Review The Dark Pictures Anthology: House of Ashes

The Dark Pictures Anthology – de poging van Supermassive Games om de succesformule van Until Dawn in een breder universum van interactieve horrorverhalen te spinnen – was tot op heden nog geen onverdeeld succes. Noch Man of Medan noch Little Hope kwamen kwalitatief in de buurt van het interactieve slasherverhaal uit 2015 en hadden moeite om vast te leggen wat Until Dawn zo leuk maakte om te spelen. Na twee matige delen had ik er dus nog maar weinig hoop in dat het nog goed zou komen met deze anthologiereeks. Ik had verwacht dat House of Ashes vergelijkbare problemen zou hebben, maar tot mijn verbazing was dat niet het geval. Het is zelfs veruit de beste tot nu toe en een duidelijke stap in de goede richting voor de horrorsaga.

Nieuw deel, ander thema

In The Dark Pictures Anthology vertelt elk deel een apart verhaal in een unieke setting. Deze aanpak laat Supermassive Games toe in elke game een ander horrorgenre te verkennen. Man of Medan was een (voorspelbaar) spookverhaal aan boord van het spookschip Ourang Medan, terwijl Little Hope zich afspeelde in het gelijknamige Silent Hill-achtige dorpje en inspiratie zocht bij heksenverhalen uit de zeventiende eeuw. House of Ashes is wederom enorm verschillend in toon en thema. Het is een ware monsterthriller die gretig inspiratie haalt uit James Camerons Aliens en andere films zoals The Descent uit 2005.

[snowcloud gameid=53]

Irak, 2003

House of Ashes speelt zich af in Irak in 2003 en gebruikt de controversiële oorlog van de Verenigde Staten tegen het land als achtergrond om zijn verhaal te vertellen. Je volgt een troep Amerikaanse soldaten die een militaire operatie lanceren op wat volgens satellietbeelden een ondergrondse silo lijkt te zijn. Omdat ze vermoeden dat daar de vermeende massavernietigingswapens van Saddam Hoessein opgeslagen liggen, lanceren ze een aanval op een klein dorp van herders die het gebied erboven bewonen. Spelers wisselen tussen vier leden van het Amerikaanse leger en een soldaat voor de Iraakse Republikeinse Garde wiens eenheid de operatie hindert. Er breekt een vuurgevecht uit, maar tijdens de confrontatie zakt de grond onder hun voeten weg, waarop de overlevenden in een eeuwenoude, ondergrondse Akkadische tempel belanden. Als speler weet je al uit de proloog dat het daar niet helemaal pluis is, maar algauw komen zowel de Amerikaanse als de Irakese soldaten erachter dat ze niet de enige aanwezigen zijn in de tempel. Ze worden immers opgejaagd door mysterieuze wezens en afgesneden van de buitenwereld moeten ze samenwerken om een uitweg uit het ondergrondse labyrint te zoeken.

Vijfkoppige cast

Als je de vorige games in de anthologie hebt gespeeld, dan weet je ook dat het verdere verloop en de uitkomst van het verhaal volledig in jouw handen ligt. Zoals gebruikelijk beleef je de plot vanuit meerdere perspectieven. Er is opnieuw een vijfkoppige cast waar jij de leiding over krijgt, van wie er vier aan de Amerikaanse kant staan. Luitenant-kolonel Eric King en CIA-officier Rachel King (vertolkt door Ashley Tisdale) zijn een getrouwd stel met huwelijksproblemen, terwijl Jason Kolchek en Nick Kay militairen zijn met een lagere rang met elk hun eigen relaties met de rest van de cast. Het vijfde personage, Salim Othman, maakt deel uit van het Irakese leger. Er zijn andere personages aan beide kanten van het conflict die een rol spelen, maar deze vijf zijn de kernpersonages die je in leven probeert te houden.

Moreel kompas

Je wisselt meerdere keren per hoofdstuk tussen de vijf protagonisten van de game en de beslissingen die je met elk van hun maakt, beïnvloeden het kneedbare plot op meerdere manieren. Je gebruikt de naald van een moreel kompas om een van de twee dialoogopties (volg je hart of je verstand) te selecteren. Of je kunt ervoor kiezen om niets te zeggen, afhankelijk van de omstandigheden. Deze keuzes bepalen wat voor persoonlijkheidskenmerken een personage heeft en ze hebben ook invloed op de onderlinge relaties tussen de personages. Dit lijkt geen belangrijk onderdeel van de game, maar het kan wel tot narratieve gevolgen leiden.

Quick Time Events

Het grootste deel van het spel is filmisch en de actievolle scènes zijn opnieuw opgebouwd rond een verscheidenheid aan Quick Time Events (QTE’s). Zo moet je op de juiste knoppenprompt drukken voordat de timer op is om uit gevaarlijke situaties te komen, een richtcursor naar het doelwit bewegen om aanvallen uit te voeren, of een knop indrukken op het ritme van de hartslag van je personage wanneer die zich verstopt. Het missen van een QTE kan zware gevolgen hebben, zoals de dood van een personage.

Interessant is dat je deze keer de moeilijkheidsgraad kan instellen, van vergevingsgezind tot dodelijk. De waarschuwingen die voorafgaan aan QTE’s, zoals geïntroduceerd in Little Hope, zodat je niet constant op scherp moet staan tijdens de filmpjes, zijn ook terug. Samen met een hoop andere aanpassingen om de QTE’s allemaal wat toegankelijker te maken, is dit een spooky avontuur voor iedereen.

Met House of Ashes heeft ontwikkelaar Supermassive Games mijn vertrouwen in deze anthologiereeks hersteld.

Vaarwel tankbesturing

De rest van de gameplay bestaat uit het rondlopen in verkenbare gebieden en bepaalde items oppakken om ze te inspecteren. Hier wijkt House of Ashes eigenlijk het meeste af van eerdere delen in de serie. Voorheen werden er vaste camerahoeken gebruikt voor een groter filmisch effect, met als gevolg dat je te maken had met een ouderwetse tankbesturing en verwarrende camerawissels waardoor je af en toe kort de verkeerde kant opliep. Die ergernissen zijn verleden tijd, omdat de makers gekozen hebben voor een standaard third-person camera-aanzicht. Het is nog niet perfect, want in erg krappe omgevingen loop je soms nog wat onhandig tegen de muren aan, maar ’t is een flinke verbetering ten opzichte van de vorige twee delen.

Er is ook een zaklamp (of een aansteker) toegevoegd, die je aanmoedigt om de donkerste hoekjes te doorzoeken naar geheimen of dagboeknotities van de archeologen wiens haastig verlaten onderzoekslocaties je overal in de ondergrondse ruïnes ontdekt en die meer verhaaldetails onthullen. Wanneer je een dagboekpagina vindt van het team dat dit gebied blijkbaar reeds verkende in 1947, krijg je een korte cutscene die eruit ziet als een oude filmrol, compleet met een ouderwetse voice-over en een korrelige filter. Je vindt ook stone tablets die je voorgevoelens geven. Dit zijn korte fragmenten van een potentiële toekomstige scène. Het is een vage hint van wat er wel of niet kan gebeuren, en het is aan jou om erachter te komen welke beslissing ertoe leidt of hoe je die dramatische gebeurtenis juist vermijdt.

Beter einde

Met uitzondering van de vrije camera doet House of Ashes eigenlijk weinig nieuws, maar het is vooral dankzij de goed geconstrueerde plot en bevredigende conclusie dat ik dit deel veel hoger inschat dan zijn voorgangers. Het probleem met Man of Medan was dat de belangrijkste narratieve wending veel te snel werd prijsgegeven waardoor de weg naar het zeer abrupte einde veel te voorspelbaar was. Little Hope deed het eigenlijk beter over de hele lijn, maar trok zich op het laatste moment terug met een gelijkaardige wending die bovendien ook een dozijn plotgaten creëerde. Meer actie dan nagelbijtende horror, maar als geheel heeft House of Ashes alles wat je van een spannende actiefilm verwacht en ook de verhaallijn is hier veel sterker. Hier is er geen twist die halverwege komt en alle inzet wegneemt.

Knap hoor

Het verhaal is over het algemeen goed geschreven en de betrokken acteurs doen behoorlijk hun best met het materiaal dat ze kregen. Er zijn meer dan een paar uitschuivers qua performance, maar niets te storend. House of Ashes ziet er, als eerste in de reeks die op de nieuwe generatie consoles verschijnt, ook verbluffend goed uit. Afgezien van wat texturen die een fractie van een seconde te laat inladen, imponeert het spel met realistische omgevingen, fantastisch gemodelleerde personages en een bijna perfecte belichting. Er zijn nog steeds een aantal vreemd ogende gezichtsuitdrukkingen die de onderdompeling een beetje doorbreken, en sommige personages hebben last van glazige dode ogen waardoor ze er niet altijd menselijk uitzien, maar dat is slechts een kleine smet op de verder uitstekende graphics.

Vijf uur en daarna nog een paar keer

Ik heb mijn eerste playthrough afgerond in iets meer dan vijf uur, en groot was mijn verbazing dat ik de aftiteling bereikte zonder een personage te verliezen. Natuurlijk zijn er meerdere uitkomsten, afhankelijk van hoe je speelt en wie het overleeft, dus er is een behoorlijke hoeveelheid herspeelbaarheid. De plot heeft zoveel vertakkingen dat je de game wellicht een half dozijn keer moet doorlopen voordat je ze allemaal hebt gezien. Het is wel jammer dat Supermassive Games geen optie voorziet om scènes over te slaan. Ik had het op prijs gesteld dat ze die optie hadden toegevoegd om de extra playthroughs wat sneller af te handelen.

Een goede oplossing is om het verhaal (opnieuw) te beleven met een groep vrienden, want House of Ashes biedt uiteraard dezelfde multiplayer-opties als zijn beide voorgangers. Er is de Movie Night-modus, waar jij en maximaal vier andere spelers de controller kunnen doorgeven om de controle over elk personage over te nemen. Of coöperatief via Shared Story, de online modus waarin jij en een andere speler het samen spelen en verschillende delen van het verhaal tegelijkertijd kunnen ervaren.

Verdict

Na het matige Man of Medan en Little Hope had ik het nooit verwacht, maar met House of Ashes heeft ontwikkelaar Supermassive Games mijn vertrouwen in hun anthologiereeks hersteld. De vaste, filmische camerastandpunten en bijbehorende tankbesturing zijn gelukkig vervangen door een vrije camera en nauwkeurigere bediening, maar verder blijft de vertrouwde formule behouden. Het is vooral dankzij het meeslepende verhaal, dat dankzij zijn monsterthema en zwaarbewapende hoofdrolspelers veel actievoller is van aard, dat House of Ashes mij langer zal bijblijven. Ditmaal ook geen van de pot gerukte verhaalwendingen die de hele ervaring onderuithalen, maar een bevredigende conclusie. Plots kijk ik uit naar de aflevering van volgend jaar en ik hoop oprecht dat ze met The Devil in Me de lat weer wat hoger leggen.