Xenoblade Chronicles 3 Review: snuffing goed!

Laat ik met de deur in huis vallen: Xenoblade Chronicles 3 heeft me van mijn sokken geblazen. Net zoals bij de vorige titels zijn ook hier alle ingrediënten aanwezig voor een fantastische action-RPG: sterke personages, een soundtrack die je kippenvel bezorgt, een meeslepend verhaal en een gigantische wereld die uitnodigt om te blijven verkennen. Maar met Xenoblade Chronicles 3 heeft de Japanse ontwikkelaar Monolith Soft dit succesrecept nog verder weten te verfijnen, onder andere met complexere combat en een rauwer verhaal. Iets wat we zeker hebben kunnen smaken.

Werelden samenbrengen

Wat fans het meest enthousiast wist te maken is de belofte van Xenoblade Chronicles 3 om de werelden uit de vorige titels samen te brengen. Maar laat je dat als nieuwe speler niet afschrikken: om met drie te kunnen starten is het in geen geval nodig om al ooit een Xenoblade-game te hebben aangeraakt. De regelmatige verwijzingen en oude gezichten herkennen is fijn, maar niet noodzakelijk. Dit verhaal staat helemaal op zichzelf.
Wie trouwens bang zou zijn voor spoilers, vrees niet. Ik ben voorzichtig met wat ik vertel en ook de beelden in deze video review laten enkel fragmenten uit de eerste paar uren zien.

Xenoblade Chronicles 3 speelt zich af in een bijna dystopische wereld die Aionios heet. Twee naties, Keves en Agnus, vechten onvermoeibaar tegen elkaar. Wat meteen opvalt is de bijzonder donkere setting waar jongeren aan beide kanten enkel leven om te doden. En dat mag je heel letterlijk nemen. Je leert snel dat elke soldaat niet langer dan één decennium leeft en al die tijd op het slagveld doorbrengt. Hier al ontdek je dat wie op Aionios leeft, niet zomaar geboren wordt en rustig opgroeit.

Dreigende aftelklok

Veel meer wil ik niet vertellen, maar weet dat iedereen leeft met die dreigende aftelklok. Iets wat zichtbaar wordt door het kenmerkende symbool op elk lichaam, dat steeds meer kleur verliest. Vraag je je af wat er gebeurt als iemand het aanslepende gevecht toch tien jaar overleeft? Dan organiseren ze een Homecoming, een ereceremonie met de koningin waar de strijder terugkeert naar de “Queen’s Embrace”. Mooie woorden die verbloemen dat voor hem of haar het verhaal daar alsnog eindigt. Verbazend hoe goed de game de kwetsbaarheid en angst voor wat onverbiddelijk nadert weet te vatten. Zoals ik al zei: het is een rauw, donker en emotioneel verhaal dat – vreemd genoeg – toch niet te zwaar aanvoelt.

Verbaast het je als ik zeg dat we die eeuwige cyclus van onophoudend vechten en onderlinge haat willen doorbreken? Het is met dat opborrelende gevoel dat het verhaal pas echt begint. We starten met drie personages, maar breiden al snel uit naar een vast team van zes. Eerst maken we kennis met Noah, Lanz en Eunie uit Keves, later leren we Mio, Taion en Senna uit Agnus kennen. Eén voor één overtuigende personages met sterke karakters die ik me nog heel lang zullen bijblijven.

Combat wordt persoonlijk

Naast een boeiend verhaal pakt Xenoblade Chronicles 3 ook sterk uit op vlak van combat. In de eerste plaats is er de persoonlijke toets. Aan het begin zijn je zes personages per twee onderverdeeld als attackers, defenders en healers. Zie dat als overkoepelende groepen die verder opsplitsen in verschillende classes. Van die classes speel je er steeds meer vrij.

Het is verfrissend om met allerlei combinaties te experimenteren en dit kan je ook overal en onbeperkt doen. Interessant is ook dat als je één class voor langere tijd speelt en het hoogste level bereikt je bepaalde aanvallen kan meenemen bij een volgende keuze. Als kers op de taart kan je de stats van je characters ook nog een kleine boost geven met gemstones. Jij bepaalt hoe je de battles aanvat.

Op vlak van aanvallen heb je ook een brede waaier aan mogelijkheden: auto-attacks, de gewone Arts die specifiek bij een class horen, Master Arts, Fusion Attacks, Interlinking en Chain Attacks. Positionering is key: soms doen side en back attacks aanzienlijk meer damage. Bovendien kan je ook aangeven welke tactiek je wil gebruiken. Ik geef toe: dit klinkt overweldigend. Maar dat is niet zo. De game neemt uitgebreid de tijd om alle mechanics te introduceren. Zelfs na een uur of dertig duiken er nog nieuwe opties op. Zo groeit het battle-systeem op een heel organische manier naar een georganiseerde en plezierige chaos later in het spel.

Fantastische open wereld

En dan moet ik het absoluut ook nog over de fantastische open wereld hebben. Als gamer ben ik vaak moeilijk te motiveren om van het geijkte pad af te wijken, toch slaagt Xenoblade Chronicles 3 daar wel in. Wellicht omdat er gigantisch veel items lonken op de map en elk nieuw gebied een mooie XP-boost geeft. Elke zijsprong loont en dat blijkt voor mij te werken.

Het ging zelfs zo ver dat ik regelmatig de navigatie naar de main quest activeerde om zeker de tegenovergestelde richting uit te lopen. Wat een heerlijke game om in rond te dolen. De kaart verkennen is trouwens de ideale manier om side quests te vinden. Die zijn helaas niet altijd even interessant, maar leren je wel meer over het leven in Aionios.

Het enige ietwat negatievere punt dat ik wil aanhalen, is dat je voelt dat dit meesterwerk tegen de limieten van de huidige Nintendo Switch botst. Begrijp me niet verkeerd: de game roeit met de riemen die het heeft en zet daarbij een prachtig resultaat neer, maar stiekem weten we allemaal dat het nog zoveel mooier zou kunnen zijn op een krachtigere console.

Conclusie

Het kostte me om en bij de zestig uur om het verhaal uit te spelen. Maar als je elke steen wil omkeren, heb je makkelijk dubbel zoveel tijd nodig. Bovendien weten we dat er binnenkort al nieuwe content aankomt. Ik kijk in ieder geval terug op een indrukwekkende rollercoaster die me steeds op het puntje van mijn stoel wist te houden. Xenoblade Chronicles 3 zou wel eens de beste game kunnen zijn die je dit jaar gaat spelen.