Review Riders Republic: spectaculair plezier

Je glijdt een steile, besneeuwde berghelling af op een snowboard en springt al backflippend van een klifrand. Tijdens de val switch je rap naar je wingsuit om door de lucht te scheren en een paar seconden van de omgeving om je heen te genieten vooraleer je een parachute opentrekt. Nog voor je beneden bent wissel je al naar een mountainbike en na een harde landing raas je aan een rotvaart een onverhard pad af. Insane, zeg je? Welkom in Riders Republic.

Ciao for now

Riders Republic, dat wordt ontwikkeld door Ubisoft Annecy, de studio die eerder al Steep afleverde, is een extreme sportparadijs dat mij de voorbije weken wel wist te bekoren. Nochtans maakt het geen goede eerste indruk. De reden hiervoor is simpel: in de eerste uren voelt het als een product dat gemaakt is door een studio die werkelijk geen idee heeft hoe ze de extreme sportcultuur en de mensen die deze sporten uitoefenen moeten afbeelden. De personages proberen allemaal overdreven cool te zijn en het wordt al helemaal cringe als ze hun mond opentrekken. Brett Nale, een oud-legende die nu een foodtruck runt in Riders Ridge (de sociale hub van de game), is zelfs ronduit vervelend. Het is echt jammer hoezeer dit spel qua toon de plank volledig misslaat. Gelukkig verdwijnt het verhaal, waarin jij uiteraard ‘the next big thing’ bent, al rap naar de achtergrond. Met uitzondering van een paar korte telefoontjes hoor je er achteraf nog weinig van. Gelukkig maar.

Zeven nationale parken

Na die tenenkrommende introductie laat de game je gelukkig los in zijn gigantische open wereld die je volledig vrij kan doorkruisen. De uitgestrekte kaart bestaat uit zeven unieke regio’s. Stuk voor stuk digitale versies van nationale parken in de Verenigde Staten, met onder meer Yosemite, Grand Teton en El Capitan. Al die verschillende parken, met 45 nagemaakte bezienswaardigheden, vormen samen een zeer divers landschap. Je mag je verwachten aan besneeuwde bergtoppen, bossen, valleien, woestijnen en een canyongebied. Het is een genot om deze gevarieerde omgeving naar believen te verkennen, zeker omdat je het op zoveel verschillende manieren kunt doen. Je kunt lopen, skiën, snowboarden, fietsen, vliegen met je wingsuits, parachutespringen, parasailen en ga zo maar door.

Niet de mooiste, maar technisch wel indrukwekkend

De virtuele fotograaf in mij zag in elk hoekje van deze virtuele omgeving een geschikte locatie voor een toffe foto, maar in beweging is dit samenraapsel van nationale parken toch net wat minder gedetailleerd dan je verwacht van een Ubisoft-wereld. Dit heeft natuurlijk te maken met het feit dat Ubisoft Annecy hier een sociaal gebeuren van gemaakt heeft en in elk landschap zul je zo tientallen andere rijders tegenkomen. Je moet dan ook constant online zijn om de carrièremodus en progressie te ervaren, met als gevolg dat je af en toe ook met connectieproblemen te maken krijgt. Er is ook een offline Zen-modus voorzien. Dat is een nogal lege doch zeer ontspannende modus waar je gewoon de wijde wereld intrekt en op zoek kunt gaan naar wat verborgen plekjes.

Visueel is Riders Republic dus niet de allermooiste titel, al ziet het er allemaal nog zeer degelijk uit hoor, maar het is technisch wel verbluffend. Zoals ik in mijn inleiding al aangaf, wissel je razendsnel tussen de verschillende disciplines, maar je reist ook in een splitseconde van de ene hoek van de gigantische map naar de andere. Fast travel is hier écht razendsnel en na het opstarten zie je echt geen enkel laadscherm meer op de – in mijn geval – Xbox Series X.

Sterren verzamelen

Die technisch verbluffende samensmelting van zeven Amerikaanse nationale parken wordt, zoals je zou verwachten van een Ubisoft-titel, gevuld met een hoop activiteiten in elke discipline. Je bent vrij om je eigen weg te vinden en jezelf volledig te wijden aan je favoriete discipline(s), zonder dat je voortgang beperkt wordt. Voltooi een evenement in een sporttak naar keuze en er worden er steeds meer vrijgespeeld in die specifieke discipline. Je voortgang door het spel wordt bepaald door twee dingen: ervaringspunten en sterren. Aan wat voor soort event je ook deelneemt, het voltooien is meestal al voldoende om een ster en ervaring te verdienen die apart worden bijgehouden per sport.

Elke activiteit heeft ook secundaire doelstellingen (eindig onder een bepaalde tijdslimiet, voer een specifieke truc uit, …) waarmee je bonussterren kan verkrijgen om je progressie te versnellen, al vragen deze specifieke uitdagingen vaak het uiterste van je kunnen. Je speelt er niet alleen betere uitrusting mee vrij (je wordt echt voortdurend overladen met verschillende soorten ski’s, snowboards, wingsuits en fietsen), maar ook de mogelijkheid om deel te nemen aan gesponsorde en meer prestigieuze BOSS-events.

Spektakel verzekerd

Riders Republic is echt gemaakt om je een leuke tijd te bezorgen en door de fast travel en het constante gevoel van progressie maken, was het erg moeilijk om deze titel neer te leggen. Alle verschillende sporten werken heel goed, en ze zijn allemaal gemakkelijk op te pikken. Het eigenlijke racen in korte wedstrijden is razendsnel, hectisch en vooral heel erg leuk. Er gaat echt niets boven de waaghalzerij van een gevaarlijke afdaling op een tweewieler, vooral vanwege het sensationele snelheidsgevoel. In third-person is dit eigenlijk al opwindend genoeg, maar voor wie de adrenalinekick nog wat groter mag, raad ik aan om het cameraperspectief naar first-person te verschuiven. Ook de sneeuwsporten reken ik makkelijk bij mijn favoriete bezigheden, alsook de freestyle trick battles waartoe deze zich perfect lenen. Van alle sportervaringen die in Riders Republic zitten, vond ik alleen het vliegen door ringen met een wingsuit niet zo boeiend. Tenzij ze onderdeel waren van die erg spectaculaire multi-sport evenementen waarbij je tijdens de race meermaals tussen de disciplines schakelt.

Onnozel plezier

Riders Republic neemt zichzelf niet al te serieus en dat is maar goed ook. Het racen en stunten is heerlijk arcade. Hoewel ik niet te spreken ben over die overdreven vibe aan het begin en de cringe dialogen, dragen alle andere frivole onnozelheden wel degelijk bij aan de fun factor. Je kunt je personage uitdossen in dwaze outfits, in sommige races draagt elke deelnemer zelfs plots een giraffepakje. Of je moet pizza’s bezorgen terwijl je personage met een Italiaans accent praat. Bovendien zijn er ook funkies om mee te rijden. Dat zijn dwaze versies van je standaard uitrusting met slechtere statistieken, zoals een surfplank als snowboard, een hometrainer als fiets en kartonnen vliegtuig als wingsuit.

Chaos

Riders Republic wordt natuurlijk ook op de markt gezet als een sociale multiplayer-ervaring. Naast dat je tegen anderen kunt racen in de carrièremodus, heeft Riders Republic ook een heleboel andere events die gericht zijn op samenspel. De zogenaamde mass races gaan wel met de meeste aandacht lopen. Om het half uur begint een nieuwe race en elke speler wordt gewaarschuwd en aangemoedigd om erin te springen. Je moet je aanmelden in Riders Ridge om deel te nemen, en vervolgens sta je met 63 andere spelers aan de startlijn van banen waar je halverwege de race van discipline wisselt.

Het is altijd pure chaos wanneer je met zo velen de baan opgaat en er gebeurt in die eerste meters zoveel op je scherm dat je zelfs je personage niet goed kunt zien. Het goed doen in deze races is ook verre van makkelijk – een vierde plaats is mijn beste resultaat – en door die enorme chaos slaat het eigenlijk nergens op, maar toch hadden ze een bepaalde aantrekkingskracht waardoor ik geen enkele massa-race wou missen.

De fun factor ligt te allen tijde hoog, want tijdens het spelen van Riders Republic was ik mij gewoon voluit aan het amuseren.

Verdict

Ik had het vooraf niet verwacht, maar ik was verrast hoeveel simpel, spectaculair plezier ik heb beleefd aan dit spel. Het is namelijk goed vertoeven in deze open wereld die zeven nationale parken uit de VS combineert, zolang je die overdreven personages met cringe dialogen maar negeert. Het racen en stunten voelt intuïtief, leuk en oprecht opwindend aan. Al is het ook net zo leuk om de vele activiteiten even links te laten liggen voor wat sightseeing. De fun factor ligt te allen tijde hoog, want tijdens het spelen van Riders Republic was ik mij gewoon voluit aan het amuseren. Visueel is het misschien niet de knapste of meest gedetailleerde open wereld, maar dat je in een splitseconde van de ene uithoek naar de andere kan reizen is dan weer wel bijzonder indrukwekkend. Ik heb tot nu toe bijna twintig uur doorgebracht in Riders Republic en baan mij nog steeds een weg door alle events. De game heeft enorm veel te bieden en met veel extra inhoud gepland voor de komende maanden, zou er hier genoeg moeten zijn om de interesse van de spelers nog een tijdje vast te houden. Ciao for now!