Diablo IV review – gezellig op zoek naar voldoening in een chaotische hel

Op 6 juni liet ontwikkelaar Blizzard eindelijk Diablo IV los op de mensheid. Het langverwachte vervolg in de Diablo-reeks zorgde voor een grote hype onder de fans en een grote zak geld voor de ontwikkelaar. Verkooprecords werden verpulverd: Diablo IV bracht maar liefst meer dan 666 miljoen dollar op in de eerste vijf dagen na de release. Hoe komt het dat deze action RPG zo populair is? En is die populariteit terecht? Ik smeerde mijn kuiten in met de beste zonnebrandcrème die ik kon vinden en zakte tijdens deze hittegolf tien dagen lang af naar de diepste krochten van de hel.

Uitgebreide fanbase met hoge verwachtingen

De populariteit van Diablo IV is vooral te verklaren dankzij zijn geschiedenis: het eerste spel uit de franchise dateert al van 1996. Sindsdien zijn spelers gehecht geraakt aan de duistere, demonische wereld, de intensieve gevechten en -vooral- de verslavende loot-based gameplay. Doorheen de jaren heeft ontwikkelaar Blizzard een enorme fanbase opgebouwd en staat elk spel uit de Diablo-reeks garant voor honderden uren speelplezier. De release van voorganger Diablo III dateert al van 2012. De verwachtingen voor dit vervolg waren dan ook hooggespannen.

Diablo III: Een slaapverwekkende, maar uitgebalanceerde co-op herinnering

Ikzelf was amper 6 jaar oud in 1996 en ontdekte de Diablo games pas twee decennia later, een hele tijd na de release van Diablo III. Mijn voorkeur voor couch co-op games zorgde ervoor dat het spel, ondanks zijn grimmige en donkere sfeer, op mijn radar kwam. Ik moest namelijk wat moeite doen om mijn vriendin ervan te overtuigen dat Diablo III een even leuke ervaring kon bieden als pakweg LittleBigPlanet of LEGO Marvel Superheroes. Diablo III zullen wij ons echter altijd herinneren als “het spel waarbij Talitha telkens in slaap viel” omdat het personage van mijn vriendin als tweede speler automatisch mee teleporteerde naar de plek waar mijn personage liep. Ik moest haar dus telkens aanporren wanneer er een gevecht ontstond terwijl ze dreigde in te dommelen, om vervolgens herhaaldelijk op dezelfde knopjes te rammen. Het klassensysteem, de uitgebreide skill tree en de vele soorten armour en wapens met bijhorende specificaties gingen haar petje (en soms ook het mijne) ver te boven, maar hé: op het eind van elk gevecht werden we toch weer dat tikkeltje sterker. Na al die jaren was ik er dan ook op gebrand om het vervolg van Diablo III te spelen. En diezelfde vriendin was, tegen wil en dank, opnieuw mijn uitverkoren slachtoffer om de uitdaging van Diablo IV aan te gaan.

Couch co-op en online bondgenoten in een gekende wereld

Sinds Diablo III is er echter veel veranderd. Mijn vriendin, intussen mijn verloofde, heeft niet enkel meer game-ervaring opgedaan, we hebben er met Gamerverse-redacteur Timon ook een bondgenoot bij voor al onze online co-op avonturen. Waar we Diablo III indertijd nog enkel met ons tweetjes speelden op eenzelfde scherm, zonder online medespelers, konden we in Diablo IV meteen na de tutorial al vrienden zoeken via het sociale netwerk van de game. Het hele proces om een lokale speler te laten meedoen ging net als in Diablo III heel gemakkelijk via een drop-in/drop-out systeem. En online vrienden uitnodigen in je eigen spel of joinen in hun spel gaat in Diablo IV eveneens ontzettend vlot: even de Battle.net ID invullen, een uitnodiging verzenden en spelen maar! Bovendien kan je eenvoudig naar steden en naar elkaar teleporteren met één druk op de knop. Dat Diablo IV ook grafisch een grondige upgrade heeft gekregen, is vanzelfsprekend, maar ik vermeld toch graag nog eens hoe mooi de overgangen zijn van gameplay naar cutscenes in het hoofdverhaal. Dat verhaal speelt zich overigens opnieuw af in Sanctuary, waar Lilith, dochter van Mephisto, de antagonist van dienst is. Voor het eerst in de Diablo-geschiedenis is Sanctuary een enorme open wereld die vrij te verkennen is vanaf het begin.

Cross-gen, cross-platform en cross-progression

Ja, je leest het goed. Werkelijk iedereen kan met elkaar samenspelen in Diablo IV. Een PS4- en een PS5-speler? Geen probleem dankzij de cross-gen mogelijkheid. Een PS5- en een PC-gamer? Smooth sailing! Een Xbox- en een PS4-eigenaar? Tripple check! Wil je na een speelsessie op je PC verder spelen op je Xbox? Dat kan gewoon zonder je vooruitgang te verliezen. De kracht van Diablo IV schuilt, naast zijn uitgebreide fanbase, in het samenbrengen van spelers op verschillende platformen zonder gedoe. De chaos die ontstaat op je scherm wanneer je met drie tot vier spelers in je party samenspeelt en iedereen zijn krachten loslaat op de eindeloze hordes aan vijanden, moet je er wel bij nemen.

Vier moeilijkheidsgraden, maar niet vanaf het begin

Wie samenspeelt, moet wel dezelfde moeilijkheidsgraad hanteren. Deze zijn opgedeeld in vier rangen of ‘World Tiers’. In het begin heb je de keuze uit twee rangen: World Tier 1 (avonturier) en World Tier 2 (veteraan). De keuze voor World Tier 3 (Nightmare) en World Tier 4 (Torment) is pas beschikbaar wanneer je de campagne hebt voltooid. We beslisten gezamenlijk om meteen voor World Tier 2 te kiezen, wat zorgt voor vijanden die moeilijker te verslaan zijn, in ruil voor meer goud en XP als beloning. Meer voldoening geeft dit echter niet, integendeel, maar daar ga ik straks nog dieper op in.

5 klassen, 7 skill tree categorieën en 58 skill points zorgen voor variatie

Met voldoende XP gaat je level omhoog en kan je je verkregen vaardigheidspunten investeren in een uitgebreide skill tree. Deze skill Tree is verdeeld in zeven categorieën van vaardigheden, waarvan er vier gemeenschappelijk zijn voor de vijf speelbare klassen. Elke skill tree bevat echter unieke vaardigheden en upgrades voor elke klasse. De replay value is dus, net zoals bij de voorgangers in de Diablo reeks, alweer gegarandeerd. Zelfs wanneer je geen ander personage wil creëren, kan je je reeds besteedde vaardigheidspunten weer intrekken (in ruil voor wat goud) en aan andere vaardigheden spenderen.

Zo zijn Talitha en Timon beiden Druids, maar lijkt Talitha met haar bliksemschichten, donderaanvallen en rondvliegende raven meer op Thor, terwijl Timon in een allesvretende weerwolf transformeert. Met 58 te spenderen skill points in totaal, zijn er eindeloos veel mogelijkheden. Zo kan je volop experimenteren met verschillende builds voor je gekozen personage of eventuele gemaakte fouten gemakkelijk rechtzetten. Zo twijfel ik bijvoorbeeld voortdurend of ik mijn Rogue AoE (area of effect) of Single Target eigenschappen moet geven. Die knop moet ik stilaan eens definitief gaan doorhakken, want ik voel me ondanks mijn level 33 personage niet uitzonderlijk sterk wanneer ik mijn gekozen skills gebruik. Pas wanneer ik mijn ultimate skill (een ware regen van pijlen) vrijspeelde, kreeg ik het even warm vanbinnen.

Gebrek aan afwisseling en voldoening door level scaling

Daar wringt voor mij het schoentje in deze game: ik voel me op geen enkel moment uitzonderlijk sterk. Zou dat komen door de keuze voor de moeilijkere World Tier 2? Heb ik de foute klasse gekozen voor mijn speelstijl? Of maakte ik foute keuzes in mijn skill tree? Het kan allemaal, maar volgens mij (en samen met mij nog een hele resem kwade gamers op Reddit) ligt het vooral aan één element die de game verstoort: de veel te hard opgedreven mate van level scaling. Wanneer ik in pakweg Assassin’s Creed de keuze maak om 34 zijmissies te spelen alvorens ik verderga in het verhaal, heb ik in die tijd zodanig veel XP verzameld dat ik als een veel te krachtige sluipmoordenaar de rest van het hoofdverhaal kan afwerken. De hoofd- en zijmissies worden in de meeste RPG’s ook duidelijk aangegeven met een vereist minimumlevel voor je personage.

Diablo IV doet dat ook, maar gaat wat mij betreft grondig uit de bocht: eenmaal je een level stijgt, stijgt het vereiste level voor alle hoofd- en zij missies doodleuk mee. Met als gevolg dat je vijanden sterker worden doorheen de hele wereld. Daar sta je dan met je extra skills en nieuwe gear (die ik nauwelijks kan zien vanwege het top-down camerastandpunt) tegenover een vijand die jou even hard kan aanvallen als voordien. De hulp van je teamgenoten inroepen brengt ook geen soelaas: eenmaal onze vriend Dimitri met zijn level 44 Barbarian ons spel vervoegde, bleef de hele missie gewoon even moeilijk, want de vijanden op zijn scherm hadden ook gewoon power level 44. Het enige voordeel aan een party van 2 of meer spelers is de mogelijkheid om elkaar weer tot leven te wekken. Het is doodjammer dat een game die draait rond hacken, slashen en looten (hallo, afwisseling?) weinig of geen voldoening geeft aan het behalen van een hoger level. Wellicht hebben de makers besloten om level scaling toe te passen om de drang naar betere loot te vergroten, maar wetende dat de écht goede wapens en armour pas opduiken nadat je level 50 bent geworden, zorgt dit element ervoor dat je eerst heel lang moet grinden vooraleer je dat punt bereikt dat je je overpowered kan voelen.

(Hopelijk toch nog) een topper in wording?

Ondanks bovenstaande kritiek, zal ik Diablo IV nog heel vaak spelen. Hopelijk komen er update patches die de hoeveelheid level scaling wat terugdringen. En los daarvan is het hele mechanisme van vijanden verslaan, loot oprapen en je personage verder uitwerken best verslavend. De makers hebben er ook voor gezorgd dat er telkens wat te doen valt. Wanneer de ene missie uitgespeeld is, staat er alweer een volgende te knipperen in de buurt, waardoor je geneigd bent om “nog 1 missie te spelen” en voor je het weet heb je weer kostbare slaap opgeofferd aan de zoveelste (zij)missie. Daarnaast ben ik benieuwd naar het einde van de verhaallijn (mijn team en ik zitten nu nog maar halverwege, omdat het geen zin heeft om voor te lopen op de ander), dus er valt nog heel wat te ontdekken. Volgens collega Davy van Gamerverse ontvouwt er zich een bijna volledig nieuwe game na het uitspelen van de endgame content. En met dat vooruitzicht in mijn achterhoofd, blijven we de komende weken gezellig demonen in de pan hakken.