Digimon Survive Review: Overleeft de game ook de kritiek?

Mensen die mij kennen weten wel dat ik hou van Monster Tamers. Als we even terugkeren naar de jaren ’90 waren er twee grote namen op de markt. Pokémon en euhm… Ahja! Digimon.

Onlangs verscheen er een nieuwe Digimon-titel uit: Digimon Survive. Digimon Survive is een Visual Novel en eigenlijk de eerste Visual Novel die ik ooit speelde. Dit genre kan gezien worden als een film – of meer een anime – die zich afspeelt via beelden en tekst. Minder met animatie dus.

Om toch wat het monster tamer gevoel te krijgen, wisselen ze deze gameplay af met gevechten die spelen zoals een tactische RPG. Dit met elementen zoals verplaatsen, afstand van aanvallen, backstab attacks, enzovoort. Onderaan deze review vind je een voorbeeld van deze gevechten.

Een visual novel focust zich uiteraard op een verhaal. In dit geval gaat het verhaal over een groep vervelende kinde… – sorry, beroepsmisvorming – een groep jongeren die op schoolreis vertrekt. Na een aardbeving in de buurt valt hun excursie echter in het water. Ze zoeken een bezigheid om hun dag te vullen en – zonder al te veel te spoilen – komen ze de Digimon tegen.

Nu, zoals de titel (Digimon Survive) al laat uitschijnen wordt het lastig om te overleven. Things got dark real fast. Alhoewel dat ik die “fast” moet vervangen door “nogal traag”. Het verhaal van de game is boeiend en geeft je wel de motivatie om verder te spelen, maar het verloopt allemaal erg traag. Je voert vele gesprekken en krijgt veel tekst op je scherm. Niets vreemd bij een visual novel, maar erg vaak worden dingen meermaals herhaald. Wanneer een personage zich slecht voelt hoor je dit bijvoorbeeld van je eigen personage, het personage zelf en de andere personages. Maar wanneer je naar een nieuw gebied gaat, wordt dit opnieuw aangehaald.

Hoewel het traag kan aanvoelen voelt de game echter ook erg dynamisch aan. Dit vooral door de bewegingen die de personages maken en het beeld dat vaak verandert. De grens tussen visual novel en anime wordt zo wel iets dunner.

De game heeft verschillende eindes. Deze worden beïnvloed door de keuzes die je maakt. Je krijgt telkens de mogelijkheid om te kiezen uit drie opties, elk van deze geeft je punten in een bepaalde categorie waarmee de endgame wordt bepaald. Je keuzes hebben ook een invloed op de Digimon. Elk irritant kin – sorry, daar ga ik weer – elk van de jongeren krijgt een Digimon-partner. Natuurlijk is er ook een optie om meerdere Digimon te krijgen. Dit doe je door met hen te praten in een gevecht. Vergelijkbaar met het systeem in Persona 5, moet je drie vragen oplossen. Heb je genoeg punten verzameld, dan maak je een kans om de Digimon toe te voegen aan je team. Deze kans wordt beïnvloed door je karmapunten. Naast het beïnvloeden van je kans om een Digimon succesvol aan je team toe te voegen, hebben je karmapunten ook invloed op de evolutie van Aguman, de partner van het hoofdpersonage.

Door genoeg punten te verzamelen en drie vragen te beantwoorden, kan je nieuwe Digimon rekruteren.

Het vechten in Digimon Survive werkt zoals in de meestal tactical RPG’s. De gevechtsvolgorde (turn order) wordt bepaald door je speed stat. Je verplaatst je en valt aan of rekruteert nieuwe Digimon. De main Digimon kunnen echter digivolven tijdens een gevecht, maar gaan weer terug naar hun rookie-vorm eens het voorbij is. Digimon verliezen echter SP – een vorm van energie die je gebruikt om aanvallen te doen – wanneer ze in deze vorm blijven. De Digimon die je zelf rekruteert kunnen enkel digivolven door een bepaald item te gebruiken. Deze blijven dan ook in deze vorm.

Dit maakt het een stuk makkelijker om bepaalde Digimon te digivolven in vergelijking met vorige games. Daar was het de bedoeling dat je stats ging manipuleren door telkens te digivolven of te de-digivolven (precies een tongbreker) en uiteindelijk je favoriete Digimon kon bemachtigen. Voor mij was dit wat een gemis, terwijl het voor sommigen misschien een opluchting kan zijn. De battles vond ik aangenaam: niet overmeesterend en een leuke afwisseling met het visual novel element.

Digimon Survive: conclusie

De gevechten interesseerden me wel. Ook omdat mijn motto luidt: gotta catch ‘em all. De gevechten bieden echter weinig variatie en vragen weinig tactiek voor een tactische game. Mijn motivatie kreeg ook een dipje toen ik besefte dat ik bitter weinig moest doen om mijn Digimon te digivolven. De visual novel pakt het ook wat traag aan. Soms wordt het even op je tanden bijten om dan toch te kunnen genieten wanneer het verhaal interessanter wordt. Buiten de traagheid en nodeloze herhaling van kleine zaken, is het visual novel aspect gelukkig erg goed uitgewerkt.