Review Assassin’s Creed Valhalla: Zo verkeerd, zo juist

Hoe noemen Vikingen Engelse dorpjes? Chopping centers. Het is een grap die alle eer wordt aangedaan in Assassin’s Creed: Valhalla. Net zoals in Watch Dogs: Legion zal je vooral bezig zijn met hakken, maar deze keer op een andere manier. Ubisoft heeft al vaker met het open world bijltje gehakt dat Valhalla definieert, maar voegt toch wat interessante zaken toe om de game uniek te maken.

De aankondiging van Assassin’s Creed: Valhalla kwam bij mij bitterzoet binnen. Enerzijds is de leefwereld van de Vikingen natuurlijk een enorm epische setting voor een game, maar het kon niet verder staan van de essentie van Assassin’s Creed. Ik verwerkte mijn gevoelens toen in een opiniestuk. Tijdens mijn speelsessie van Valhalla nam ik een onverwachte pauze, namelijk om The Ezio Collection terug op te pikken. Valhalla maakte me warm voor meer Assassin’s Creed, maar dat vond ik niet in Valhalla. De orde van de tempeliers zijn in Valhalla niets meer dan zijmissies, terwijl datgene net ooit de essentie van de hele franchise was.

Ook qua gameplay blijft de franchise wegdrijven van zijn roots. Waar stealth in de eerste Assassin’s Creed games net de go-to speelstijl was, is daar maar weinig plaats voor in Valhalla. In de meeste missies hak je erop los. Oké, Eivor heeft een hidden blade, maar veel meer dan wat fanservice is dat ook niet. Stealth is een optie wanneer je dat echt wil (er is bijvoorbeeld een skill tree die zich focust op stealth), maar je merkt al snel dat dit niet de manier is waarop de game gespeeld moet worden.

Deze kritiek zet echter niet de toon voor mijn oordeel over Valhalla, want ik zie het puur als een afzonderlijke game. Toch kan ik niet de enige zijn die hunker naar een terugkeer naar de roots van de franchise, met een charismatische master assassin die over de daken van pittoreske Italiaanse huisjes free-runt. Het staat in schril contrast met de brute actie, bieravonden en platvloersheid van de Vikingen.

Black Flag vibes

Van zodra je aan de slag gaat met Valhalla, merk je meteen “deze game is anders”. De laatste keer dat ik dat gevoel had, was bij Black Flag. En net zoals bij Black Flag, word je als speler meteen ondergedompeld in een setting en sfeer die meteen je interesse wekt. Na de intro met jonge Eivor (die trouwens héél erg aan Boy uit God of War doet denken) ga je varen met het vikingschip en is de Black Flag-analogie helemaal compleet.

Dynamisch in verhaal en gameplay

Iets waar de recente Assassin’s Creed games wel in uitblinken, is in de dynamiek van zowel het verhaal als de gameplay en die dynamiek merk je in Valhalla beter dan ooit. Het combat-systeem werd nog wat meer op de schop genomen, om spelers meer mogelijkheden te geven om hun eigen speelstijl te gebruiken. Eivor beschikt bijvoorbeeld over een stamina-meter, die leegloopt wanneer je een dodge of block niet goed timet. Het zorgt ervoor dat elke actie tijdens een gevecht doordacht moet zijn. Voorbij zijn de tijden van button mashing. Ik – als button masher zijnde – moest dan ook erg wennen aan de combat van Valhalla.

Dat heeft ook veel te maken met het feit dat health niet meer automatisch wordt aangevuld. Je kan je health enkel opkrikken door bijvoorbeeld voedsel te eten, dat je in de speelwereld kan vinden. Het is mogelijk om wat extra voedsel met je mee te nemen zodat je gaandeweg je health kan herstellen tijdens een gevecht, maar toch gaat er meer strategie gemoeid bij de combat dan je misschien verwacht van een brute actiegame. Een positieve wijziging, want het zorgt er wel voor dat de combat vermakelijk blijft en genoeg voldoening geeft.

Je kan nu zelf kiezen wat je in je linkerhand en rechterhand draagt. De meest logische setup is een schild in je ene hand en bijl in je andere hand, maar je kan gerust creatief zijn. Zo kan je bijvoorbeeld twee bijlen vasthouden of opteren voor een tweehandig wapen zoals een speer. De uitrusting die je kiest heeft een grote impact op de combat. De gevechten zijn trouwens brutaler dan ooit, met afgehakte hoofden, ledematen die in het rond vliegen en absoluut geen tekort aan bloed.

Ook in het verhaal krijg je – in beperkte mate – de mogelijkheid om je eigen inbreng te doen. Zo is er bijvoorbeeld een deel waar je iemand moet beschuldigen van verraad. Dat doe je door eerst goed op zoek te gaan naar bewijsmateriaal en met anderen te praten, of… je waagt een gokje. Kies je echter de verkeerde persoon, dan heeft het gevolgen voor het verhaal. Verwacht geen talloze vertakkingen in het verhaal, maar een eigen inbreng zorgt altijd voor meer betrokkenheid bij het verhaal.

Bondgenoten ronselen

Aan de oppervlakte lijkt het verhaal van Assassin’s Creed Valhalla enkel de rol van bindmiddel te vervullen, maar het verhaal gaat dieper dan je denkt. Er is ook verrassend veel Assassin’s Creed lore in verweven waardoor fans van het eerste uur toch nog wat feeling met het overkoepelende verhaal voelen.

Het idee achter Valhalla ken je ondertussen wellicht al: Eivor moet als leider van zijn Vikingclan zoveel mogelijk bondgenoten ronselen. Hiervoor raadpleeg je een “Alliance map” waarbij je vervolgens trouw zweert aan bepaald gebied. Zo ontgrendel je een nieuw “hoofdstuk”, elk met een intro, slot, eigen personages en locaties, etc. Wanneer dat hoofdstuk is afgerond, kan je op naar het volgende. Vaak zijn de hoofdstukken opgedeeld volgens hetzelfde stramien. Je ontmoet een koning of leider die een probleem heeft en jij lost het probleem op om zo een langdurige vriendschap te smeden. Op dat vlak mocht er dus gerust wat meer creativiteit geweest zijn.

Ubisoft heeft absoluut de juiste voice actor te pakken voor Eivor. Van de vrouwelijke Eivor ben ik minder overtuigd. Je gaat vele uren luisteren naar deze persoon, dus het loont om vooraf even uit te zoeken naar wie je het liefst luistert.

Eenvoudige en snelle missies

Wanneer je op zoek bent naar een Viking-game die je simpelweg rechttoe rechtaan in de brute actie dropt, dan kom je bedrogen uit met Valhalla. Ik ben ervan overtuigd dat het grootste deel van het spel – wanneer je je enkel aan de verhaalmissies houdt althans – bestaat uit dialogen. Veel van de missies bestaan uit reizen. Hoe je dat precies doet is aan jou. Je kan kiezen voor fast travel, de boot, te voet of met je paard (of wolf!). Al moeten we zeggen dat die wolf maar een vrij luie reskin is van een paard (dat merk je goed aan de manier waarop het dier beweegt).

De actiegebaseerde missies heb je erg snel achter de rug. In tegenstelling tot de eerste Assassin’s Creed games – waar je veel meer je tijd moest nemen om alles even goed te doordenken – zorgt het hacken en slashen voor een snel missieverloop. Daarmee bedoel ik overigens niet dat Valhalla een korte game is, allesbehalve. Na een tweetal uur spelen dacht ik “ik zit vast al erg ver in het spel” toen ik enkele minuten later pas het titelscherm te zien kreeg. Na 15 uur in het spel dacht ik “oké dit kan ik vandaag wel uitspelen”, terwijl ik nog niet eens halverwege bleek te zijn. Je kan rekenen op 50 uur om de verhaalmissies van Valhalla uit te spelen, en ongeveer het dubbele wanneer je werkelijk alles van de game wil ervaren. Wat mij betreft mocht de game gerust wat korter zijn, moest dat betekenen dat de missies wat entertainender waren geweest dan “reis naar daar” of “versla alle vijanden in dit kamp”. Toch blijf je bezig, omdat het nu eenmaal aangenaam vertoeven is in deze setting en omdat de combat veel voldoening geeft.

Daarnaast is het ook verstandig om af en toe even af te wijken van het hoofdverhaal om je personage wat verder te laten groeien. Je kan namelijk “Books of Knowledge” verzamelen die je nieuwe abilities geven. Dat stuitte mezelf – als iemand die zich vooral wil focussen op het verhaal en niet op optionele missies – nogal tegen de borst. Zonde, want de speelervaring wordt zo minder indrukwekkend voor spelers die liever niet op zoek gaan naar vaardigheden die verspreid liggen over de speelwereld. Liever had ik gehad dat die zaken verwerkt zaten in de skill tree, waar ik trouwens ook nog niet over uitgepraat ben. De skill tree is erg chaotisch en onlogisch uitgebouwd, het lijkt alsof er geen enkele vorm van structuur is. Je kan niet meteen ergens naar toewerken, want extra skills en vertakkingen worden pas blootgelegd wanneer je investeert in aangrenzende skills.

Die vaardigheden dragen bij aan je algemene Power-level, net zoals jouw uitrusting dat ook doet. In Valhalla vind je amper loot. Verwacht dus niet dat je voortdurend nieuwe wapens of uitrusting krijgt waar je mee kan experimenteren. In plaats daarvan kies je een wapen of uitrusting die je leuk vindt, die je vervolgens gaat upgraden door grondstoffen te verzamelen. In je settlement kan je ook nieuwe items kopen, maar daarvoor moet je nogal stevig grinden en het aanbod is beperkt. Het betekent dat je veel minder tijd zal investeren in je Inventory, wat voor sommigen absoluut als een voordeel zal worden gezien.

Conclusie

Ondanks dat er wat verwijzingen zijn naar eerdere Assassin’s Creed games en dat ook de gameplay hier en daar een knipoog bevat naar de goede oude games, heeft het geheel verder nog maar weinig te maken met de roots van de franchise. Dat wegdrijven van de essentie is echter een algemeen probleem, en niet iets waar we Valhalla op kunnen afrekenen. Los daarvan is het namelijk een enorm vermakelijke action-adventure game, die wel tijd nodig heeft om op gang te komen. Het wordt pas echt interessant wanneer je abilities verzamelt om zo de combat (die initieel nogal saai is) indrukwekkender te maken. Eens dat goed zit ga je absoluut talloze uren met plezier investeren in de prachtige setting die Ubisoft heeft neergezet, en dan vergeef je al snel het feit dat veel missies nogal ongeïnspireerd zijn.

Review disclosure