Duoreview The Super Mario Bros. Movie

We hadden het geluk te zijn uitgenodigd door Nintendo en Sony Pictures (grappige combinatie, hè?) om The Super Mario Bros. Movie te gaan zien tijdens een exclusieve persvoorstelling in Brussel, België.

Nadat Davy en ik de nogal griezelige locatie in een oude vervallen galerij* hadden gevonden, zeiden we hallo tegen een paar vrienden van de lokale pers en installeerden we ons in een comfortabele roodfluwelen stoel, waarop we Mario een kans gaven om ons opnieuw voor zich te winnen, deze keer op het grote scherm.

*Grappige anekdote die de hele ervaring minder luxueus zal doen lijken, maar naast de bioscoop waren bouwwerkzaamheden aan de gang en gedurende een goede 10 minuten van de film konden we de slijpschijven harder horen dan de film. We moesten er allemaal om lachen en lieten het onze dag niet verpesten.

Anderhalf uur later verlieten we al lachend en kletsend de bioscoop, over de geweldige film die we net hadden gezien en hoe hij onze verwachtingen overtrof. Lees verder om te weten te komen wat ons verbaasde en waarom je zeker ruimte in je agenda moet maken om deze film zelf te gaan kijken.

Nintendo mag Pratt zijn op de casting

Ja, echt waar. Ik weet dat het internet erg sceptisch was over sommige castingkeuzes, zoals Chris Pratt die Mario inspreekt, maar het voelde echt passend. Ik zal die uitspraak zelfs 1UP-pen en zeggen dat het voelde alsof de animatie en het script waren gemaakt met deze stemacteurs in gedachten.

Hoe verklaar je anders de pianosolo van Bowser die alleen de machtige Jack Black kon uitvoeren? Enkel Peach, ingesproken door de heerlijke Anya Taylor-Joy (The Queen’s Gambit en The Menu) moest even wennen, maar dat is meer omdat ze zo’n brutale badass versie van de roze royalty speelt. Deze prinses hoeft niet gered te worden!

Davy: Ik had vooraf ook mijn bezorgdheid geuit over de casting van Pratt in de hoofdrol, maar dat bleek uiteindelijk nergens voor nodig. Er is geen moment tijdens de film dat ik dacht dat ik liever een andere stemacteur had gezien. Ik vond het een best overtuigende performance en volgens mij zal ook de publieke opinie hier rond snel verschuiven. Het was inderdaad even wennen aan dat licht arrogante kantje van Peach. Ze wordt een tikkeltje brutaler en uitdagender afgeschilderd en is hier alles behalve de prinses die zelf gered moet worden. Charlie Day schittert ook als Luigi waardoor ik meteen zou tekenen voor een Luigi’s Mansion film. Toch overtuigt de altijd geweldige Jack Black met zijn hilarische performance van Bowser nog het meest, al lijkt het script specifiek voor hem geschreven.

Prachtige animatie

Laat me je geruststellen als je van eye-candy houdt: deze film is P-R-A-C-H-T-I-G, met geweldige locaties voor decorstukken, kleine details die gewoon goed aanvoelen en elke textuur is minutieus nauwkeurig: Mario’s spijkerbroek ziet eruit als echte jeans, je kunt het stiksel in zijn pet zien en de jurk van Princess Peach lijkt echt fluweel te bevatten. En de belichting en effecten zijn ook allemaal op-en-top. Alleen al voor de grafische pracht & praal zou ik de film meerder keren kunnen bekijken.

Enig minpuntje, in het begin is er een best leuk stukje dat doet denken aan een 2D-sidescrolling level vanuit de originele Mario games, maar er was zo veel motion blur dat ik er zelfs even misselijk van werd. Het duurde niet lang, maar was toch genoeg merkbaar door alle aanwezigen, want ik zag de andere cinemabezoekers ook even elkaars oogcontact opzoeken na dit segment.

Davy: Wellicht speurde ik op dat moment te hard naar de talloze referenties, want ik heb geen moment last van gehad van die overdreven motion blur. Verder hoef ik weinig toe te voegen: visueel spat deze prachtige animatiefilm van de eerste tot de laatste seconde van het scherm. De personages zien er ook stuk voor stuk voortreffelijk uit. Iedereen die de komende weken de cinema’s bezoekt om deze film te bekijken, zal pakweg 90 minuten lang een vreugdevol gevoel ervaren.

Oprecht grappig!

Sommige van de try-hard, maar natuurlijk noodzakelijke, “It’s-a-me” en “Mama Mia” uitdrukkingen kregen van mij misschien niet meer dan een grijns, maar er zijn enkele ronduit hilarische momenten in deze film die de tand des tijds wel zullen doorstaan: de boze hond, die een beetje lijkt op een hondsdolle versie van Dug uit Up, was een vroeg hoogtepunt, maar de nihilistische en morbide Luma uit Super Mario Galaxy stal voor mij echt de show, en deed zelfs het kleine gezelschap in de bioscoop in lachen uitbarsten.

Davy: Luma stal daar in de bescheiden bioscoopzaal bij iedereen de show. Luma’s donkere opmerkingen tussendoor waren dan ook hilarisch. Eigenlijk heb ik de ganse film wel met een brede grijns uitgekeken. Van de scène waarin de loodgieterbroertjes oog in oog staan met die kwaaie hond tot de zangintermezzo’s van Bowser: ’t is allemaal oprecht grappig.

Vol verwijzingen

Ik speurde de hele film af op zoek naar verwijzingen naar andere Nintendo franchises en werd niet teleurgesteld: Mario’s vader leek veel op Tarin uit The Legend of Zelda, het café waar ze elkaar ontmoeten heeft een arcadeversie van Jump Man, er staat een Duck Hunt-bord op straat, en dat zijn nog maar een paar scènes in Brooklyn. Ik weet zeker dat ik nog een paar keer moet kijken om ze allemaal te zien!

Zoals de trailer al verklapte, krijgen we een lange scène die eigenlijk een filmversie is van Mario Kart, Rainbow Road, gladde bananenschillen, groene schelpen en ja, zelfs een blauwe schelp, ze kregen allemaal een moment in de schijnwerpers en het is zo’n gelukzalig moment als je net zo’n grote fan van de raceserie bent als ik.

En dan is er nog de best enge, althans voor de jongste kijkers, scene in het spookbos met Luigi die achternagezeten wordt door een horde Dry Bones. Inclusief Luigi’s Mansion soundtrack natuurlijk! Mijn zoontje van 4 zou van dit stukje toch vast een paar nachten onrustig geslapen hebben.

Davy: Ken je die Leonardo DiCaprio-meme waarin de acteur naar de televisie wijst? Wel, zo heb ik naar deze film gekeken. “Kijk kijk, daar staat Mr. Game and Watch op een verkeersbord.” Of “hey, als het beeld uitzoomt zie je dat dit ook echt een ode is aan de klassieke Donkey Kong-game!” De film zit echt tjokvol, soms goed verborgen, verwijzigingen naar de rijke Mario- en Nintendo-geschiedenis en alleen al daarom wil ik de film meermaals bekijken.

De langste broer trok aan het kortste eind

Het heet de Super Mario BROS film, maar de groene broer kreeg niet zoveel schermtijd als we eerlijk zijn. Vroeg in de film worden ze allebei in een groene pijp gezogen en terwijl Mario in het Mushroom Kingdom belandt, trekt de langere broer aan het kortste eind en belandt hij in Bowsers achtertuin. We zien hem daarna niet meer zo vaak. Jammer, want hij is mijn favoriete personage in het Mario-universum. Silver lining: Charlie Day deed een perfecte stem voor hem!

Het verwachte “red de prinses” plot maakt hier dan ook plaats voor een “red de groene angsthaas” set-up, en heeft verder niet echt iets memorabel om het lijf. Maar dat is eigenlijk ook niet echt nodig. De games hebben eveneens geen ingewikkeld script en zijn desalniettemin enorm entertainend, het is uiteindelijk allemaal een uitgebreid excuus om ons populaire locaties te laten bezoeken en onze favoriete personages te ontmoeten en dat is op zich best prima.

Davy: De plot is inderdaad zeer oppervlakkig en wie weinig affiniteit heeft met het bronmateriaal, zal de film hier wellicht voor bekritiseren. Ik had beide broertjes ook samen meer schermtijd gegund. Een aanwezige collega vond ook dat de film wat langdradig aanvoelde, maar dat is kritiek waar ik mij niet meteen in kan vinden. Met een duur van 92 minuten vond ik deze juist perfect qua lengte. Het entertainmentgehalte ligt de ganse duur ook héél hoog. Dit is gewoon een prima animatiefilm voor zowel fans van de games als het hele gezin.

Goddelijke muziek

De selectie van Mario-muziek is al een droom en past altijd perfect in de desbtreffende scène, maar ook de populaire deuntjes stelden niet teleur, Take on Me (Aha), Holding Out For A Hero (Bonnie Tyler) en dan is er nog het gloednieuwe door Jack Black geschreven “Peaches” dat ik nog voor een paar dagen zal onthouden… (en mogelijks zingen).

Davy: “Peaches, Peaches, Peaches, …”