Review We Were Here Forever – een eindeloze escape room

Wat bepaalt er of een videogame goed is? Die vraag stelde ik mij meermaals bij het spelen van We Were Here Forever. Het spel van de Nederlandse indie-ontwikkelaar Total Mayhem Games is namelijk een vreemde eend in de bijt om meerdere redenen: krijg je waanzinnige graphics voorgeschoteld? Nee. Een episch verhaal? Nope. Fantastische gameplay dan? Ook niet. Kan ik het spel aanraden? Jazeker! Mits enkele voorwaarden.

Van Nederlandse makelij

We Were Here Forever is namelijk een co-op puzzelavontuur. De zoveelste in een reeks van games ontwikkeld door de Rotterdamse ontwikkelaar Total Mayhem Games. 15 studenten besloten indertijd de handen in elkaar te slaan en maakten achtereenvolgens We Were Here, We Were Here Too, We Were Here Together en uiteindelijk We Were Here Forever. Ze zijn allen speelbaar op pc en op de Xbox en PlayStation van de huidige en vorige generatie. De orginele We Were Here game is overigens gratis te spelen bij wijze van pilootaflevering en introductie tot de serie.

Co-op ’till you drop

Als fervente co-op gamer klonk het concept van We Were Here Forever als muziek in mijn oren: je speelt als het ware een virtuele escape room met een vriend of wildvreemde die zich kilometers verderop bevindt. Je enige middel van communicatie is daarbij een in-game walkie-talkie. Handig om met een wildvreemde te praten natuurlijk, maar mijn vaste co-op buddy Timon en ik hadden uiteraard onze party chat al aanstaan bij aanvang van de game. Onze walkie-talkies werden dus enkel gebruikt om grapjes uit te halen. We Were Here ondersteunt trouwens cross-play en cross-gen, dus het maakt helemaal niet uit op welk platform je vriend het spel heeft gekocht. Enkel Nintendo Switch spelers vallen uit de boot. Je vindt elkaar terug in de gamelobby aan de hand van een unieke Friend ID. Heb je niet meteen een gamebuddy onder je vrienden? Geen nood, je kan ook met een wildvreemde spelen.   

Minstens 12 uur speelplezier

Het verhaal dan: jij en je mede-avonturier ontwaken in een (aparte) cel van Castle Rock. Gescheiden van elkaar is het je doel om elkaar te vinden en nadien te ontsnappen uit het kasteel en de mysteries van het rondomliggende rijk te ontcijferen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik nog geen enkele game uit de We Were Here reeks had gespeeld, maar dat bleek geen probleem te zijn: dit spel valt perfect los te spelen van de voorgaande delen. Mogelijks miste ik wel wat referenties en knipogen naar de voorgaande delen, maar dat stoorde me alleszins niet. Hoewel ik een goed verhaal kan appreciëren, was ik nu meestal zo enthousiast met Timon aan het praten, dat het plot deels verloren ging. We Were Here Forever bestaat uit zes hoofdstukken en zou je op die manier rond de 12 uur aan entertainment moeten bieden. Tijd voor een volgende bekentenis dan maar: Timon en ik zitten na twee hoofdstukken al aan 9 uur speelplezier. Oeps!

“Kan ik een hulplijn bellen, Walter?”

Daar schuilt meteen ook onze kritiek op de game: de puzzels zijn origineel, maar de moeilijkheidsgraad ging in het eerste hoofdstuk al na een dik uur spelen genadeloos de lucht in. Het spel bevat hints, maar veel verder dan ‘keer terug op je stappen’ en ‘doorzoek je omgeving grondig’ gaan die (in het eerste hoofdstuk alvast) niet. Koppig bleven we proberen om de schelpenpuzzel in hoofdstuk 1 met onze eigen denkkracht op te lossen. Tot het moment kwam dat we in de vorm van Timons lief een hulplijn moesten inschakelen. Hoewel ze er plezier in had om ons te zien prutsen, kon ze het na verloop van tijd niet meer aanzien en schonk ze ons de oplossing voor de schelpenpuzzel en wat later loodste ze ons met behulp van een guide door het doolhof, afgebeeld op de foto. Het kan (en zal) natuurlijk aan ons liggen, maar deze game speel je best met een helder hoofd en niet ’s avonds laat na een drukke werkdag.

Leuke artstyle en gevarieerde puzzels

Daar stopt het voor mij echter ook qua kritiek op deze game, want voor het overige zit het geheel gewoon goed in elkaar. De graphics zijn niet geweldig en de omgevingen zijn tot nu toe niet indrukwekkend, maar de makers kozen voor een passende stijl, waardoor dit helemaal niet stoort. Het verhaal gaat soms wat aan ons voorbij, maar geeft voldoende incentive om verder te spelen en uiteindelijk draait het toch allemaal om het plezier. En dat plezier schuilt momenteel in het oplossen van de vele gevarieerde puzzels. Het ene moment zoek je sleutels voor een deur, vervolgens ben je met hendels en portalen in de weer en dan bevind je je plots op een groot schaakbord waar de andere speler je volgens het juiste patroon langs moet gidsen. Mijn omschrijvingen schieten eigenlijk te kort om de complexiteit van sommige puzzels te illustreren, maar uiteindelijk komt het hierop neer: dit spel is een gigantische en eindeloze escape room, zonder de beperkingen van een fysieke escape room. Dat verdient wat ons betreft alle lof.