar heeft Slayers X net zo’n harde ballen van staal?

Wie Hypnospace Outlaw heeft gespeeld kent waarschijnlijk het personage Zane nog wel. Deze internetridder was een spraakmakend personage die met zijn stoere houding dacht helemaal de bom te zijn. In Slayers X heeft eerdergenoemd persoon volgens hemzelf de beste videogame ooit gemaakt. Hierin speel jij als een X Slayer die het opneemt tegen de Psyko Sindikate. Deze Syndikate wil door middel van het gebruik van Hackblood (een psychische kracht in Slayers X) de wereld overnemen en de mensheid tot slaaf bestempelen. Origineel? Bij lange na niet. Maakt dit uit? Stel jezelf de vraag: had Duke nukem 3D een goed verhaal? Hell no! En wees eerlijk: dit soort hommages aan de nineties shooters heeft dit ook helemaal niet nodig zolang de gameplay maar goed is, toch?

Hackblood

In Slayers X speel je net zoals in de hierboven genoemde genregenoot met een first-person perspectief. In een wereld gevuld met 2D-sprites geanimeerde vijanden. Zo kwam ik onder andere vliegende Jesterhoofden, punkers, cultists en – geloof het of niet – hoopjes ontlasting tegen. Er is goed gekeken naar de klassiekers qua vijanden, want ik kon ze bijna 1 op 1 linken met vijanden uit andere games. Natuurlijk kan je niet ten tonele verschijnen zonder een mooi gevarieerd arsenaal aan wapens. Te beginnen met simpele pistolen, maar ook een shotgun, grenade launcher en een rocket launcher. Hiernaast mag je ook nog met een hackblood-bijl aan de slag waarmee je hackblood-ballen kan schieten. De shotgun is wel een minpuntje. Bij een shotgun verwacht je dat je de vijanden meters weg kan blazen (of op zijn minst aan flarden kan schieten) maar in Slayers X lijkt deze nog geen deuk in een pakje boter te slaan/schieten.

I’m here to kick ass and chew bubblegum

Als we kijken naar de werelden zelf dan kan ik (daar komt ie weer) echt niet onderuit dat alles mij deed denken aan de good old Duke. Je zou bijna zeggen dat de game gemaakt is door middel van de oude Build engine, maar niets is minder waar. De werelden zijn leuk ontworpen en zijn gevuld met vele geheimen en referenties aan wat de nineties kids zo cool vonden, inclusief de foute oneliners. Verwacht echter geen memorabele oneliners, want daar schiet de game toch echt te kort. De oneliners zijn vooral heel erg corny en puberaal. Hou je hier niet van, dan ga je jezelf hier ook zeker aan storen. Qua soundtrack hebben we niets te klagen. Deze bestaat uit een heerlijke Linkin Park-achtige rocksound inclusief de rap, drum & bass en techno. Eigenlijk alles wat de jaren negentig qua muziek zo cool maakte.

Verdict

Nu zou je denken na het lezen van mijn review dat ik uitermate positief over de game ben. Ergens ben ik dit ook wel, alleen miste ik toch iets, maar ik kan er alleen mijn vinger niet op leggen wat dat precies was. Misschien is het gewoon allemaal net iets té veel een hommage aan de grootheden van weleer. De game kreeg me namelijk maar niet te pakken en na elk level dat ik speelde, wilde ik meteen weer die andere game opnieuw spelen waar ik in deze tekst al menigmaal naar refereerde. Jammer. Heb je echter een groot hart voor de klassiekers dan kan je je best goed vermaken met Slayers X: Terminal Aftermath: Vengance of the Slayer. Voor 17 euro (of inbegrepen in je Xbox Game Pass-abonnement) roept de game net genoeg nostalgische gevoelens op en heeft het net voldoende gameplay met een eigen smoel.

Deze gastrecensie is geschreven door Rob Warmoeskerken. Rob is een redacteur bij Retrolike.net, een website die zich specialiseert in retrogeinspireerde indiegames. Toen onze eigen Gamerverse-crew te druk bezig was met andere titels, leek onze noorderbuur met een grote liefde voor ouwe meuk de ideale man om Slayers X-en-nog-wat te reviewen!