Terug naar de nineties met Klonoa en Pac-Man

Help, 2022 is het jaar waarin ik al 36 word. Voor veel mensen van mijn generatie komt er een unieke nostalgie voort uit het spelen van klassieke games uit de late jaren 90 of vroege jaren 2000. Game-uitgevers hebben dit maar al te goed begrepen en dus worden steeds meer games opnieuw gemaakt of geremasterd. Bandai Namco graaft zo ook in het verleden en zorgt eigenhandig voor een back to the nineties-feestje met de nostalgische revival van enkele oude avonturen.

Ter ere van het 25-jarig jubileum van de serie bundelen ze de PS1-game Klonoa: Door to Phantomile uit 1997 en diens PS2-vervolg Klonoa 2: Lunatea’s Veil uit 2001 voor het eerst samen onder de noemer Klonoa Phantasy Reverie Series, terwijl ze met Re-Pac ook een nieuw likje verf gooien op de eerste Pac-Man World die in 1999 op de PlayStation werd gelanceerd. Ik heb al deze games gespeeld toen ik nog jong was en ik had wel zin in een charmante throwback naar eenvoudigere tijden. Er is voor mij iets uniek vertrouwd en geruststellend aan games uit dit specifieke tijdperk en het is mooi dat Bandai Namco deze klassieke games opnieuw beschikbaar maakt op moderne hardware. Ik zocht uit of ze ook goed stand houden.

Pac-Man World Re-Pac

Voor de jongere lezers onder ons: Pac-Man World was een semi-3D-platformgame met vaste camera die voor het eerst debuteerde op de originele PlayStation in 1999. Oorspronkelijk gemaakt om het 20-jarig jubileum van ’s werelds beroemde arcade-icoon te vieren, was de game bedoeld om de gele bol in een nieuwe richting te leiden. Het spel was een enorm succes dat meerdere sequels voortbracht, waardoor het eigenlijk jammer is dat men zich hier beperkt tot Pacmans eerste 3D-uitstapje in plaats van alle 3D-avonturen in één ultieme collectie te bundelen.

In Pac-Man zijn eerste 3D-avontuur wordt gans zijn familie ontvoerd voorafgaand aan zijn verjaardagsfeestje. De schurk Toc-Man zit erachter en het is aan jou om deze kwaadaardige robotversie van Pac-Man te verslaan en onderweg je familieleden te bevrijden. Afgezien van de afwezigheid van Ms. Pac-Man (hier omwille van licentiekwesties vervangen door Pac-Mom), wordt uiteraard hetzelfde verhaal verteld via nieuw geregisseerde tussenfilmpjes. Re-Pac richt zich sowieso vooral op een visuele revisie en het toevoegen van enkele bescheiden quality-of-life verbeteringen aan de originele PlayStation-game. Dit is geen remake die een oplossing heeft voor alle gebreken die de originele game teisterden. De ‘gemakkelijke’ modus is bijvoorbeeld een leuke QoL-toevoeging voor de jongste (evenals de minder ervaren) gamers in het gezin. Je kan dan wat langer in de lucht hangen tijdens het springen en er worden extra blokken tussen platformpjes geplaatst om te voorkomen dat je valt.

Ongewijzigd ten opzichte van het origineel moet je zes werelden doorkruisen terwijl je onderweg een heleboel fruit- en krachtpellets verzamelt. Elke wereld heeft een baas om te verslaan, maar het belangrijkste doel dat spelers onderweg moeten bereiken als ze het einde van het spel willen zien, is het redden van je familie. Door geheime sleutels te ontdekken, kan Pac-Man zijn familie bevrijden van cellen die zich binnen bepaalde levels bevinden. Met het verzamelde fruit, kun je dan weer deuren openen die toegang geven tot bonussen en geheime levels die zijn gemodelleerd naar de originele doolhofstructuur van old-school Pac-Man. Hoewel het voornaamste doel is om gewoon het einde te halen, zit elk level tjokvol collectathon-extra’s (waar ook wat backtracking voor nodig is) om je langere tijd zoet te houden. Het platformen zelf is vrij basic en simplistisch, maar voelt goed aan. Pac-Man heeft een assortiment aan vaardigheden, zoals een ground pound en een dash-beweging om steile hellingen te beklimmen, die worden aangevuld met tijdelijke krachten die je onderweg oppikt.

Wat mij – nu nog meer als vroeger – opviel, was de creativiteit in het ontwerp van de levels en de baasgevechten. Natuurlijk bevat het zowat alle clichés van een mascotteplatformer, maar het toffe design, de kleurrijke graphics en bruisende muziekjes zorgen ervoor dat het werkt. Pac-Man World Re-Pac heeft een aantal geweldige baasgevechten. Met arcademuziek op de achtergrond vanuit een top-down perspectief pellets op vijandelijke schepen schieten is een hoogtepunt. Bij een ander verandert de game heel kort in een plezierige race-minigame. Ik zag hoe mijn eigen kroost dit nu even geweldig vond als ikzelf toen ik dit speelde op die grijskleurige, hoekige PlayStation toen ik ongeveer hun leeftijd had. De creativiteit van het team zal je altijd aangenaam verrassen.

Er zijn verschillende positieve punten aan de gameplay die het meer dan 20 jaar later fris houden. De camera is vast, dus we hoeven niet te vechten met een perspectief dat te vaak andere platforms heeft verpest. De besturing is niet altijd prima – deels vanwege die derde dimensie – waardoor je nog regelmatig een sprongetje mist, maar dat kon ik nog vergeven.

Je zult merken dat de audiovisuele presentatie van de game de grootste revisie is, met graphics die deze keer scherper en levendiger van kleur zijn. Dankzij deze duidelijke grafische restyling zijn de verschillen met de 1999-titel makkelijk te vinden. En zo was Pac-Man World Re-Pac een geslaagde duik in het verleden. Ondanks zijn eenvoud en typische ninetiesgameplay, is dit nog steeds een plezierige platformgame die zelfs spelers die geen nostalgische gevoelens voor deze game koesteren aangenaam kan verrassen.
Score: 7/10

Klonoa Phantasy Reverie Series

De Klonoa-games zijn altijd cultklassiekers geweest, maar ze zijn door de jaren heen relatief onbekend gebleven. Door zowel Klonoa: Door to Phantomile als Klonoa 2: Lunatea’s Veil te remasteren, probeert de Reverie-serie deze ondergewaardeerde mascotte opnieuw te introduceren bij een nieuw publiek.

Als enorme fans van de originele releases, keek ik alleszins extra hard uit naar deze heruitgave. Inbegrepen zijn zowel het originele spel Klonoa: Door to Phantomile (in zijn latere Wii-uitgave in plaats van de originele PS1-versie) als het vervolg: Klonoa 2: Lunatea’s Veil. Meer dan twintig jaar zijn verstreken sinds ze werden gelanceerd, maar waar vroege 3D-platformers er volgens de normen van vandaag erg ruw uitzien, zijn deze twee relatief sierlijk verouderd. In een periode waarin 3D-technologie voor opschudding zorgde in het platformgenre, voelde Klonoa veel meer als een innovatie op de side-scrolling klassieke 2D-platformer. Zoals te verwachten zijn sommige aspecten van de Klonoa-games verouderd. Toch houden Klonoa: Door to Phantomile en Klonoa 2: Lunatea’s Veil nog steeds indrukwekkend goed stand.

Beide titels beperken onze beweging alsof het een 2D-sidescroller is, met vijanden, personages en omgevingen weergegeven in 3D. Spelers besturen Klonoa terwijl hij rent, springt en vijanden grijpt in twee games, goed voor tientallen levels. Zijn hoofdaanval omvat een magische ring die vijanden naar zich toe trekt. Eenmaal gepakt, kan Klonoa ze gebruiken als springplank om zichzelf naar hoge platforms te boosten of ze als kogels naar andere vijanden te gooien. Met deze eenvoudige spelmechanica creëren de makers eigenlijk een geslaagde puzzelplatformer, waarin de speler moet leren de vijanden in het gebied in hun voordeel te gebruiken om steeds verder te komen.

Beide titels delen een zeer vergelijkbare progressie in hun moeilijkheidscurve. Hoewel zowel de eerste game als de tweede op een zeer eenvoudige manier beginnen, neemt de moeilijk voortdurend toe. De steeds complexer wordende uitdaging voegt zich bij platformsecties die meer precisie vereisen naarmate de levels vorderen. Om sommige van hen te overwinnen, moeten we de lay-out van de platforms zorgvuldig observeren, onthouden welke interacties we met elk wezen kunnen maken en ze met vaardigheid en precisie in de praktijk uitvoeren. Onder het lieflijke uiterlijk schuilt bij momenten een pittige game.

Ondanks de vier jaar die zijn verstreken tussen de release van de eerste en tweede, zijn de verschillen tussen de twee games in de Klonoa Phantasy Reverie Series ook niet zo groot. Afgezien van een handvol verschillende vijanden en wat extra krachten is Lunatea’s Veil duidelijk een sequel van het “meer van hetzelfde” principe. Ze vallen allebei op door het uitstekende levelontwerp, iets dat na al die jaren makkelijk overeind is gebleven.

Technisch zijn de remasters succesvol, hoewel met enkele kleine gebreken. De verhoogde resolutie van de texturen is duidelijk merkbaar, terwijl sommige achtergronden minder baat lijken te hebben bij de visuele facelift. De kleuren zijn helderder en de 60 fps maken het spel zonder enige aarzeling vloeiend. Aan de andere kant is het idee om twee moeilijkheidsgraden toe te voegen mooi meegenomen voor de jongste (of wederom minder ervaren) gamers in het gezin. Vanaf het begin kun je kiezen voor een Easy-modus met oneindige levens, verhoogde harten en minder schade. De coöperatieve modus lijkt ook speciaal gemaakt te zijn voor het jongste publiek. De co-opspeler kruipt namelijk in een ondersteunende rol om de hoofdspeler vooruit te helpen. Het voltooien van de games ontgrendelt in plaats daarvan dan weer een moeilijkere stand voor degenen die toch graag wat extra uitdaging willen.

Deze collectie bestaat vooral om Door to Phantomile en Lunatea’s Veil op modernere hardware te kunnen ervaren. Het gebrek aan extra content is teleurstellend (zeker omdat deze game ter ere van de 25ste verjaardag verschijnt), maar je krijgt nog steeds twee klassieke, zeer charmante, maar te vaak vergeten platformgames die goed zijn voor uren plezier! Het zijn bovendien zeer solide remasters die de aantrekkingskracht van de levendige kleuren en charmante designs nog wat extra in de verf zetten. Wie met nostalgie terugblikt op Klonoa zal het geweldig vinden dat beide titels beschikbaar zijn op de hedendaagse consoles, terwijl anderen op deze manier alsnog twee toffe platformgames uit het verleden kunnen ontdekken.
Score: 7