Steelrising review: net niet

Steelrising is een nieuwe Souls-like die zich laat opmerken met een interessante setting  en een uitgebreide assist mode die de gewoonlijke lijdensweg wat vergevingsgezinder kan maken. Vooral dat laatste wist mij te overtuigen om in een genre te springen waar ik normaal met plezier voor pas. Benieuwd hoe Steelrising me bevallen is? Ik vertel het je graag.

De game neemt ons mee naar het Parijs van de 18^de eeuw. Wie goed heeft opgelet in de geschiedenisles weet dat dit ons naar de Franse Revolutie brengt. Steelrising geeft een twist aan deze politieke omwenteling. Want het leger van koning Lodewijk XVI bestaat niet uit soldaten, maar krachtige robots. Geen wonder dat die de opstand met ijzeren hand hebben onderdrukt. Een ontzette koningin Marie-Antoinette geeft haar eigen robothulp Aegis de opdracht om het tij te keren. Zij moet op zoek naar haar uitvinder de Vaucanson, enkel hij als maker kan stoppen wat hij in naar de straten van Parijs heeft gebracht.

Historische figuren

Hoewel het verhaal vrij voorspelbaar is, is het toch sterk genoeg om boeiend te blijven. Interessant ook om een hele collectie Franse historische figuren in deze game te zien. Je loopt misschien niet in een exacte kopie van Parijs, maar iconische gebouwen als de Notre-Dame maken het voldoende geloofwaardig. De buurten die Aegis doorkruist zijn meestal sfeervol, maar helaas ook vaak akelig leeg. Toch buiten het metaalgekletter van enkele vijanden. Ik geef toe: verhaalsgewijs is het niet onlogisch dat mensen zich verschuilen, maar af en toe een NPC ontmoeten, zou het avontuur wat levendiger hebben gemaakt.  

Tijdens de tutorial van de game hield ik even mijn hart vast. Niet omdat ik meteen en totaal verwacht meermaals gedood werd, maar de loopanimatie van Aegis zag er onnatuurlijk en gekunsteld uit. Zelfs voor een robot. De graphics in de cut scenes waren niet slecht, maar voelden eerder verouderd. Mijn vingers hadden ook moeite met de gekozen controls. Het zweet brak me uit en even vreesde ik dat deze game helemaal niets voor mij was. Toen herinnerde ik me de assist mode, die je trouwens niet mag verwarren met een easy mode. Steelrising geeft spelers de optie om de uitdagende en scherpe randen van de game te schaven: minder damage van vijanden, geen XP-verlies als je sterft, hoe snel je stamina herstelt of hoe lang het duurt voor je wapens oververhit zijn. Jij bepaalt wat je aanpast en hoe groot de impact daarvan mag zijn.

Subtiele rugwind

Ik hoor velen al denken: ondermijnt een assist mode de game niet? Absoluut een terechte vraag. Bij een Souls-like hoor je je tanden af en toe stuk te bijten op een gevecht, maar voor mij was deze assist mode als een subtiele rugwind die je vooruit stuwt op een stevige helling. Het is nog steeds lastig, maar minder frustrerend. Belangrijk kanttekening: als je voor extra ondersteuning kiest, kan je niet alle achievements vrijspelen. Wat mij betreft is de assist mode net één van de sterke punten van Steelrising. Niet iedereen hoeft de beste gamer te zijn. Dit genre heeft meer te bieden dan enkel de uitdaging.

Want ook met een beetje ondersteuning zijn de boss fights in Steelrising, de zogenaamde Titans, best cool. Het was leuk om met de verschillende wapens te experimenteren en ik keek er meer en meer naar uit om de volgende te verslaan. Een gevoel dat helaas ook werd versterkt door de eerder saaie en repetitieve missies tussen die grotere gevechten. Ik had het gevoel van het kastje naar de muur te werden gestuurd en steeds mijn weg te moeten uitstippelen in een doolhof van verlaten straten. De visuele aanwijzingen waren ook niet opvallend genoeg, waardoor ik regelmatig mijn weg verloor en compleet vast zat. Zo dook de frustratie die Steelrising voor mij wegnam met een assist mode toch nog ergens anders op.

Conclusie

Hoe meer ik speelde, des te meer plezier ik beleefde. Toch wist Steelrising me nooit echt helemaal te grijpen. Het spel bulkt van het potentieel, maar het is toch een geval van net niet. Het had meer mogen zijn, misschien wel moeten zijn. Zeker als je denkt aan het hoge prijskaartje van minstens vijftig euro voor niet zo gek veel en allesbehalve foutloze content. Wie Steelrising oppikt kan ik ongeveer twintig fijne uren beloven, maar jammer genoeg geen memorabele.