A Memoir Blue is een ontroerend verhaal over een moeder-dochterrelatie, verteld op een magische manier die alleen mogelijk is in games. Losjes gebaseerd op de persoonlijke ervaring van de Aziatisch-Amerikaanse bedenkster Shelley Chen heeft Cloisters Interactive met zijn debuutgame een emotioneel geladen ervaring gecreëerd. Zonder ook maar één regel dialoog te gebruiken. Vrij eenvoudig van inhoud, kort ook, maar elegant en zeer doeltreffend in de uitvoering.
Zwemkampioene
A Memoir Blue vertelt het verhaal van Miriam, een zwemkampioene die herinneringen ophaalt aan haar jeugd en haar relatie met haar moeder. Ze neemt een duik in de belangrijkste momenten uit haar leven. Zoals dat waarop de relatie van haar ouders op de klippen loopt, maar ook de spanningen die horen bij het opgroeien in een eenoudergezin. Je ziet een moeder die late uren maakt op kantoor om haar dochter te onderhouden als alleenstaande ouder. Wat betekent dat ze ook enkele mooie levensmomenten van haar dochter mist.
Unieke mix van 3D en 2D
Natuurlijk is dit een verhaal waarin het emotionele aspect erg belangrijk is, en het wordt gebracht op een zeer kunstzinnige en krachtige manier. Miriams herinneringen worden ons volledig visueel verteld. Via een reeks knappe beelden en interactieve scènes worden alle herinneringen uitgebeeld. Zonder ook maar één regel dialoog te gebruiken, proberen de makers de beoogde emoties bij de spelers op te roepen.
Zonder dialoog of tekst vertrouwt A Memoir Blue uitsluitend op een unieke mix van 3D- en 2D-animatie. In 2D zien we jongere versies van moeder en dochter, elk op verschillende keerpunten in hun leven, geprojecteerd op de minimalistische 3D-stijl die gebruikt wordt voor het heden. Zo ontstaat er een visueel zeer interessante balans tussen het verleden en het heden. Het wordt bovendien aangevuld met een prachtige soundtrack die altijd op precies de juiste momenten wordt ingezet. Elke frame is als poëzie in beweging.
Eenvoudige interacties
A Memoir Blue wordt ook door de makers zelf omschreven als een “interactief gedicht”. Terwijl Miriam zich van de ene naar de andere metafoor beweegt, breng je de herinneringen tot leven via zeer eenvoudige interacties. Er zijn geen puzzels om je hersenen te pijnigen en je wordt eigenlijk nooit uitgedaagd.
Wanneer Miriam een Olympische medaille wint, bestuur je de overweldigende flitsen van de camera’s en breng je de persmicrofoons dichterbij. Je verplaatst ijsblokjes in een glas om visjes te onthullen, je koopt en stempelt treintickets, of je herstelt een spiegel door de gebroken scherven weer in elkaar te puzzelen. Stuk voor stuk simpele handelingen die je uitvoert om steeds verder in Miriams herinneringen te graven. Die eenvoud zal voor sommigen een struikelblok zijn, maar het gebrek aan pure gameplay maakt A Memoir Blue ook geschikt voor een publiek dat niet zo vertrouwd is met traditionele spellen.
In een uur ben je klaar
Na een goed uur bereik je al de aftiteling van dit interactieve gedicht. De emotionele punch in de maag ontbrak bij mij een beetje, maar ik kan mij wel goed voorstellen dat dit verhaal anderen tot tranen toe zal bewegen. En hoewel ik het droog hield tijdens de game zelf, zette het mij, als iemand die vanaf de eerste dag zonder vaderfiguur is opgegroeid, in de uren na de aftiteling toch aan het denken. Hoe dankbaar ik ben dat mijn eigen mama, hoewel het financieel bij momenten erg zwaar was, altijd haar stinkende best heeft gedaan om goed voor mij te zorgen. En zo rolde er alsnog een traan langzaam over mijn wangen.
