Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin Review – CHAOS!!!

De aankondigingstrailer van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin liet iedereen met verstomming achter. Met zijn generieke hoofdpersoon en zijn zin voor CHAOS werd de game meteen een meme. Te midden van zoveel chaos was er plots weinig hoop op een echt speciale game. Stranger of Paradise is uiteindelijk geen ramp geworden, maar een B-game in de bestbedoelde zin. Het is een game met een eenvoudige, doch zeer leuke gameplayloop, die de pijlerconcepten van Final Fantasy probeert te verzoenen met de typische actie-RPG-gameplay die we kennen van Nioh.

Satire of toch serieus?

Stranger of Paradise is evenzeer satire als een viering van het historische videogamemerk Final Fantasy, dat onlangs 35 kaarsen uitblies. De titel gaat om de clichés, stereotypen, terugkerende elementen van klassieke fantasie te deconstrueren en doet dit met een durf die waarschijnlijk de meeste oude fans in verwarring zal brengen. Dit kan door velen worden gezien als een ernstige tekortkoming, maar er is een reden waarom Stranger of Paradise ons met een glimlach op ons gezicht achterliet.

Naast de pure en eenvoudige fanservice, is er een reden waarom de levels van het spel herinterpretaties zijn van iconische plaatsen van de verschillende hoofdstukken van de Final Fantasy-franchise. En het gedrag van de castleden heeft uiteraard ook een serieuze motivatie achter zich. Dit neemt niet weg dat Stranger of Paradise helaas een bwaah-verhaal presenteert, met ouderwetse animaties en slechte detailmodellen. Toch was het telkens weer uitkijken naar die volgende scène, omdat het gewoon allemaal zo absurd is.

Niet de mooiste

Grafisch is Stranger of Paradise zeker geen visueel wonder: we hebben het over een cross-gen titel die de meeste details op het scherm en de resolutie heeft opgeofferd om een stabiele framerate te garanderen die de twee videogamegeneraties doorkruist. Op onze Xbox Series X (in performance-modus) hield het de 60fps wel strak vast, met slechts een handvol kleine vertragingen. Maar dat mag ook wel, in een game die er bij momenten uitziet alsof het een paar generaties geleden al achteraan bengelde in het visuele departement. De levels zijn overigens enorm lineair, zonder al te veel alternatieve paden of grootschalige omgevingen. Maar met het design van de vijanden scoort de game wel: er is een grote visuele verscheidenheid en ze vergen bovendien stuk voor stuk een andere strategische aanpak.

Combat maakt alles goed

Kijken we naar het vechtsysteem van de game, dan worden we geconfronteerd met ongetwijfeld het beste element van Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin. De inspiratie voor de mechanica van de Nioh-games is overduidelijk en soms zelfs klakkeloos gekopieerd, met assets, animaties en een progressiesysteem, die voor het grootste deel weggeplukt lijken te zijn uit de bovengenoemde titels. Het eindresultaat heeft echter een eigen identiteit en blijft enorm vermakelijk.

Team Ninja heeft eigenlijk een soort vereenvoudigde Nioh gecreëerd, zonder vervelende uithoudingsmetertjes. Stranger of Paradise is in de eerste plaats een actie-RPG pur sang. Je betreedt levels, waar een eindbaas op je wacht, terwijl je onderweg naar die baas ook alle monsterlijke bedreigingen in mootjes hakt. Je krijgt steeds betere uitrusting en je levelt al je vaardigheden, zoals de door jou gekozen job, om steeds dat tikkeltje sterker te worden of om meer jobs te ontgrendelen. De manier waarop Team Ninja zijn brute en opwindende gevechten heeft aangepast aan de klassen, spreuken en vaardigheden die zo kenmerkend zijn voor de Final Fantasy-serie, is trouwens één van de beste elementen van deze game.

CHAOS!

Deze Actie-RPG gooit de stamina-balk weg om veel dynamischer te worden, maar er is nog steeds diepte en strategie. Je kunt jezelf, mits de timing perfect is, beschermen tegen aanvallen, maar er ook voor kiezen om de aanval te absorberen (als het magie is, kun je het zelfs op vijanden gebruiken) om HP te ruilen voor MP, essentieel voor speciale aanvallen en genezings- of aanvalsspreuken.,Zonder stamina en alleen de opoffering van de MP als je verliest, positioneert Stranger zich meteen als een compleet andere en gebruiksvriendelijkere game, ver verwijderd van de genadeloze Souls-titels waarmee het altijd vergeleken wordt.

Bij elk nieuw level krijg je uitrusting van het hoogste niveau door vijanden te verslaan, verdien je Job XP en enkel als je bij de baas komt, mag je bij momenten een zeer pittige uitdaging verwachten. Er zijn immers tal van leuke en uitdagende baasgevechten die je dwingen om op zoek te gaan naar betere uitrusting, verschillende banen en tactieken uit te proberen. Ik heb mijn hoofd vaak tegen de muur willen slaan bij verschillende baasgevechten, maar de voldoening wanneer je eindelijk dat laatste milimetertje van die levensbalk weg mept, blijft heerlijk.

Veel diepgang

Combo’s, technieken en secundaire effecten worden ontgrendeld door de klassen te evolueren: deze zijn onderverdeeld in Base, Advanced en Supreme en hebben elk hun eigen unieke vaardigheden en uitrustbare wapens. Hoe complexer een klasse is, hoe groter de vereisten om deze te ontgrendelen. De Thief vereist bijvoorbeeld slechts een zekere beheersing van de Assailant, maar de Sage is alleen te verkrijgen met de verbetering van Black Mage en White Mage, die op hun beurt Advanced-klassen zijn, afgeleid van de Wizard.

Hoewel dit op papier allemaal zeer complex klinkt, is het in de praktijk gewoon wat pringelen in menuutjes, zonder dat het systeem ooit onnodig ingewikkeld wordt. Tijdens het gevecht kan de speler in real-time tot twee klassen afwisselen: de mogelijke combinaties tussen de meer dan dertig beschikbare jobs zijn indrukwekkend en tussen wapens, technieken, combo’s en affiniteiten liet Stranger of Paradise ons een echt onverwachte strategische diepte zien. Loot is er trouwens in overvloed: ik wisselde voortdurend van wapens, maar ook van outfits. Het aantal gekke hoedjes en zotte kledingstukken die je verzamelt in deze game, zijn niet bij te houden. Levert wel weer een hoop gegiechel op, want de norse Jack in een paarse pimpoutfit laten paraderen, blijft lachen. Ja, soms ben ik een eenvoudige ziel. En dat is eigenlijk hoe ik de ganse game heb gespeeld: met een glimlach op mijn gezicht. Zonder mij te storen aan de enorme gebreken. Ze zijn talrijk aanwezig, maar ergens daaronder zit een game met het hart op de goede plaats.

Conclusie

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is een rauw juweeltje: het herinterpreteert de videogame-aanpak die al in de twee Nioh-games te zien was, en presenteert het in een Final Fantasy-jasje. Stranger of Paradise mist de afwerking en de ambitie die het verschil zou hebben gemaakt tussen een middelmatige, maar leuk spelende B-game en een niet-te-missen topper! Nu oogt het als een haastig gemaakte game, terwijl er genoeg goede dingen aanwezig zijn om liefhebbers van dit soort games te overtuigen.