Net zoals velen kocht ikzelf ook Spider-Man. En na een tweetal weken heb de platinum al te pakken. Je kan dus zeggen dat ik alles in de game heb gedaan, en in deze review zal ik mijn mening uiten over de game. En maak je geen zorgen over spoilers want deze zijn niet te vinden in deze publicatie.
Gameplay
Qua gameplay is er eigenlijk niets negatief op te merken aan de game. Je kan vaardigheden vrijspelen om deze dan te gebruiken in gevechten of om sneller door New York te razen. Maar alles werkt zo soepel. Alles wat je wil dat er gebeurt, gebeurt ook. Ik had nooit het gevoel van, “Spider-Man, what the hell…”. Cutscenes zijn geweldig en die zijn ook sterk aanwezig in de side missions. Ontwikkelaar Insomniac heeft er echt zijn werk in gestoken en dat zie je ook echt wel.
De actie, de graphics en playstyle zijn echt geweldig in deze game. Graphics don’t define a game, maar het ziet er wel heel goed uit.
Story
Over de story zal ik nu niet al te veel zeggen aangezien dit spoilervrij moet zijn, maar het was een goed verhaal. Alleen duurde het wel wat lang voor ik de bekende villains zag van de trailer (Scorpion, Rhino, Vulture). Maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik wat side missions tussendoor deed. Alleen wou ik dat ze wat meer deden met het einde. Na de credits is er een scene waar ik bijna de hele game op zat te wachten. Best wel jammer dat het dan pas gebeurt wanneer de game daadwerkelijk gedaan is. Van mij mochten ze het einde eigenlijk nog voor het einde van de game plaatsen.
Eigenlijk mochten ze de story wel wat langer maken van Spider-Man. Ik wil nog steeds meer, maar dan enkel story, geen side missions please…
Road to Platinum
Spider-Man is zeker geen moeilijke platinum. Op Playstationtrophies scoort de game qua moeilijkheidsgraad een 3/10. Moeilijk is het dus zeker niet. Geen missable trophies is waar ik van hou. Maar het enige waar ik moeite mee had was de cleanup van de collectibles. Er zijn een heleboel verschillende soorten collectibles in Spider-Man op het eerst zicht echt onbegonnen werk lijkt. Beetje per beetje zie je alles van de map verdwijnen wanneer er plots weer een hoop nieuwe collectibles worden toegevoegd aan de map, wat op den duur wel wat frustrerend was.
In Spider-Man zijn er crimes die random gebeuren wanneer je door New-York swingt. Wel, je moet er echt een heleboel van doen en dat vroeg dus behoorlijk wat wilskracht, toch van mij.
Dit was de laatste trophy die ik moest halen en waar ik me een beetje aan ergerde. Ik moest toch een aantal keer een pauze nemen van de game omdat ik het beu was om opnieuw een aantal gevangenen in elkaar te slaan. Nochtans hou ik van het vechten in Spider-Man. Maar teveel is nooit goed.
Nostalgie
Zoals iedereen nu wel al weet is nostalgie niet te onderschatten in de game-industrie. Velen vergelijken dit met de vroegere Spider-Man games van de PlayStation 2. Helaas heb ik die nooit gespeeld. Maar voor mij kwam er andere nostalgie aan te pas.
Zo’n twee jaar geleden spendeerde ik een week in New York en Washington DC. Om door de straten te swingen waar ik een paar jaar geleden liep was geweldig. De monumenten die ik toen zag zie ik nu opnieuw in de game. Af en toe kreeg ik flashbacks van mijn tijd daar door wat ik in de game zag. Het detail dat ze erin hebben gestoken is fantastisch.
Ik ben sowieso ook fan van de MCU (Marvel Cinematic Universe) en om eindelijk eens een echte Marvel hero te spelen was geweldig. Het deed me een beetje denken aan de Infamous games. Daarin was je ook een superheld (of superschurk, your choice) en vond ikzelf ook hele goede games.
Comic & MCU fans
Voor de Comic en MCU fans zijn er bergen van references in de game. Er zijn namelijk collectibles die je moet verzamelen die telkens een reference zijn naar iets in het verleden.
En voor de MCU fans zijn er een aantal gebouwen die je wel zal kennen. Zoals Wakanda Embassy, Stark Tower en de Avengers Tower.
En natuurlijk zou het geen Marvel zijn zonder Stan Lee. Deze heeft zoals gewoonlijk een cameo in de game.
Leukste in de game
Het leukste in de game was werpen met mensen. Er is een vaardigheid waarmee je de mogelijkheid vrijspeelt om enemies te werpen naar anderen wanneer je ze met je web hebt beschoten. Dat zorgde soms gewoon voor lachwekkende resultaten. Of wanneer je ze tegen een muur gooit en ze gewoon blijven hangen. Je kan zeggen dat ik me wel heb geamuseerd.
Yay or nay?
Insomniac games heeft uitstekend werk verricht. Ik vond het een zalig spel om te spelen. Ik heb hem in twee weken uitgespeeld (wat niet van mijn gewoonte is). En dan niet enkel om het feit omdat Thibault doordramde dat hij het wou spelen, maar puur ook omdat het een fantastische game was.
Ben je een fan van singleplayer games en Marvel, dan is deze game wel een aanrader. Deze game is niet zo huge als de andere open wereld games die de laatste jaren zijn uitgekomen (Witcher, Horizon Zero Dawn, Breath of The Wild). Dus geen spel van 100+ uur. Maar dat kan ook positief zijn. Als je een actievolle game wil spelen die geen moment vertraagt van versnelling is het een yay. Als je op zoek bent naar de Skyrim experience is het een nay.
Dat was dan alles wat ik te zeggen had over Marvel’s Spider-Man.
Zo zie je mij en hopelijk ook jij, on the Babblefield!
